„Cień wiatru” - Carlos Ruiz Zafon

I co ja mam napisać we wstępie? Chciałam aby zabrzmiało to jakoś ciekawie, ale jedyne co mi przychodzi do głowy to fakt, że porównuje tego autora do Haruki Murakami, którego uwielbiam za styl. I muszę rzecz, że Zafon też ma mega wyczepisty. Taki inny. Taki drobiazgowy. Taki emocjonalny. Taki… właśnie idealny! Teraz wiem co chcieli mi powiedzieć Ci którzy już go czytali. Po prostu… bomba!

źródło

Tytuł oryginału: La Sombra del Viento

Tłumaczenie: B. Fabjańska-Potapczuk, C.M. Casas

Wydawnictwo: Muza

Rok wydania:  2015

Ilość stron: 516

Daniel to młody chłopak, który w wieku dziesięciu lat zostaje przyprowadzony przez ojca do Cmentarza Zapomnianych Książek. Jego przywilejem nowicjusza jest możliwość przygarnięcia jednej, wybranej przez siebie książki. Trafia na Caraksa „Cień wiatru”. Jeden z najlepszych bibliofilow w mieście chce od niego wykupić tę książkę. Ten jednak po przeczytaniu nie zamierza jej nikomu oddać. I dobrze, bo wkrótce upomina się o nią pewien tajemniczy i mroczny człowiek.

To było tak na wstępie, aby pobudzić Wasze szare komórki do myślenia. Kim jest ów człowiek? Dlaczego chłopak nie chce oddać książki? Co z nią robi przez kolejne lata? Fabuła tak prosta, a zarazem skomplikowana powoduje, iż zadajemy tysiące pytań. Przesadziłam z liczbą ale to przenośnia. Wiecie o co chodzi. Muszę przyznać, że naprawdę się wciągnęłam dopiero po stu stronach. Po poznaniu bliżej Daniela i jego małej krótkiej historii mogłam zrozumieć zamierzenie autora. A było one znów proste, ale pokręcone.

Daniel to naprawdę dobrze wykreowana postać. Nie jest idealny. Ma wiele wad, które sprowadzają go na manowce. Upodla się? Nie, ale robi rzeczy tak żenująco głupie, że można wyrywać sobie włosy z głowy. Więc, czym nas interesuje? Cała sobą. Jest młody, niedoświadczony. Wraz z nim poznajemy udręki życia młodzieży barcelońskiej. Jaki jest Daniel? Nie chce za dużo mówić ale to osoba, którą można polubić i wgłębić się w jego życiowe problemy, bo są one uwikłane w zagadkę: Kim jest Caraks?

Styl pisania jak już wspomniałam ujął mnie doszczętnie. Dlaczego? Bo jest inny. Tak jakby połączony XIX i XX wieku. Niby staromodnie i wyczerpująco, a zarazem współcześnie na tyle by się nie znudzić, a wręcz przeciwnie wgłębić się w cały sens napisanych zdań. Niewielu autorów potrafi w taki sposób zbudować napięcie, niezrozumienie, tajemnicę i połączyć ja z kilkoma wątkami tak, aby na końcu złożyły się w jedną spójność. To majstersztyk!

Kilka cytatów:

Ostrzegająco:

„-Jestem rozczarowany, Danielu – powiedział. -Gdy zabrałem cię w owo sekretne miejsce, uprzedziłem, że książka, którą wybierzesz, będzie czymś nader specjalnym, że adoptujesz ją i będziesz za nią odpowiedzialny.

- Ja wtedy miałem dziesięć lat, tato, i to była tylko dziecięca zabawa.

Ojciec spojrzał na mnie, jakbym go ranił sztyletem.

- A teraz masz czternaście i nie tylko nadal jesteś dzieckiem, ale co gorsza, dzieckiem uważającym się za mężczyznę. Czeka cię wiele przykrości w życiu, Danielu. I to niebawem.”

Pamiętliwie:

„- Palę je -szepnął, muskając mnie głosem i spojrzeniem zatrutym nienawiścią. Podmuch wiatru zgasił trzymaną przezeń w palcach zapałkę, ciemność znowu okryła jego twarz.

- Jeszcze się zobaczymy, Danielu. Ja nie zapominam twarzy, a i ty, jak sądzę, będziesz od dziś pamiętał -powiedział powoli. -Ufam, iż dla twojego własnego dobra i dobra twojej przyjaciółki Klary podejmiesz właściwą decyzję i wyjaśnisz sprawę z panem Neri, który, między nami mówiąc, ma nazwisko paniczykowate. Ja bym mu nie ufał ani na jotę.

I powiedziawszy to, odwrócił się i odszedł w kierunku mola, a jego sylwetka spowita w niepohamowany śmiech, rozpływała się w ciemności.”

Podsumowując: To dopiero mój początek z Zafonem, ale już czuje w kościach, że nie ostatnim przystanek. Będzie ich więcej, co najmniej jeszcze dwa. Czy polecam? TAK! Jak Was przekonać? To jeszcze tego nie zrobiłam? Normalnie mam ochotę iść kupi własny egzemplarz. A to coś już znaczy. Prawda?