[PRZEDPREMIEROWO] „Tchnienie. Księgi Wybranych” - Anna Kowalczewska

Fantastyka to gatunek literacki, który jest ze mną praktycznie od zawsze. Przecież nawet baśnie można by pod to podciągnąć, prawda? Jednakże w polskiej literaturze brakuje nowych powieści pełnych wariackich kreacji nie z tego świata. Po wielu latach posuchy rozpętała się wielka wichura polskich książek z kręgu fantastyki. Korzystam więc z okazji i czytam, czytam i jeszcze raz czytam! Czy tym razem trafiłam na coś wartego uwagi, a może raczej na jedno posiedzenie? 

Okładka pochodzi z materiałów promocyjnych wydawnictwa.
Zamiana zdjęć nastąpi po premierze ;)

Tytuł: Tchnienie. Księgi wybranych 

Autor: Anna Kowalczewska 

Wydawnictwo: Novae Res 

Seria: Tchnienie 

Liczba stron: 471 

Polska to kraj pełen bajecznych widoków i możliwości, ale również zachowujący tradycyjne legendy. Kogo nie straszono strachami, czarownicami, czy złymi potworami? W dzisiejszych czasach to tylko takie gadanie, aby pobudzić wyobraźnie lub zachować kontrolę nad dzieckiem. Lecz dla trzech kobiet pełnych wigoru, młodości oraz pięknej, świetlanej przyszłości, te bajania zamieniły się w rzeczywistość. Trafiły do drugiego świata, gdzie magia istnieje, potwory są cielesne, a zło opanowuje wszystkie ziemie. Do tego jeszcze nasze bohaterki mogłyby się przyzwyczaić, gdyby nie fakt bycia kluczowym elementem wszystkiego. Bo jeśli nie one, to kto uratuje ten świat? 

Oczywiście jak to mam w zwyczaju, podeszłam do tej powieści z małą rezerwą, ogromnymi nadziejami i z przymrożeniem oka. Zabrzmiało dość negatywnie? Tak naprawdę takie podejście (według mnie całkowicie neutralne i nie oceniające po okładce) jest dla mej osoby najlepsze. Zwłaszcza wtedy, kiedy mam do czynienia z polską literaturą. Dlaczego? Bo nie powinno się jej porównywać do zagranicznych. Tam rynek wygląda inaczej. Poza tym jeśli bohaterowie mają polskie imiona to znaczy, że są gorsi? Nie! Zwłaszcza, iż w drugim świecie wszystko wygląda tak jak powinno: tajemnicze imiona, cudaczne pieśni, mroczne potwory i bajeczne legendy. Świat wykreowany zasłużył ode mnie na podziw. Chociaż jest on klasycznie tolkienowski ( i nikt, a nikt go nie przebije) to ma w sobie własną nutkę. 

Aby nie było – napisałam tolkienowski, lecz nie miałam na myśli dosłownego znaczenia. Chodziło mi raczej o zwykły, tradycyjny świat, który został wymyślony, a miliony pisarzy i czytelników na jego wzór stworzyło coś własnego. Koncepcja wytłumaczenia skąd wziął się drugi świat – odmienny od naszego – była nie do końca rozjaśniona klarownie. Owszem zrozumiałam to i owo, aby móc iść dalej z fabułą, ale nadal czegoś mi brakowało. Miałam również problem z czasem. Raz była mowa o kilku dniach, a innym razem o tygodniach. Tak naprawdę nie wiem ile trwa cała powieść. Poza tymi dwoma mankamentami nie znalazłam nic, co mogłoby mnie gryźć. Ale, czy te dwa przecinki są najważniejsze? Według mnie nie popsuły one moich wrażeń. Zwłaszcza tych końcowych! 

Najbardziej podobało mi się, że głównymi postaciami są… kobiety! Chociaż wrzucono to w karby śmieszkowań bogów, to i tak sam pomysł jest wystarczająco intrygujący. Glann Hanna, Izys i Basia to cztery całkowicie różniące się od siebie postacie. Na dodatek autorka nieco podrasowała imiona i nadała ksywki dwóm osobom. Od razu poczułam się jak na własnym podwórku. Nowy świat, nieco różniące się imiona i los, który okrutnie zadrwił z bohaterów. Osobiście jakoś żadna z nich nie przypadła mi do gustu. Nie miałam wrażenia, że jeśli nie przeczytam natychmiast o losach np. Glann to zwariuje, bo Izys mi się przedłuża. I wiecie co? Nie przeszkadzało mi to w czytaniu. Wręcz dzięki takiemu podejściu mogłam się skupić na różnych elementach i czerpać radość z całości, a nie tylko wycinkach fabuły. 

Skoro już wspomniałam o kluczowym aspekcie każdej książki, to rozpocznę kolejną dywagację. Nie wiem jak Wy, ale mnie nie przeszkadza, a nawet lubię, kiedy mogę poznać perspektywy wszystkich osób mających kluczowe znaczenie dla fabuły. Bo jeśli nawet te cztery kobiety opowiadały o swoim losie, tak jedyny rodzynek Kuba, był odzwierciedleniem tego co ważne, ale mało istotne dla wielu. Stał się opiekunem i przewodnikiem. Został rzucony na głęboką wodę, bo prawdziwy plan nie wypalił. Czy mieliście okazję czytać, co czuje osoba będąca odpowiedzialna za głównego bohatera? Za postać, która jeśli umrze, to cała powieść może iść do piachu? (A Kuba miał aż cztery babki!) Mało kto decyduje się na taki wybieg. Tutaj został on całkiem ciekawie przedstawiony. W końcu Kuba został powiązany z kobietami, a jak wszyscy wiemy: kobieta jest zmienna. Czasami to nawet mu współczułam! 

Podsumowując: Chociaż mogłabym opowiedzieć Wam o wiele więcej o tej książce, wolę zostawić smaczki dla przyszłych czytelników. Zwłaszcza, że to dopiero początek i przy dobrych wiatrach będą kolejne części. Chciałabym, aby rodacy nie wstydzili się fantastyki z polskimi elementami i mogli czerpać radość z samej historii. Historii, która może nas zadziwić, zadowolić i sprawić wiele radości. Pozwólcie się pochłonąć powieści, która nie raz była częścią naszych dziecięcych fantazji. Bo magia istnieje. Pod każdą narodowością. 

Za książkę, która dała mi wiele wrażeń, dziękuję: