„To, co zostawiła” - Ellen Marie Wiseman

Zastanawialiście się czasem, co trzeba zrobić, aby wylądować w tak zwanym psychiatryku? W dzisiejszych czasach niewiele. Dlaczego? Bo sami możemy się tam zgłosić. I wtedy najczęściej jesteśmy uznawani za osoby, które jakoś sobie poradzą z tym wszystkim. W latach 30 dwudziestego wieku było nieco inaczej. Tam się nikt nie zgłaszał, natomiast wielu trafiało z bezsensownych pobudek. Jakich? Zapraszam do dalszej części.

Zdjęcie przedstawia jasność naokoło ciemności ukrytej za cegłą papieru.

Tytuł oryginału: What she left behind

Tłumaczenie: Alicja Laskowska

Wydawnictwo: Kobiece

Rok wydania: 2017

Ilość stron: 480

Izzy to młoda dziewczyna, która z powodu pewnych rodzinnych problemów trafia do domu zastępczego. Ma za sobą długą, ciężką przeszłość, lecz próbuje żyć dalej. Zmagając się z demonami wspomnień rozpoczyna pracę po szkole. Wraz z jej matką zastępczą porządkują stare rzeczy w opuszczonym budynku, który służył kiedyś za ośrodek dla chorych psychicznie. Gdy Izzy odnajduje pamiętnik jednej z pacjentek zaczyna inaczej myśleć o swoich problemach. Co gorsze, odkrywa tajemnice Clary. Dziewczyny, która wcale nie powinna była trafić w tak paskudne miejsce jakim jest szpital w Willard. 

Jestem w szoku. Wiedziałam, że w latach 30 dwudziestego wieku działo się wiele nieprzyjemnych rzeczy. Kobiety traktowano o wiele gorzej, a bycie żoną nie gwarantowało świętego spokoju, tak samo jak bycie starą panną. Jak się okazuje, wystarczyło podnieść głos publicznie, pociągnąć kogoś za włosy, wyzywać od najgorszy, albo po prostu sprzeciwić woli rodzica, a trafiało się do więzienia jakim jest szpital psychiatryczny. Trudno w to uwierzyć, ale tak się działo. Niechciana ciąża, niechciany przyszły zięć, ucieczka z domu, zadawanie się z nieodpowiednim dla córki towarzystwem, czerwona sukienka zamiast czarnej do kostek. Tyle starczyło by zostać zamknięty. Nie fizycznie ale umysłowo.

Jestem osobą otwartą i nawet bardzo tolerancyjną, ale kiedy widzę, jak traktuje się kobiety albo osoby chore (zwłaszcza te nieszkodliwe) to mam ochotę złapać za kudły. Tak samo byłam zła czytając te książkę. Absurd. Paranoja. Hipokryzja mężczyzn jest niedomyślenia! Jak bardzo trzeba się bać swojej pozycji w społeczeństwie by własną córkę zamknąć w tak odrażającym miejscu jak szpital psychiatryczny?! Zapomnieć o niej. Nigdy nie odwiedzić. Potraktować jak psa, któremu się takie traktowanie nie należy. Historia Clary jednoznacznie przedstawia to, co działo się naprawdę. Prawda niestety jest bolesna. Aż za bardzo. 

Natomiast Izzy to nieco inna strona medalu. Straciła wszystko, co kochała nie wiedząc tak naprawdę dlaczego. I chociaż odpowiedź była na wyciągnięcie ręki te ze strachu i nienawiści nie odnalazła jej. Cierpiała z powodu niewiedzy. Czasami lęk i zaniechanie może spowodować więcej szkód niż odwaga. Odwaga poradzenia sobie z tym co było, by móc iść do przodu nie patrząc za siebie. Izzy to naprawdę sympatyczna osoba, tylko nikt nie dał jej prawdziwej szansy na pokazanie się z lepszej strony. Szufladkowanie zniszczyło ją doszczętnie. Aż natrafiła na ludzi, którym naprawdę na niej zależy. Miłość można odkryć w każdej chwili. Zwłaszcza tej niespodziewanej. Tylko to, czy się na nią otworzymy zależy wyłącznie do nas.

Podsumowując: Mogłabym opisać to jak wyglądał szpital psychiatryczny, ale wtedy zabrałabym wszystko, co najważniejsze w tej książce. To właśnie tragiczny obraz pozwala połączyć wątek Clary i Izzy oraz zrozumieć ludzkie zło. Bo to właśnie człowiek człowiekowi wilkiem. Nie pozwólmy się zastraszyć .Szukajmy drogi ratunku. Ucieczki tam gdzie nam pomogą. Nie dajmy się omamić i nazwać niezdolnymi do życia w społeczeństwie. Owszem są chorzy, ale kto nie jest? Wszyscy. Dlatego przeczytajcie „To, co zostawiła” by zrozumieć, że dwudziesty pierwszy wiek nie jest wcale tak prymitywny jak się niektórym wydaje. Bo miłość, wiara i nadzieja może uratować nas z każdej opresji. A zapomnienie o tym co było ukoi nasze nerwy. Ta powieść to ostrzeżenie. Ta książka to idealny przykład ludzkiego okrucieństwa oraz potęgi prawdziwych dobrych uczuć.

Za szaleństwo, które było, ale z miłości, dziękuję: