„Droga do piekła” - Przemysław Piotrowski

Ostatnimi czasy trudne tematy, wręcz tabu, a także niesmaczne, wręcz obrzydliwe sceny są dla mnie chlebem powszednim. Nie robią na mnie większego wrażenia, ale potrafię docenić kunszt z jakim zostały one opisane. Trzeba potrafić, chcieć. Wręcz czasami doświadczyć, aby móc pokazać to, co rzeczywiste. Tym razem prawdę, która nie zawsze jest dobra. 

Wydawnictwo: Videograf

Rok wydania: 2016

Liczba stron:  336

Kiedyś musi nadejść czas, gdy życie amerykańskiego żołnierza staje się udręką. John Pilar chciał w końcu być przy żonie oraz dzieciach. Chciał żyć szczęśliwie z rodziną, którą kochał. Z rodziną za którą oddałby życie. Nikt jednak nie przypuszczał, że mógłby ten dar natury odebrać. Niespodziewanie zostaje oskarżony o zamordowanie swoich najbliższych. Po skazaniu na śmierć budzi się… w piekle. Niestety to nie koniec kłopotów ponieważ Lukas, jego brat, wraz z dziennikarką Rose postanawiają udowodnić wielki przekręt. Ciało Pilara znika, prochy niewiadomego pochodzenia znajdują się w urnie. Dlaczego ktoś chciałby zbezcześcić ostatnią wolę zmarłego? Dlaczego John jest w piekle skoro nie popełnił grzechu? 

Od początku wiemy wszystko i nic. Tak skomplikowana, a zarazem prosta fabuła może doprowadzić do furii. Lecz tej pozytywnej. Pełnej pasji, która z ogromną siłą pozwala nam dostrzec rzeczy niewidzialne dla innych. Jednak mój zapał nie mijał nawet wtedy, kiedy zdawałam sobie sprawię jak wiele jeszcze mam do odkrycia. Równoczesne myślenie z bohaterami w konkretnej sytuacji pozwala na lepsze zrozumienie, a zarazem pogubienie się w całości. Sposób w jaki intryga jest wpleciona w losy z każdego wymienionego bohatera jest tak dopracowana, jak niewielu potrafi. Pomimo ślepych zaułków autor wybrnął z sytuacji nie raz, ani nie dwa. A ja jako czytelnik chciałam więcej, więcej i jeszcze więcej! Czy można otrzymać coś lepszego?

Nie sądziłam, że wizja piekła przedstawiona w powieści może tak bardzo przykuć do fotela. Nic nadzwyczajnego. Morderstwo. Odsiadka. Śmierć. Przeniesienie. Niedomówienie. Poszukiwanie. Jednak świat należący do Lucyfera przekonał mnie do siebie całkowicie.* Mrok połączony z zapachem siarki i wszechogarniającą mgłą tworzy klimat o jakim pomarzyć może nie jeden reżyser filmów z dreszczykiem. Aktorzy natomiast musieliby się nieźle natrudzić, aby przedstawić tak dobrze wykreowanych bohaterów. Jak wielu z Was już wie, uwielbiam kiedy główne postacie mają wady. Tylko one nadają sens całej powieści. John i Lukas to bracia, którzy pochodzą z Polski. Bardzo miły bonusik od autora. Najlepsze jest uzasadnienie, bo proste, logiczne i całkowicie klarowne. Ponadto bracia są typowymi byłymi mundurowymi, którzy postanowili nieco zmienić swoje życie. John jako ojciec i mąż. Lukas natomiast to typowy pijaczyna uzależniony od alkoholu, który został detektywem. Taki degenerat stał się bohaterem, którego nie da się nazwać pozytywnym. Jego postawy negatywne są bardzo mocno widoczne. To one zatruwają mu życie powodując problemy. Natomiast Rose to kobieta po przejściach lubiąca ostry seks, ale mająca swoje granice. Uwielbia swój fach i chce być najlepszą dziennikarką w kraju. Potrafi być chamska, podła, wredna i wyuzdana, ale bycie miłym oraz sympatycznym nie jest jej obce. Dwa bystre umysły, wyćwiczone latami myślenia oraz kombinowania są składnikami bardzo dobrej akcji. Tej nie brakuje. Jej rozwój jest naprawdę interesujący. Wciąga od początku do końca. Bardzo trudno było mi się oderwać od książki. Pomimo tego czytałam małymi fragmentami na spokojnie rozkoszując się miałką psychiką. Ostatnio bardzo podobają mi się powieści, gdzie umysł przedstawiony jest jako narzędzie do manipulacji. Tutaj otrzymałam taki psychologiczny obraz.

Na sam koniec wspomnę o języku. Niestety jest brutalny, pełen agresji. Wręcz w normalnych okolicznościach trzymałabym się z daleka. Od miejsc opisanych w książce, ale i słów wypowiadanych przez postacie. Łączę oba wątki, bo składają się na zestawienie wszystkiego, co otrzymujemy. Wulgaryzmy oraz słownictwa potrafiące zobrazować najgorsze koszmary w sposób definitywny i bez owijania w bawełnę.** Nadaje to pewnego rodzaju charakteru, który czuć w trakcie czytania. Pomimo bycia przeciwniczką tego typu słownictwa muszę tutaj podwinąć ogonek i przyznać, że gdyby nie on, książka nie miałabym sensu. Powodzenia też nie. Jednak odnalazłam jeden plus: wulgaryzmy i nieprzyzwoitości są dobrze dobrane, dzięki czemu (wierzcie lub nie) nie musimy czytać jeszcze gorszych, ohydniejszych wręcz odstraszających „typów”. Dlaczego? Ponieważ są one używane, aby podkreślić emocje, uczucia, czy szok oraz opisać coś, co ma najeżyć nasze włoski na ciele do idealnego pionu. Gęsia skórka murowana!

Podsumowując: Tego typu literatura jest raczej kierowana do mężczyzn, ale stereotypy trzeba łamać. Mnie bardzo przypadła do gustu dzięki rzeczywistemu odzwierciedleniu tego, co naprawdę mogłoby się wydarzyć. Może już się stało, ale my nic nie wiemy? Skąd możemy mieć pewność niewinności osób mających władzę? Mało kto z nas podpisałby się pod ich słowami, ale… cyrograf podłożony przez Lucyfera to całkowicie inne zobowiązanie. Wolicie bogactwo, sławę i namiastkę władzy? A może życie w nieświadomości? Jest jeszcze trzecie wyjście: walka o prawdę. Czy podążycie ścieżką Johna, Luka lub Rose i spróbujecie wybrać najlepszą z możliwych dróg do piekła?

*/**Sceny takie jak seks, gwałty i tortury są na porządku dziennym

Za książkę, którą będę czytać ponownie przez wiele lat, dziękuję autorowi.