„Szklany tron” - Sarah J. Maas

Kiedy byłam po lekturze ostatniej części Dworów postanowiłam, że nadszedł czas na konfrontację z kolejną serią autorki. Fani kochają i nienawidzą książki, które tak naprawdę pochodzą spod z tej samej ręki. Jak się okazuje można nieźle namieszać w świecie fantasy. Wystarczy napisać coś podobnego, lecz zupełnie różnego. Nieco zabawnego z nutką romansu. Tylko czy powtórka z rozrywki ma sens? Czy pisanie o czymś, co już było jest prawidłowym rozwiązaniem na wołania fanów? Trudne pytania, lecz odpowiedzi zostały odnalezione! 

Kliknij, aby odsłuchać PODCAST

Tytuł oryginału: Throne of glass 

Tłumaczenie: Marcin Mortka 

Wydawnictwo: Uroboros 

Rok wydania: 2012 

Liczba stron: 512 

W pięknej krainie żył sobie król, który postanowił zjednoczyć wszystkie kraje. Wykorzystywał do tego swoją siłę, inteligencję oraz charyzmę. Jego wytrwałość została nagrodzona pięknym zamkiem ze szkła. Symbol pokoju i dobrobytu. Szkoda tylko, że Celaena odczuła polityczno-terytolialne zmiany w nieco inny sposób niż chciałby król. Jako sierota nie miała wyjścia. Musiała walczyć lub umrzeć. Dlatego została najlepszą zabójczynią Adarlanu. I nie miała z tego nic, poza spłaceniem długu u swego mistrza. Sielanka trwałaby dalej gdyby nie jedno małe wydarzenie. Dziewczyna trafia do najokrutniejszego obozu pracy. Po roku piekła otrzymuje krótką, lecz jakże wartościową propozycję: spróbuje zostać Obrończynią Adarlanu albo zostaje w kopalni. Jak się możemy łatwo domyśleć wybrała walkę. Szkoda tylko, że umowa między nią, a księciem była okraszona wieloma przypisami. 

Nieco bałam się własnej reakcji. Strasznie dużo nasłuchałam się o wojnie między czytelnikami i wręcz nie wiedziałam, co sama pocznę. Chciałam do wszystkiego podejść na luzie. Wybrałam więc odpowiednią porę, miejsce i ruszyłam z kopyta z tą wielotomową serią. Poznałam zabójczynię, niebezpieczny układ i interesujących bohaterów. A im dalej szłam w las wiedziałam, że przeczytam książkę do końca. Ot z przekory, z polubienia, z ciekawości oraz chęci odgadnięcia dlaczego fani tak się żrą! Oczywiście mam swoją teorię, którą przedstawię poniżej, poprzez wyrażenie paru myśli na temat całości utworu. 

Zacznę od tego, iż Szklany tron jest pierwszą powieścią autorki. Co za tym idzie? Otóż jest ona jakby początkiem kariery dla Maas. Piszę o tym, co znajduje się w jej wyobraźni. Wtapia w fabułę te fragmenty, w których sama się lubuje. Opisuje to, o czym lubi czytać. Jest ona przepełniona młodzieńczym wyobrażeniem o swojej pierwszej powieści. Pisze bo lubi, a nie dlatego że musi. Zastanowiłam się nad moją teorią i doszłam do wniosku, że porównywanie obu serii autorki jest bez sensu. Dwory opowiadają konkretną historię Fae. Natomiast Tron jest opowieścią o ludziach i ich problemach związanych ze zmianami wprowadzonymi przez nowego władcę. W obu jest romans, lecz nieco inaczej skonstruowany. Bohaterkami są kobiety. Młode. Praktycznie nastolatki. Dlatego zapytam Was: na co komu to porównywać i grzebać się w szczegółach? Po co, skoro podobają mi się obie pierwsze części? Mam radość z czytania i to właśnie za to należą się Maas wielkie brawa! 

Poczułam ogromną satysfakcję. Otrzymałam typową opowieść dla nastolatek, która może cieszyć również osoby ciut starsze. Fantastyka napisana lekkim piórem jedynie zahaczająca o magię. Świat jest ogromny, lecz narysowana mapa pozwala na orientację w terenie. Dzięki temu  dialogi mają sens, co pozwala na zrozumienie całości kontekstu (uwielbiam mapki!). Sama akcja rozkręca się całkiem szybko i tak naprawdę wcale nie zwalnia. Jedynymi momentami oddechu są dialogi między głównymi bohaterami, które mają na celu zaciśnięciu więzi. Więc jak można się domyśleć jest to duża dawka humoru, sarkazmu i śmiechu. Czyli sporo pozytywów! 

Schematyczność to coś, czego boje się najbardziej w powieściach. Jeśli nawet już są użyte nie wiem, czy zostaną prawidłowo wykorzystane. Tutaj jest użyty tradycyjny, wręcz stereotypy schemat zakazanej miłości, walki pomiędzy przyjaciółmi oraz przetrwanie w turnieju (czy innym dziwnym tworze, gdzie się zabijają). Może zacznę od punktu pierwszego. Zakazana miłość to taka, która spowoduje same kłopoty. Trudno jest zaprzeczyć, że Celaena nie wpadła po uszy. Szkoda jej. W końcu nie może być z ukochanym. Jednak bardziej irytujące były czasami jej przemyślenia: Och, ach jaki on przystojny (troszkę przerysowałam)!! Szczerze nie lubię takich dywagacji, ale na szczęście dziewczyna szybko się opamiętywała się i mogłam ponownie wrócić do rzeczywistej akcji (Uf!!). Punkt drugi to walka między przyjaciółmi. Cóż, w turnieju nie ma miejsca na czułości, a przyjaciół nie można rozdzielać przez głupotę! Poza tym friendzone jest ostatnio w modzie. Punkt trzeci to sam turniej. Przypomina to nieco tom pierwszy Dworów, lecz tak naprawdę ten chwyt reklamowy działa też w książkach innych autorów. Jest popularny i nadal na czasie. Bohaterka oczywiście daje sobie jakoś radę, ale sposób w jaki to osiąga oraz ile wysiłku z siebie daje jest do zaakceptowania. Przynajmniej wystarczająco aby chcieć przeczytać całą powieść opartą na tych trzech schematach. Nudne? Nie. Powtarzające? Cóż, tak. Rozczarowujące? Skądże! Bawiłam się dobrze! 

Zastanawiam się o czym mogłabym jeszcze Wam opowiedzieć ale stwierdzam, że nie ma sensu rozwlekać tematu. Zdecydowanie mogę potwierdzić, że magia w fabule jest nieco mistyczna. Bardziej ma otoczkę religijną połączoną z dawnymi czasami. Głównie wiąże się to również z opowieściami o Fae, istotach zamieszkałych krainy dawno temu. Zapewne jest to intrygujący początek, który możliwie został rozwinięty i wykorzystany do napisania historii zawartej w Dworach. Całkiem dobrze wykorzystany potencjał. 

Podsumowując: Szklany tron okazał się dobrą lekturą na letnią podróż. Mogłam odprężyć się czytając o dalszych losach najniebezpieczniejszej zabójczyni. O losach dziewczyny, która nie miała wyboru. O historii kobiety rzuconej na niebezpieczną głęboką wodę. Czy uda się jej przezwyciężyć demony przeszłości? Czy zrozumie sens wybrania jej na uczestniczkę turnieju? Kiedy uzna, że nadszedł jej czas? Czas Celaeny Sardothien? 

Za możliwość spędzenia wspaniałych godzin w podróży z zabójczynią, dziękuję: