[PRZEDPREMIEROWO] „Ścieżki nadziei” - Richard Paul Evans

Świat objawia się nam różnorako. Czasem jest kolorowy i pełen dźwięków, a czasem szary i cichy niczym najciemniejsza noc w czeluściach zagłady. Kiedy tracimy całą nadzieję czujemy się otoczeni przez wszystko, a zarazem nic. A co dzieje się gdy próbujemy ją odzyskać?

Tytuł oryginału: Walking on water

Tłumaczenie: Hanna de Broekere

Wydawnictwo: Znak literanova

Rok wydania: 2017

Ilość stron: 304

„Czasami nasze troski przytłaczają nas tak bardzo, że nie dostrzegamy ciężarów pod którymi uginają się ludzie wokół nas.”

Po śmierci żony Alan popada w otępienie. Nie potrafi dalej żyć. Postanawia wyruszyć w pieszą wędrówkę do Key West. Wszystko szło zgodnie z planem, dopóki jego ojciec nie trafił do szpitala. Wtedy wszystko zaczęło się komplikować, a zarazem rozwiązywać z wielkiego, grubego, poplątanego supła. Musi spotkać się na nowo z mrocznymi myślami i dojrzeć do podjęcia ostatecznej decyzji. Czy zakończyć wędrówkę?

Wszystko toczy się w miejscu, od którego Alan „uciekł”. Wraca do chorego ojca i domu gdzie się wychował. Do kobiety, którą odrzucił, a która go nadal kocha całym swym sercem. Nie potrafi sobie poradzić z ranami, jakie powstały w ciągu całej wędrówki. Blizny nie chcą powstać, przez co jego myśli krążą wokół niezapomnianych myśli. Wspomnienia tylko potęgują jego zachowanie. Jednak potrzebuje on pewnego punktu zaczepienia. I znajduje je. W szufladzie ojca. Pisze on dziennik ich drzewa genealogicznego. Dzięki temu Alan poznaje przeszłość oraz odkrywa w ojcu pokłady uczuć, o które by się nie spodziewał jeszcze przez długi czas.

Alan to postać średnia. Nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnie. Jest samotnym nie rozumie wielu rzeczy, dawno się zgubił i nie potrafi odnaleźć. Odtrąca od siebie wszystkich do których żywi choć cień uczucia. Ale umiem to zrozumieć ze względu na to co przeżył. Każdy mógłby się wtedy załamać i stracić wiarę w życie. Natomiast drug ą postacią jaką bardzo polubiłam jest ojciec Alana. Poznajemy jego historię przez dziennik jaki napisał. Bardzo podoba mi się ten zabieg wprowadzony przez autora. Zwłaszcza, że dziennik nie jest pisany nudnym językiem, lecz pełen barwnych opowieści z życia wziętych. 

Tak naprawdę wszystko toczy się wokół tej wędrówki, którą Alan próbuje ukończyć pomimo przeciwieństw losów. Lecz fabuła zmienia się w czas spędzony w szpitalu i na bardzo osobistych rozmowach z najbliższymi. Podoba mi się to, bo lepiej poznaje ich wszystkich. Ich powody zachowań, przyczyny powstałych uczuć. To wszystko nie gryzie się ze sobą ,a spaja w wspólną całość ukazując piękno powieści.

Podsumowując: Od samego początku podchodziłam do całej powieści z przekonaniem, że powinnam coś z niej wyciągnąć. Czytałam to i owo tego autora, dlatego wiedziałam czego mogę się spodziewać. Wielu słów, na które zareaguje. Może pozytywnie, a może negatywnie, lecz sprawią, że pomyślę nad sobą. Tak naprawdę wydaje mi się, iż o to tutaj chodzi. Reagować na to co się czyta. Przetrawiać. Odczuwać. Żyć tym, co nam daje książka.