„Pokochałam wroga” - Mirosława Kareta

Czasy wojny zawsze mnie interesowały. Najbardziej to opowieści staruszków, którzy wiedząc, że już nic im nie grozi a śmierć w końcu przyjdzie, opowiadają czasy ich młodości. Niestety jest ich już niewiele. Jednak każda powieść, jaka chociaż w minimalnym stopniu próbuje opowiedzieć o tych strasznych czasach, trafi w moje ręce, często pozostaje i w sercu.

źródło

Wydawnictwo: Wam

Rok wydania: 2016

Seria: Tom 1

Ilość stron: 433

Saga rodu Petrycych rozpoczyna się w Krakowie, gdzie pewien Niemiec odwiedzając Polskę, trafia na przyjęcie weselne. To tam Jadwiga i Max spotykają się po raz pierwszy. Tam też, w Krakowie, wszystko się kończy. W niezrozumiałych okolicznościach, Polacy wysiedleni ze swoich domów, trafiają pod dachy bliskich. Duża rodzina Jadwigi również musiała się wynieść ze swojego mieszkania. Głód, brak pieniędzy i nędza sięgają szczytu dość szybko. Trzeba zarobić, a wynajęcie pokoju to najlepszy sposób na zwiększenie dochodu. A wynajęcie go Niemcowi, to najgłupszy z możliwych. Do pewnego momentu. W końcu: serce nie sługa.

Miałam ogromne obawy. Niestety ale często bywa tak, że chcemy jedno, a dostajemy drugie. Jak się okazało tym razem również było inaczej. Sadziłam, iż otrzymam powieść całkowicie zapadniętą w czasach Wojny. Jest inaczej, ale nie gorzej. Autorka idealnie poradziła sobie z retrospekcją. Tajemniczy pamiętnik, nieznany ojciec, artykuł w gazecie. To wszystko zmienia całkowicie moje podejście do tego tematu. 

Zacznę od bohaterów. 

Jest ich kilkoro, ale najważniejszy z nich to Maksymilian Petrycy oraz jego matka Jadwiga, po której został tajemniczy pamiętnik-list do syna. Postacie, chociaż nie są wielobarwne, za to możemy je poznać naprawdę dobrze. Powoduje to pewną więź z bohaterami, uczucie pustki, gdy książka się kończy. Historia miłości z czasów Wojny to całkowite szaleństwo, ale czy nie ma ich wiele? Zakończenia nie będę ukrywać, lecz to w jaki sposób dowiadujemy się prawdy jest oszałamiające. Maksymilian to urzędnik państwowy, który świetnie sobie radzi po 1989. Dba o rodzinę i swoje małżeństwo. Nie zapomina dzwonić, pytać. Mąż skarb. Jednak gdy wyjeżdża by odszukać prawdę w jego głowie dzieją się katastrofalne zmiany. Ale czy na lepsze? Natomiast Jadwiga, tytułowa panna, która pokochała wroga, jest osobą ciepłą, przyjazną, kochającą. Z charakterkiem. Lubi postawić na swoim i nie boi się być kimś na wzór emancypantki. Kobieta, której świat obraca się co chwilę o sto osiemdziesiąt stopni, aż trafia w czarną przepaść smutku. Jak to się skończy?

Sama akcja toczy się naprawdę szybko, a pozwala na niewielkie zahamowanie za każdym razem gdy rozpoczyna się nowa część. Pierwsze sto stron przeczytałam dość szybko i wierzcie lub nie, ale Was czeka pewnie to samo. Fabuła jest interesująca i wciągająca, co sprawia utratę kilku ładnych godzin z książką. Jeśli macie jakieś plany to się nieźle zastanówcie, bo jak zaczniecie to się nie oderwiecie. Czasami jednak brakowało mi takiego odetchnięcia. Jednak jak już się znalazła pauza nie trwała ona zbyt długo. Dlatego czytałam po jednej części, by odpocząć od nawału informacji. Pomimo tego książka jest na wysokich obrotach i cieszy mnie bardzo, bo wielu młodych może zainteresować tematyka wojenna dzięki tej powieści.

Jednak są pewne minusy, o których muszę wspomnieć, bo pod sam koniec to aż mnie mroziło jak czytałam. Rozumiem, że po reformie u nas wrzało od technologii, ale nie wydaje mi się by była ona aż tak popularna. Dlaczego? Po pierwsze za dzieciaka dopiero wprowadzano komputery i faksy do użytku codziennego. Tylko ktoś, kogo było stać mógł sobie pozwolić na tak drogi sprzęt, który dopiero w późniejszych latach był prawie w każdym domu. Prawie, bo znałam wiele osób, które jeszcze nie miały. Tak, piszę o komputerach. Pierwsze wymagały dodatkowego ekranu, czyli telewizora. W powieści jest, że informatyk przyniósł w torbie/plecaku komputer. Tylko ani słowa nie było o jego „monitorze”. Naciągane, albo najzwyczajniej: nie dopisane. Tak samo faksy. Owszem były coraz częściej w wielkich firmach, ale nie wydaje mi się, by były praktycznie wszędzie w Polsce. Za granicą owszem, ale nie u nas. Albo międzypaństwowe telefony. Zamawiamy, dzwonimy i co? Piękny przepływ na linii? Ciekawe, bo jak próbowaliśmy w Polsce z innym województwem to często się człowiek nie słyszał, a nawet w tym samym mieście były problemy. Troszeczkę idylla . Nie wiem, może niektórych było stać na wszystko, co nowe i lepsze, ale bądźmy szczerzy: niby kogo? Strasznie mnie to zirytowało. Rzeczy znajdujące się w Wojsku czy innych Instytucjach Państwowych ot tak nie trafiają w ręce prostych ludzi. Może bohaterzy mieli swoje wejścia, ale to nadal mało wiarygodne.

Podsumowując: To bardzo ciekawa opowieść o potędze miłości, zaufaniu, odwadze i chęci pomocy. Odkrywanie tajemnic rodziny zawsze jest intrygujące, a ujęte w taki sposób jak retrospekcja w pamiętniku-liście, czy wspomnieniach starszych ludzi, tylko zachęca do dalszej lektury. Pomimo swoich małych wad jest warta uwagi. Bo nie chodzi tutaj o szczegóły, a o sens całej historii. A daje ona właśnie to czego nam wielu brakuje: nadziei, miłości i chęci życia w prawdzie. Radzenie sobie z emocjami nie jest proste. Uciec każdy potrafi. Czy Ty masz silę zmierzyć się z zapomnianą, lecz bolesną historią?