„Dwór mgieł i furii” - Sarah J. Maas

Nie zawsze możemy mieć to, co chcemy. Nie zawsze jesteśmy w stanie by wziąć, to co się nam należy. Nie zawsze los, chce nam pomóc. Czasami jesteśmy skazani tylko na siebie. Na ciemność. Łzy. Nienawiść. Oraz magiczną więź.

Tytuł oryginału: A court of mist and fury

Tłumaczenie: Jakub Radzimiński

Wydawnictwo: Uroboros

Seria: Dwór cierni i róż – tom 2

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 764

Feyra miała nadzieję na piękne zakończenie jej miłosnej historii. Stała się kimś, kto jest mile widziany na każdym dworze Prythianu. Niedługo poślubi swojego księcia, a ich życie będzie trwać pełne miłości i rozkoszy. Radości oraz szczęścia. Tylko dlaczego czuje taką pustkę? Tę obezwładniająca ciemność? Ten mrok w jej duszy? Czy to kara za lata jej poświęceń? Kto wzywa ją do siebie? Śmierć, a może posłaniec nocy? Czy przetrwa kolejną próbę? Próbę, gdzie ceną za każdy jej błąd są roztrzaskane kawałki jej duszy? Własnego ja?

Zdecydowanie muszę napisać to, co plątało mi się po głowię w trakcie czytania. Ta część jest zdecydowanie mroczniejsza i ciemniejsza ale i lepsza, doskonalsza. Ilość intryg, inteligentnych posunięć oraz niewiadomych jest zatrważająca. Lecz nitka po nitce, wraz z tym światełkiem z oddali łączącym wszystkie elementy, odkrywamy prawdę. Prawdę, którą skrywa przed nami autorka. Od początku, aż do końca. Gdy stwierdziłam, że tom pierwszy jest dobrą książka fantasy, wartą przeczytania ze względu na jej oryginalność, ale i wykorzystanie najlepszych patentów tego, co już powstało… tak drugi tom pokazał świat wykreowany dla siebie samego, na podstawie własnej wyobraźni i własnego przekonania o istnieniu. Czytelnicy mogli zobaczyć jak Sarah J. Maas wraz z Feyrą (jednocześnie) odkrywa swoje atuty.

Jednakże zdaje sobie sprawę również z innej, tej smutniejszej strony, całej powieści. Feyra oraz Rhys to postacie, które nie każdy musi polubić. Nie mówiąc o Tamlinie. Ich dogryzające się dialogi wręcz mnie raziły, ale... Osobiście trzymałabym się od nich z daleka, a jednocześnie chciałabym wiedzieć więcej. W końcu to tylko książka, ale jednak czułam pewną niechęć do najważniejszych postaci w całej historii! Główni bohaterowi były tak mętni i zagubieni w sobie, a ich irracjonalne tłumaczenia wręcz jałowe. Jednak pod płaszczem tego wszystkiego, co znajdowało się w nich można było odkryć pewne zależności psychologiczne. Nie wiem skąd autorka to wytrzasnęła. Czy pisała z serca, rozumu, a może książek. Ale stworzyła model zniszczenia, łaski, wielbienia i nicości. Pokazała dobro i zło tkwiące w każdym z nas. Radość i smutek. Żądzę i stagnację. Dlatego pomimo mojej niechęci, czytałam dalej. Chciałam znać wszystkie uczucia i emocje. Poznać intrygi, które brzydzą swoim istnieniem. Kłamstwa mające chronić oraz ranić jednocześnie. Pokazano maski jakie każda samotna, smutna, zlękniona i nie chcąca żyć istota przyodziewa każdego dnia, aby pokazać, że jest. Istnieje. Lecz w środku dawno zgniła. 

Podsumowując: Do mnie ta książka przemówiła językiem ukrytym między wierszami. Dotarłam do myśli bohaterów, które owionęły mnie wokół siebie. Pozwalały puszczać na chwilę, by zaczerpnąć oddech. Wtedy upadałam wraz z bohaterami, powracając w chwilach radości. Skoro Kocioł i Matka pozwolili na tak wiele, to czy wesprą Prythian w przeddzień wojny? Czy kochać i być kochanym jest możliwe w ciemną noc? Gwieździstą noc?

Za tę emocjonalną bombę otchłani, dziękuję:

PRZYPOMINAM O INSTAGRAMIE