"Taka jak ty" - Maureen Lindley

Książkę wypożyczyłam na rzecz wyzwania: "Okładkowe love". Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to twarz Japonki! Od razu przykuła mnie jej azjatycka uroda. Ciemne oczy, długie czarne włosy i.... i jej twarz, która coś wyrażała. Tak jakby o czymś intensywnie myślała, bądź wspominała. Dziewczyna na okładce patrzy nie tylko w dal, ale w głębie siebie – i nie myliłam się, ma za czym patrzeć.

Satomi Baker to czternastoletnia pól Japonka, pół Amerykanka. Jej ociec Aaron to wspaniały mężczyzna, który nie tylko kocha żonę i córkę, ale i swój kraj. Dba o ziemię jak tylko rolnik potrafi najbardziej – ale w głębi ducha ma żal do losu, iż nie podarował mu syna. Tamura to kobieta prosta, posłuszna, obdarowująca miłością swych bliskich. Potrafiąca sprzeciwić się ukochanemu, gdy zbyt mocno karcił córkę. Można by pomyśleć – zwykła, amerykańska rodzina z Angeliny. Niestety nie. Nieubłaganie zbliżała się jesień 1941 roku – Pearl Harbor – śmierć dla wszystkich "żółtków".

Jedna kropla krwi japońskiej starczyła, aby wylądować w Manzanar – obozie dla takich jak Satomi. Będąc młoda i niepokorna trafia tam wraz z matką. Rzuca szkołę – chce się tylko i wyłącznie zajmować rodzicielką, która coraz częściej popada w choroby. Zresztą epidemie w takim miejscu jak Manzanar są nieuniknione. To, co się tam działo, może nie było gorsze od obozów koncentracyjnych, ale też nie biło na kolana. Nikt nam o nich nie opowiadał, nikt nie wspomniał, ale one istniały. Śmierdzące latryny, brak prywatności, straże, ograniczona woda i mydło, najmniejsze porcje żywności, baraki z drewna i innych niepotrzebnych rupieci, a na dokładkę płot, taki, by nie można było wspiąć się i uciec. Nienawiść do Japończyków rosła i rosła, aż pękła wraz z pierwszymi strzałami śmierci.

Książka podzielona jest tak jakby na trzy części. Pierwsza opowiada o tym ,jak żyje się rodzinie Satomi w Angelinie – rolniczym wybrzeżu Kalifornii. Następnie o kilku długich miesiącach w obozie. Potem o tym jak Satomi stara się ułożyć życie w Nowym Yorku. Te trzy podziały dzielą nie tylko miejsca akcji, ale i osoby, których główna bohaterka obdarowała swym sercem. W szkole poznawała młodzieńczą miłość do Artiego. Tam liczyło się tylko to, do której bazy dotrą. (Właściwie w końcu się dowiedziałam co dana znaczy.) Zwykłe poszukiwanie nastolatki. Kolejnym chłopakiem był Haru, którego spotkała w obozie. Tam poznała co to motyle w brzuchu, chęć bycia przy kimś i nie opuszczania do ostatniej minuty. Jednakże w obu przypadkach albo było zbyt żółtkowata (Artie) lub za mało japońska (Haru). Dopiero później w wieku dziewiętnastu lat poznała Abe'a , dla którego była idealna. Można by rzecz – piękna i długa droga ku prawdziwej miłości. Raczej nazwałabym to długą, przerażającą drogą ku odnalezieniu siebie w kraju, który kryje więcej tajemnic niżby się wydawało.

Samą książkę chłonęłam. Pełnymi garściami. To nie tylko historia o tym jak są traktowani wszelkiej maści Japończycy, ale o dorastaniu, poznaniu czym jest miłość, radzeniu sobie w nowej trudnej rzeczywistości, która albo Cię zje, albo Ty nastawisz na nią pułapkę. Przyznam, że na początku niewiele mi się podobało. Sądzę, że czego innego się spodziewałam. Ale jak się okazało, książka mnie nie zawiodła. Dała mi więcej niż chciałam.

Kilka cytatów:

Smutnie:

„Tymczasem Satomi takie porzucenie najbliższych wydawało się przejawem bezduszności. Skoro rodzice nie potrzebowali nikogo więcej poza sobą nawzajem, to gdzie w tym wszystkim było miejsce dla niej?”

Oszczędnie:

„- Hej, zakręć no ten kurek, chłopcze! -karci kierowce cysterny. - Woda się przelewa!

- Już- już, panie Baker. Przecież to tylko parę kropel, nie więcej niż pol szklanki.

- Dla ciebie to kilka kropel, a dla mnie dwadzieścia centów.”

Przeraźliwie:

„- Elena do diabła! Mówiłem, że możesz do nich tylko pomachać. Zapomnij o robieniu im zakupów (…) Lepiej trzymajcie się od nas z daleka! (…).

Gdyby to od niego zależało, odesłałby żółtków z powrotem do Japonii albo jeszcze lepiej: odstrzelił wszystkich co do jednego.”

Tchórzliwie:

„ - Nie przyszedł pan, chociaż wiedział, ze moja matka jest chora – mówi z sercem bijącym jej jak młotem.

- Posłuchaj. Dziewczyno. Najwyższa pora, żebyś poznała swoje miejsce. - rzuca lekarz przez zaciśnięte zęby. - Chodzisz sobie po ulicach z dumnie podniesiona głowa, jakby cale miasto do ciebie należało. Jeśli potrzebujesz doktora, znajdź sobie japońskiego metka.

- Dobrze pan wie, ze w Angelinie nie ma takiego.

- Nic na to nie poradzę.

- Możliwe, ale przecież składał pan przysięgę, prawda? Obiecywał pan dbać o chorych.

- Nie muszę ci się tłumaczyć, dziewczyno. Wracaj do domu i lepiej zacznij się od razu uczyć dobrych manier.”

Tęsknie:

„Żegna się z kępką dzikich borówek na skraju glinianki, gdzie kąpała się z Artiem w chłodnej wodzie w długie beztroskie letnie dni, dni pełne żaru, pożądania i beztroski. Zegna się z wszystkim, co znajome i nagle aż do bólu ukochane.”

Cytaty pochodzą z: M.Lindley, Taka jak ty, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 2014 r.

Podsumowując: Powieść ma swoją wartość chociażby historyczną. Jednakże nie zapomnijmy o tym w jaki sposób i w jakich okolicznościach główna bohaterka dojrzewa do prawdziwej miłości. Jeśli kogoś interesują podobne klimaty to nie powinien się zawieść.