"Zaginiona księga z Salem" - Katherine Howe

Jedni uważają, że nudna. Drudzy, że jakieś brednie o czarownicach. Trzeci, że to tylko wyładowania elektryczne. Czwarci, że ten za niski, ta za wysoka. A ja powiadam – mylili się.

Connie Goodwin to przyszła doktor wydziału historii na Harvardzie w specjalizacji: okres kolonialny Ameryki. Przez rok przygotowywała się do ostatecznego egzaminu, dzięki któremu osiągnie początkowy cel – prace nad badaniami doktoranckimi. Jej zadaniem jest odnalezienie źródła wtórnego, które po odkryciu doprowadzi ją do obrony swojego dzieła. Mniej więcej tak wyglądają studia – dla niewtajemniczonych. Powracając do powieści – Connie to dość mądra młoda kobieta, ale natrafia na szereg niezrozumiałych przez naukę zdarzeń, co powoduje, iż jej poszukiwania trwają...szybciej. Ha! Otóż to, jej promotor to człowiek bardzo szanowany w gronie uczonych. Manning Chliton, bo tak mu na imię, ma za zadanie pomóc swojej podopiecznej. Robi to w dość nietypowy – chociaż wątpię by się różniło od realiów akademickich – ale skuteczny sposób.

Akcja rozgrywa się w Harvardzie oraz Marblehead. Owa mała mieścina jest dość ważnym punktem dla Connie. Otóż tam znajduje się stary, kolonialny dom, w którym żyła kiedyś jej babcia Sophia oraz matka Grace. Tam też jest początek i koniec całej historii. A toczy się ona wokół jednej, starej księgi zwanej almanachem, rejestrem przepisań, bądź księgą zaklęć. Od wyboru do koloru. Gorzej tylko, że nigdzie jej nie ma. A to wszystko zaczęło się od zwykłej karteczki znalezionej w Biblii z napisem „Deliverance Dane”.

Główną bohaterkę można polubić od samego początku. Nie jest idealna – to ciężką pracą zdobywa cel. Ma swoje słabości, ale i mocne strony. Najbardziej interesujące w niej są dwa fakty: pierwszy – ma naprawdę dobrze poukładaną „szufladkową” pamięć, drugi – tak bujnej wyobraźni dawno nie widziałam. Jest w stanie wyobrazić sobie kompletnie wszystko – ale pamiętajmy, że to też zasługa posiadania ogromnej wiedzy. Jej przyjaciele Liz i Sam również mają konkretne osobowości, chociaż czasami Samuel wydaje się być zbyt doskonały ( według Connie ).

Styl pisania nie należy do prostych. Zdaje sobie sprawę, że niektórych by nużył doszczętnie, a innych zachwycał. Moim zdaniem był bardziej poważniejszy niż te wszystkie lekkiego rodzaju powieści. Trzeba dodać, iż mamy do czynienia z autorką, która ma doktorat, więc i opowiadanie będzie zawierało inny język. Jedynym rażącym błędem jest to, że chyba nie do końca korektor zauważył słowa „musi”, które ni w ząb nie może wkomponować się w zdanie. Jeśli nawet miał być to zabieg świadomy – powinien być przypis tłumaczący, skąd się to wzięło.

W powieści mamy do czynienia z rozdziałami zatytułowanymi Interludium. To w nich znajdziemy przeszły bieg zdarzeń, gdzie główną bohaterką jest właśnie Deliverance Dane. Wydarzenia mają swoje miejsce w Salem od roku 1682. Te nieliczne rozdziały łączą się z tym co dzieję się w teraźniejszości, przez co jesteśmy wstanie poznać wydarzenia, o których nie ma pojęcia Connie. Pozwalają zaspokoić naszą ciekawość i wcale nie potęgować nudy.

Kilka cytatów:

Staro:
„Delikatnie przesunęła palcem po spękanych grzbietach książek u na opuszkach palców został jej drobny brązowy proszek ze zniszczonych skórzanych opraw. (…) Wyciągnęła na chybił trafił cienki tomik i na podłogę posypały się kurz i kawałki oprawy. Zerknęła na stronę tytułową – Chata wuja Toma. Typowe. W każdym domu w nowej Anglii musiał znajdować się egzemplarz Chaty wuja Toma jako dowód, że rodzina była po właściwej stronie podczas wojny secesyjnej. Westchnęła i odstawiła książkę z powrotem na miejsce. Mieszkańcy Nowej Anglii bywali czasem mocno zadufani w sobie.”

Wspierająco:

- Och, Nathanielu. - Głos jej się załamał ,stłumiła szloch, przytykając do twarzy rąbek fartucha. Mąż objął ją, a ona drżąc, wtuliła twarz w jego szyję. Nathaniel głaskał ją brudną ręką po okrytej czepkiem głowie.

-Ciiicho, ciicho – szeptał.

Mercy popatrzyła na rodziców i uświadomiła sobie, że jeszcze nigdy nie widziała matki płaczącej.”

Niebezpiecznie:

„Wskazała na przypominające nogi rozwidlenie idwa duże guzy w miejscach, gdzie mogłyby wyrastać ramiona.

- I co z tego? - zapytała Liz.

- To, że mandragora należy do najbardziej trujących roślin znanych ludzkości – wyjaśniła Connie. - Właściwie jest tak niebezpieczna, że podobno każdy, kto próbował ją wyciągnąć z ziemi, umierał na miejscu. Dlatego ludzie chcący zdobyć mandragorę potrzebowali psa, żeby ją dla nich wykopał.”

Żartobliwie:

„- Nawet jeśli ten napis odnosi się do osoby, czego przecież na pewno nie wiemy, to nie urodziła się tutaj, nie wzięła ślubu i nie umarła. Co miałaby robić w „Rocznikach członkowskich”?

Uciszył ją lekceważącym psyknięciem.

- No, no. A już myślałem, że Harvard to porządna szkoła. - Wstał, wyciągnął trzy tomiska z dolnej półki przy drzwiach i rzucił je na stolik. - Nie uczono cię na tym ekskluzywnym uniwersytecie, jak prowadzić dogłębne badania? Wyczuwam w tym postawę typową dla studiów licencjackich. Dalej, Connie. Jeszcze godzina i skończymy.”

Niesprawiedliwie:

„Niepewnym ruchem wyciągnęła rękę i położyła ją na ramieniu Deliverance.

- Bacz no, Livvy, nie frasuj się tyle. Nikt nie wierzy, że mogłabyś skrzywdzić dziecko. To tylko złośliwe gadanie. Wnet musi się skończyć. -Sarah dla pokrzepienia uścisnęła ramię Deliverance wielkimi paluchami, skinęła głową Mercy i wyszła na dwór.”

Szokująco:

„ Connie zatoczyła się do tyłu i odruchowo przytrzymała krawędzi stołu; jej oddech stał się płytki, urwany. Do oczu napłynęły jej gorące łzy i zorientowała się, że przy każdym wdechu wydaje z siebie jęk przerażenia. Namacawszy oparcie jednego z krzeseł, odciągnęła je od stołu w samą porę, by na nie opaść, gdy nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Przerażona splotła przed sobą ręce i pochyliwszy się, oparła czoło na kolanach, strząsana szlochem.”

Cytaty pochodzą z: K. Howe, Zaginiona księga z Salem, Wydawnictwo Niebieska Studnia, 2011 r.

Podsumowując: Po co się czepiać szczegółów? Debiut to debiut – dajcie spokój. Ja tam się całkiem nieźle bawiłam, ba nawet paru słów douczyłam. Do tego troszkę historii – jak dla mnie, idealna pożywka dla szarych komórek.