„This girl” - Colleen Hoover

Nie do końca rozumiałam, o czym piszą inni mając na myśli tę książkę. Jak się później okazało nie miałam kompletnie pojęcia, że trzeci tom nie oznacza tego, co jest mi znane. Ta dziewczyna to ani kolejne przygody bohaterów, ani ogólne przypomnienie tego, co już było. To po prostu zlepek wspomnień opowiadanych w łóżku. Tak, w łóżku. (Uwaga: możliwe małe spoilery!).

Tytuł oryginału: This girl 

Tłumaczenie: Jarosław Mikos 

Wydawnictwo: YA! 

Seria: Slammed - tom 3

Liczba stron: 282

Po wielu trudach Layken oraz Will mają chwilę, aby zaczerpnąć powietrza. Mogą odetchnąć po miesiącach oczekiwań, trosk i napięć. Wydaje się, że prawdziwa bajka właśnie się zaczyna. Prolog zakończył się, aby ich wspólna historia mogła trwać latami. Przed całkowitym szczęściem stoi tylko jedna przeszkoda. Wspomnienia Willa. Layken za wszelką cenę chce poznać myśli oraz emocje jakie kłębiły się w jej ukochanym od momentu, kiedy spotkali się po raz pierwszy. Na podjeździe, gdzie pojawiła się dziewczyna jego marzeń. 

Zapaliła mi się czerwona lampka, kiedy zrozumiałam wizję autorki wobec trzeciego tomu serii. Lubię czytać o perspektywie z drugiej strony medalu, ale nie wszystkie przypadają mi do gustu. Colleen Hoover jest mi znana również z innych powieści, gdzie już wykorzystała ten chwyt marketingowy. Na początku czytało mi się dobrze, bo nie pamiętałam zbyt wielu szczegółów. Z każdą kolejną stroną zaczęłam dostrzegać konstrukcję samej książki. Najpierw parę miłych słów, zapytania, wspomnienia pary będącej w trakcie miesiąca miodowego. Następnie dłuższa opowieść Willa o tym jak się poznali i co czuł. Pierwsze rozdziały bardzo przykuły moją uwagę. Młody chłopak opowiada o tym jak musiał stać się mężczyzną. Zadbać o dom oraz brata i stanąć na wysokości zadania. Otrzymałam wiele informacji, których poszukiwałam w trzecim tomie. Will jako skryta osoba niestety nie wykazywał żadnej większej inicjatywy przekazywania swoich skrytych myśli. Głównie mam na myśli coś innego niż zwykłe uczucie wiążące się z zakochaniem. Jednakże im dalej zagłębiałam się w historię tej dwójki, tym bardziej czułam zawiedzenie.

Will okazał się być nie takim wyjątkowym facetem na jakiego wyglądał w wersji Layken. Gdzieś jego czar prysł, a magia uciekła. Myślę, że było to związane z tajemniczością jaką emanował w dwóch poprzednich częściach. Zwłaszcza w pierwszej. Jak się okazuje wcale nie ma w sobie ani krzty niczego, co mogłoby nadawać mu miano tajemniczego faceta z sąsiedztwa. Layken natomiast ukazana została w wersji nieco rozkapryszonej. Wizja głównych bohaterów roztrzaskała się na kawałki. 

Nie byłabym sobą, gdybym nie wyszukała czegoś pozytywnego w tym całym zawiedzeniu odgrzewanym materiałem. W powieści jest jeszcze jedna para, która wydawała mi się najciekawszym aspektem składanki wątków. Jeśli mam być szczera to wolałabym, aby powstała książka opowiadają ich historię oraz zahaczająca o Layken i Willa. Bo jak się okazuje odegrali duże role, ale całkowicie ucięte w oryginale. Inną rzeczą, która przypadła mi do gustu było zakończenie. Nie jako typowe zamknięcie powieści, tylko tekst. Otóż autorka postanowiła dodać coś nowego. Coś czego nie było w poprzednich częściach. Dzięki temu fragmentowi po prostu wiem, że Hoover pisze dobrze. Tylko niech nie odgrzewa kotletów. 

Podsumowując: Zdecydowanie czuję rozczarowanie. Jedynym pocieszeniem jest fakt, że uzyskałam kilka odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Małe szczegóły dostarczyły cennych informacji odnośnie bohaterów drugoplanowych. Cóż kolejny raz polubiłam postacie, o których zazwyczaj nikt nie myśli. Ale to chyba dobrze. W końcu im też należy się pięć minut chwały, prawda?

Za możliwość dokończenia historii z sąsiedztwa, dziękuję: