„Wichrowe wzgórza” – Emily Bronte

Można by rzecz - jakaś tam kobiecinka napisała sobie powiastkę i potem ma żale, że nikt tego nie chce ani wydać, ani czytać! Cóż za bzdura. Cóż za głupcy jej wieków! Coś takiego dawno nie czytałam!! Ba! Mogłabym rzecz – arcydzieło, gdzie żaden akapit, żadna linijka, żadne zdanie, ni słowo nie zostało opuszczone – przeciwny czyn uznałabym za ciężki grzech książkoholika!!

Cała historia toczy się pomiędzy Wichrowymi Wzgórzami, a Drozdowym Gniazdem. Piękne nazwy, ale poza tym nie posiadają nic pięknego. Otóż w jednym panuje Heathcliff, a w drugim...też on. Ta... zapowiada się nudnie? Oj mylnie mylnie sądzicie! Na początku dziewiętnastego wieku do Drozdowego Gniazda przybywa Pan Lockwood. Jako dzierżawca zamieszkuje tam cała zimę. Jest osobnikiem lubiącym samotność – dlatego przyjechał do tego ponurego miejsca. Chociaż wątpię by wiedział o owej ponurowatości wcześniej. Oczywiście jak na dżentelmena przystało – odwiedza Pana Heathcliffa w Wichrowych Wzgórzach. Tam napotyka na Panią Katarzynę Linton, Heratona Earnshowa i Józefa. Jeden gorszy od drugiego. Z takim przeświadczeniem pozostał w Drozdowym Gnieździe do końca zimy. Winą można było tylko obarczać pana obu włości, który spowodował swoim zachowaniem chorobę u pana Lockwooda. A żeby pan się nie zanudzał, dobrotliwa Ellen Dean opowiedziała mu wszystkie dzieje rodów Earnshaw i Linton wraz z historią Hearhcliffa.

Dobra powiem szczerze – ten kto czytał mógł mieć trudności w połapaniu się kto, co jak dlaczego. Dlatego zrobiłam taki mini wykresik, kto, kim jest. Autorka miała humor i nie pogardziła dwoma Katarzynami z trzema nazwiskami.

Nieźle pomieszane co nie? Ale nie martwcie się, że zdradziłam Wam co się stało – nie ma o co – bo można to przewidzieć. Zresztą jak to się stało i dlaczego pozostawię tajemnicą.

Jeśli chodzi o bohaterów – jak widzicie jest ich trochę. Na początku mamy do czynienia z Katarzyną (Katy) i Hindleyem Earnshaw, Edgarem i Izabelą Linton i oczywiście Heathcliffem. Jak można zauważyć połączy ich to i owo – czyli słowo Boże. Bo chyba tylko to ich w tym wszystkim łączyło. Mamy do czynienia z czwórką rozkapryszonych dzieci, których głównym celem jest działanie na swoją korzyść. Rodzeństwo Earnshaw jedno grosze od drugiego - prześcigają się w swoich zachowaniach przez całe życie. Chociaż nikt nie jest wstanie przebić szatańskiego cyganiątka. Heathcliff jest królem szyderstwa, obłudy i kłamstwa. Ale nie myślcie, że Lintonowie nie mają za uszami. Co to, to nie!! Oboje mają tak ślepe serca, że bardziej nie można mieć. Jak zapałają uczuciem do płci przeciwnej, to koniec. Mur na beton. Edgar nie może żyć bez Katarzyny, a Izabela bez Heathcliffa. I ta niemożność doprowadzi ich do zguby. Ot co! Ale popatrzmy sobie na kolejne pokolenie. Otóż mamy Haretona Earnshawa – syna Hindleya – Katarzynę Linton oraz Lintona Heathcliffa. Ta trójca ni trochę nie jest świętsza od rodzicieli. Hareton przyjmuje postawę Heathcliffa, Katarzyna łączy miłość z wykorzystywaniem, a Linton to chuderlak i tchórz. Z takiej mieszaniny może wyjść tylko i wyłącznie....co? Aaaa sami przeczytajcie te 34 rozdziały! Wszystkie opowiadane przez poczciwą Panią Dean.

Co do kunsztu autorki mogę tylko tyle dodać (do wstępu), że najzwyczajniej nie mogłam się oderwać od tej lektury. Już kiedyś miałam szansę dorwać książkę - brudną, brzydką, zniszczoną, powyrywaną i śmierdzącą kurzem – ale to mnie nie odepchnęło by nie skończyć czytać. Teraz posiadając własną najzwyczajniej tak samo się kleiłam jak do jej bibliotekowej poprzedniczki. Tak, przykleiłam się do muru z betonem i nikt i nic nie mogło mnie oderwać. To taka moja metafora do stylu pisania Emily Bronte. No bo jak inaczej przedstawić to co ona opisała w taki ciekawy wręcz zamaszysty ale nie nudny sposób? No jak? No tak – murem, betonem i klejem.

Podsumowując: kto nie czytał i nie posiada - popełnia grzech, kto czytał a nie posiada -kolejny grzech, a ten kto czytał i ma - też grzech - bo jeszcze po nią nie sięgnął. Ot co!


Pytanie do Was: która książkę tym razem wybrać z listy?