„Damy we fiolecie” - Marcin Majchrzak

Przyznam, że byłam dość ciekawa tego tytułu. Zwłaszcza, że to fantasy naszego rodaka. Miałam wielkie oczekiwania, ale z drugiej strony byłam nieco przygaszona. Nie oczekuj zbyt wiele, bo się jeszcze zawiedziesz tak jak na Wiedźminie. Dwie sprzeczności. Nadzieja i zawód. Cóż udało mi się to pogodzić i oto powstało to co powstało. Czyli polski Pratchett, za którym akurat też nie przepadam. (Ok porównanie z buta wyjęte ale tak sobie pomyślałam o moich pierwszych wrażeniach. )A czy tu było inaczej?

Wydawnictwo: Novae res

Rok wydania: 2016

Ilość stron: 319

Jest sobie złodziej, który wpada podczas fuchy. Ma zostać stracony na maśle(! Do dziś nie wiem o co w tym chodzi ale to chyba jakaś ironia losu czy coś). Jest sobie pracownica manufaktury, która chce wywołać rewolucje podsyłając karteczki z błędną ortografią do szafek innych osobników pracujących. W końcu też wpada w sidła wymiaru sprawiedliwości. Zdradzona poznaje w celi swojego nowego przyjaciela złodzieja (jak można po parunastu godzinach odsiadki uznać kogoś za przyjaciela? Takie paranoje tylko w książkach więc wybaczam!). Cóż, co można począć w takiej sytuacji. Ano jedno. Zaśmiać się!

Przyznam, że czytałam książkę w dość ekstremalnych warunkach. Samochód, piękne widoki, hałas radia, rozmowa kierowcy z pasażerem, niemożność zmiany pozycji, ciemność…. Jednym słowem wiele czynników rozpraszających. Ale. Ale chyba zrozumiałam dwie rzeczy z tej książki. Bo wydaje mi się, że ma jakiś przekaz, a jednym z nich jest: śmiech na sali z demokracji. Otóż tak. Cały rozwód fabuły to chęć utworzenia demokracji. Po prostu w pewnych momentach moje usta lekko wykrzywiały się w górę.

Bohaterowie są inni. Każdy ma swój wyjątkowy urok osobisty. Naprawdę. Jeden, jedyny. Ona jest dość ciekawa życia i pragnąca osiągnąć coś w co niby wierzy, ale pojęcia nie ma jak się za to wszystko zabrać. On niewidzialna osoba w pełnej krasie wplatająca się w nie swoje kłopoty odnajduje pewną cząstkę siebie o której istnieniu nawet nie wiedział. Ale mamy też trzecią osobę. Jej Wysokość, będącą bardzo ciekawą i charakterystyczną postacią. Muszę przyznać, że jej przekonania są nie mile widziane, ale jako Władczyni innego zdania raczej mieć nie może. Jednak jest bardzo potrzebna w całej fabule, aby można odkryć to i owo.

Wiecie jak to jest gdy się czyta podteksty i zaczynasz je rozumieć? Tak to tutaj wygląda. Fabuła całkiem zacna ale rozwalista. Ma swoje plusy jak i minusy, ale skłamałabym mówiąc, że jest bezceremonialnie nudna. Ma w sobie to coś co sprawia, że jednak czyta się dalej i wie się, iż zabawa będzie przednia, ale innego rodzaju. Takie sarkazmy ukryte między wierszami. W ogóle się dziwie, że je zrozumiałam. I te żarty były takie./.. takie o! Mnie rzadko co śmieszy. Dlatego jak czytałam i widziałam oczami co to za dziwactwa autor wymyślił pomyślałam i Pratchett'cie i jego nie udanym humorze. Kiepski. Nic nie poradzę. Ale tutaj nie było źle. Chyba dlatego, że już to kiedyś przerabiałam było mi łatwiej wczuć się w to wszystko. I były „śmiechy” z demokracji. Jakie to prawdziwe. Tak to chyba dlatego mi się spodobało.

Podsumowując: To, że wspominam jednego z bardzo lubianych autorów i porównuje go z polskim nie miejsce mi za złe. Nic nie poradzę takiego obrazu w głowie. Duża dawka takiego spokojnego spojrzenia na to, co się dzieje na świecie. A może i w Polsce?   Czy polecam? Tak, dla poprawy humoru.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję autorowi! :)