„1Q84” - Haruki Murakami

Ugh.

Koniec recenzji.

A tak poważniej słów kilka poniżej.

źródło

Tytuł oryginału: 1Q84

Tłumaczenie: Anna Zielińska-Elliott

Wydawnictwo: Muza

Rok wydania: 2015

Ilość stron: 477

Everthing will be allright, everything will be ok. Tak bym zaczęłam recenzję ów książki. Dlaczego? Toć ważne pytanie. Bo tak naprawdę te słowa krążyły w mojej głowie od początku tej powieści. Wielka nadzieja, bo bez niej ani rusz, aby wszystko skończyło się wedle własnego uznania. Ta historia jest pokręcona. Łączą ją tylko Little People. Kim są? A skąd ja mam niby wiedzieć?! Ta tajemnica jest irytująca. Ale właśnie na tym ona polega. Ma wprawiać w nas pewnego rodzaju emocje. I nie ważne czy jest pozytywna, czy negatywna. Ale o co tutaj chodzi? Już piszę!

Aomame to zawodowa morderczyni. Ale ma pewną zasadę – zabija tylko zwyrodnialców. Tych, którzy na to zasłużyli swoim zachowaniem. Poza tym jest dość normalną osobą bajecznie zakochaną w chłopaku od kiedy miała dziesięć lat. Do teraz w nikomu nie oddała swojego serca po raz drugi. Natomiast Tengo jest redaktorem, który nie potrafi napisać dobrej książki, czyli takiej z głębią. Zawsze jego utworom czegoś brakuje. Do momentu, w którym ma poprawić Powietrzną poczwarkę. Jego świat zaczyna się zmieniać. Oboje poznają w te sposób Little People.

Taki mamy początek. Ciąg dalszy jest imponująco dziwny, innych wręcz odskakujący do normy. Dlaczego? Bo wszystko czyta się tak jakby się oglądało serial. Od rana do wieczora wiesz co robił główny bohater. Wiesz dosłownie wszystko. Nawet sprawy łóżkowe. To może niektórych niepokoić i sprawić, że powieść do nich nie trafi. Ale to już nie od dziś wiadome, że Murakami się lubi lub nie. Tak samo Zafon'a, King'a, Tolkiena się lubi lub nie. Sama przyznaje, że pierwsze 150 stron to było… czytanie, bo czytanie. Taka tam obyczajówka. Nic specjalnego. Lecz gdy zaczęłam łączyć wątki, to… to już mi się spodobało. Zaczynałam rozumieć koncepcje autora. Kompletnie wciągnęłam się na całego i nie wiadomo kiedy BUF byłam na końcu książki. Czytałam ją w busie, bibliotece, przed zajęciami i nawet na korytarzu szpitalnym. O dziwo czas mijał mi bardzo szybko. Cztery godziny czekania? (taaa NFZ i kochane okienka…) nic trudnego! Mamy książkę, która zahipnotyzuje! Sama jestem ciekawa, co będzie w kolejnych tomach. Doczekać się nie mogę!

Podsumowując: Książka bardzo specyficzna, która nie do każdego dotrze ze zrozumieniem. Osobiście bardzo polecam, chociaż wątpię by to była moja ulubiona powieść tego autora, ponieważ póki, co nic nie przebije innej pozycji. Czy żałuje wydanych pieniędzy? Nie. Jako osoba lubiąca Murakami'ego nie narzekam. Jestem zainteresowana ciągiem dalszym. Jaki będzie koniec? No właśnie… jaki?!