„Gwiazd naszych wina” - John Green

Książki o chorobie są zazwyczaj bardzo trudne w odbiorze. Jakiś czas temu pisałam o Moja mama jest aniołem. Tym razem miałam przyjemność przeczytać powieść, która łączy się tematyką, lecz kompletnie różni podejściem do niej. Odkrywcze? Nie. Zaskakujące? Na pewno. Nadające znaczenia chorobie? Możliwe. Ujmujące? Częściowo. Jeśli poszukujecie więcej odpowiedzi zapraszam na ciąg dalszy. 

Tytuł oryginału: Fault in our stars 

Tłumaczenie: Magda Białoń-Chalecka

Wydawnictwo: Bukowy Las 

Rok wydania: 2014 

Liczba stron: 320 

Hazel ma nierozerwalnego przyjaciela. Jest nim rak, przez którego jej płuca nie mogą prawidłowo funkcjonować. Zbiera się w nich płyn dlatego targa ze sobą butlę. Nazwała ją Philip. To jej drugi nieodłączny przyjaciel. Poza tym całymi dniami męczy ją samo życie, a rodzice zmuszają wyjść poza teren domu. Aby ich udobruchać postanawia iść na grupę wsparcia. Tam spotyka anioła. 

W czasach, gdy ta książka była bardzo popularna, preferowałam bycie z dala od niej. Przeczekałam parę miesięcy, zapisałam się na listę oczekujących w bibliotece i… przez rok byłam pierwsza. Fant został zgubiony! W mniej więcej tym okresie obejrzałam skrawek filmu, który leciał w telewizji. Kompletnie go nie rozumiałam chociaż miałam przeczucie, że jest w nim coś więcej niż nic. Jak się okazało miałam rację. W połowie. 

Powoli brnęłam przez kolejne strony, aby dowiedzieć się jak to jest być nastolatkiem. Tylko takim nieco innym niż reszta. Mającym świadomość nieuniknionej śmierci. Codziennego bólu i towarzyszącemu mu cierpieniu. Jednak Hazel postanawia nieco złamać stereotypy. Uczęszcza na zajęcia z koledżu, lubi czytać, używać trudnych słów i próbuje radzić sobie z resztką tego co jej zostało: godnością. Jak się okazuje jest to możliwe, gdy u boku ma się kochających rodziców oraz inteligentnego młodzieńca. Augustus uwielbia metafory oraz tworzyć scenerie ze słów. Razem tworzą istny majstersztyk. 

Mogłabym się rozpisać o fabule, samej akcji, dialogach, czy niefortunnych fragmentów. Tylko, że to nie miałoby dla mnie sensu. Dlaczego? Ponieważ według mnie książki o śmierci i chorobie nie można określić: polecam, nie polecam. Samemu trzeba spróbować. Tylko największym mankamentem tej powieści jest nieszablonowość. Pomimo przewijania się różnych fundacji, diagnoz, remisji i lekarskiego żargonu miałam wrażenie, że czytam o zwykłej nastolatce. O tym jak marudzi, bo musi wstać wcześnie. O tym jak zastanawia się, którą sukienkę ubrać na randkę. O tym czy jest wstanie pocieszyć przyjaciela w ciężkich dla niego chwilach? I czy potrafi pozwolić na to, aby móc kochać i ranić jednocześnie? W końcu miłość nie jest idealna. Tak samo jak Hazel. 

Podsumowując: Prawdopodobnie gdyby nie tak długie czekanie, nigdy nie sięgnęłabym po tę książkę. Nie czuję ani satysfakcji po jej przeczytaniu, ani wielkiego rozczarowania. Mam raczej w głowie pustkę. Nie jest to powieść nadzwyczajna ani beznadziejna. Ot, zwykła historia dwójki nastolatków. Tylko z nieco innej perspektywy. Z takiej, która istnieje również wokół nas. Tylko my jej często nie dostrzegamy. Może nadszedł czas, aby otworzyć oczy?