„Dziedzictwo” - Ann Patchett

Wydaje się nam czasem, że naszym dziedzictwem jest… co? Kultura? Historia? Wiedza? Rodzinne pamiątki? Nagrody z wygranych zawodów i konkursów? Trudno jest określić czym to jest, bo dla każdego co innego. Ale, co gdyby to wszystko co mamy stało się książką pełną fantazji pisarza?

Wydawnictwo: Znak litera nova

Rok wydania: 2017

Ilość stron: 379

Impreza zorganizowana przez rodziców Franny z okazji jej chrzcin wcale nie miała skończy się tak, jak stało się w rzeczywistości. Jej mama nie miała mieć nowego męża, a jej tata nowej żony. Nie miała mieć nowych braci i sióstr. Ale stało się i nic i nikt tego nie zmieni. Tylko, dlaczego stało się to, co się stało i czy w ogóle przyszło z tego coś dobrego? 

W ogólnym rozrachunku można stwierdzić dwie rzeczy: 

1. Wielka szkoda, że On przybył na przyjęcie psując dotychczasowe idealne życie oraz 

2. Gdyby nie On nie mielibyśmy tego, co mamy teraz.

Tym razem czytałam o dwóch różnych rodzinach, które musiały stawić czoło rozwodom, dorastaniem i cierpieniem. Wydawałoby się, że można pisać o tym w różny sposób, jednak autorka „Dziedzictwa” postanowiła zrobić to w swoim stylu. Na początku jest sporo ukrytego humoru, który wprowadza nas w dobry nastrój, aby na końcu przyćmić i uderzyć z nawiązką smutnych uczuć. Na dodatek musimy wysilić nasze szare komórki ponieważ fabuła może nie jest pokręcona, lecz ilość bohaterów i owszem. To nie byłoby takie trudne gdyby nie fakt, że fabułą toczy się nieszablonowo. Przeskakujemy z przeszłości do teraźniejszości, nagle przyszłość i znów przeszłość. To może napawać wielu Was irytacją. Na początku podchodziłam do tego na spokojnie, potem stwierdziłam: przesada. Teraz wiem, iż znalazłam na to patent. Każdy rozdział to inny czas (a bynajmniej część innego, który gdzieś tam jest) dlatego czytałam po jednym rozdziale, odkładałam i wracałam później. Wierzcie mi od razu lepiej! Mało tego, mam wrażenie, że lepiej wczułam się w całą powieść. Zrozumiałam ją, bo miałam czas na przetrawienie wszystkiego. Czy to był taki zamiar autorki? Czy może, po prostu się stało? Nie wiem, ale narzekać nie mogę.

Jeśli chodzi o bohaterów mogę od razu wspomnieć o dzieciach (które dorastają). Każde z nich jest wyjątkowe, ma swoją osobowość i swój styl bycia. Znaleźć można sobie osobę, którą polubimy, znielubimy, znienawidzimy i nie będziemy się wcale interesować. Podoba mi się to strasznie, bo dzięki temu wiem, że nudy nie mam się co bać, a to co się dzieje jest wywołane tym byśmy poznali ich bliżej.

Niestety nie każdy rozdział porywał, albo bynajmniej nie w całości. Czytało się na spokojnie bez większych achów i ochów, jednakże w ogólnym rozrachunku jest dobrze. Jest, ponieważ wszystkie rozdziały tworzą pewną całość mającą wyjaśnić nam dlaczego ktoś zrobił to, co zrobił. Dlaczego tak się zachował i czemu nikt nie zapobiegł katastrofie. Nie będę więcej zdradzać, ale rodzinna tajemnica jest czasami najgorszą rzeczą jaką trzeba ukrywać przed światem. Jest jeszcze coś, co dla jednego może być złym wyjściem, a dla drugiego dobrym. Otwarte zakończenie. Otóż, sprawa się rozwiązuje, lecz ostatnie zdania, ostatnia część książki jest dla mnie niezrozumiała. Czy to miał być wstęp do drugiej części? Czy może miało poruszyć nasze komórki? A może jednak tak miało być i autorka miała ochotę na mały psikus?

Sam tytuł może nas naprowadzić na parę ciekawych perspektyw, jednak tak naprawdę nie ma co się wychylać. Wszystkiego dowiemy się w trakcie i odkryjemy skąd wziął się ten tytuł oraz pomarańcze na okładce. Będę milczeć byście sami odkryli prawdę.

Podsumowując: „Dziedzictwo” to na pewno coś, co trudno nazwać na tyle spójna całością, by wskoczyć za nią do wody. Jednak warto byłoby ją uratować, ponieważ po przeczytaniu ostatniej strony, ba! Nawet i w trakcie powieści, zrozumiemy parę drobnych rzeczy. Nasze uczucia są ważne. Nasza miłość również. Nasz smutek i żal także. Nie zapominajmy o naszych bliskich. Przytulmy ich, pocieszmy. Zadzwońmy częściej z drugiego końca świata. Rodzina to jedyne, co mamy na zawsze. Nie odcinajmy się od niej, tylko twórzmy i trwajmy. Na dobre i złe.

Za zapomniane wspomnienia z rodziną dziękuje: