„Szukaj wiatru w polu” - Maria Ziółkowska

Nie każdy z nas docenia to co ma. Zwłaszcza rodzinę, kiedy to kłócimy się o byle co, sprzeczamy, byle tylko zrobić drugiemu na złość. Trzaskamy drzwiami i w długą na parę godzin – a niech się rodzice zamartwiają! Tylko, co kiedy nie mamy rodziny, a naszym jedynym tropem są wyblakłe wspomnienia?

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Rok wydania: 1974

Ilość stron: 223

Przeurocza okładka prawda? Taka rysunkowa, a jednocześnie oryginalna!

„Dnia 24 czerwca wyszedł z Państwowego Domu Młodzieży w Olszanie Wielkiej i dotychczas nie powrócił 14 – letni wychowanek Domu, Franciszek Sokołowski.” Tak rozpoczyna się nasza przygoda z sierotą, pragnącym odnaleźć jakąkolwiek rodzinę. Wszystko rozpoczęło się od tego, że historia pewnego małżeństwa była tak bardzo podobna do tego, o czym Franek sam o sobie wiedział, że postanowił wyruszyć w szeroki i nieznany mu dotąd świat.

Franek to chłopiec, który pragnie jedynie odnaleźć, to co utracił. Z tego też powodu ucieka z PDM'u , by parę godzin później wsiąść do pociągu wiodącym nad polskie morze. Jednakże tam jego wyprawa się nie kończy. Przejeżdża Polskę w dłuż i szerz byle tylko dowiedzieć się kim byli jego rodzice.

Warto wspomnieć o drugorzędnych bohaterach. Kumplem Franka okazuje się nikt inny jak Szczepan, który przyplątuje się ni stąd ni zowąd. Bardzo ważni są Jarząbscy, którym coś podśpiewuje, by nie wierzyć, a pomimo głosu rozsądku, robią to. Ponadto pani Maria jak i wujek Szczepana okazują się dobrymi i wspaniałomyślnymi dorosłymi, jakich każdy z nas chciałby mieć za dzieciństwa.

„Szukaj wiatru w polu” to książka kierowana do młodzieży ze szkół podstawowych. Jednakże czytając, czułam, iż nawet dorosły może się czegoś z niej nauczyć. Dzieci będą przeżywać historię Franka, nie dowierzając jego przygodom. Z wypiekami na buzi kartkując dalej i dalej, aby tylko dowiedzieć się jak się skończy. Chłopcy, zwłaszcza Ci butni, pozorujący na co dzień, mogą wiele wynieść z tej powieści. Chociażby to, że nie warto udawać tego, kim się nie jest, a przede wszystkim empatii do rówieśników. Dodatkowo powieść ukazuje prawdę o kłamstwie: im dalej tym zawsze gorzej, a sumienie zaczyna nas gryźć, gryźć i gryźć, aż przegryzie doszczętnie.

Tradycyjnie kilka cytatów:

Wzruszająco:

„Franek w lot pojął cel wystąpienia obu koleżanek. Zwłaszcza powoli i dokładnie skandowaną wypowiedź Joli. Ale nie wiedział, co począć. Skorzystać z pomocy dziewczyn? Iść do tablicy i napisać równanie? Coś mu nie pozwalało. A przy tym ogarnęło go jakieś wzruszenie. Aż do bólu w krtani. Po raz pierwszy ktoś w tej klasie okazał mu przyjaźń. I to kto, dziewczyny, na które nie zwracał dotąd żadnej uwagi. Ślepy! Franek czuje, że broda zaczyna mu drżeć.”

Zazdrośnie:

„Franek usiadł za wierzbą i patrzył. Gdyby miał kąpielówki, zszedłby na dół, na sam brzeg wody, położyłby się im przed nosem i obojętnie czytał gazetę. I pływałby. Jeszcze piękniej może niż Wojnar. Crawlem i rozmaicie...Niechby zobaczyła! Bo czym taki Wojnar zaimponowałby Jaworskiej?”

Empatycznie:

„ Franek spojrzał na Zarebę z uwagą. Zrozumiał go. To on jest taki, ten Rosiczka! Pewnie on też ma różne pragnienia jak Franek. Pewnie jemu także raz roją się wielkie, prawdziwe bohaterskie czyny, a innym razem chciałby mieć matkę dobrą i kochaną, być małym chłopcem, synem.

Historycznie:

„ (…) tu obok Dwór Artusa. Artus to legendarny król w starych opowieściach brytyjskich, sławny z tego, że dzielnie walczył z wrogami swojego narodu. Był rycerski i wykwintny. Na jego cześć wielu rycerzy różnych narodów nazwało dworami Artusa swoje okazałe i piękne domy. Takie dwory Artusa znajdują się u nas jeszcze w Toruniu, w Chełmnie, w Malborku...”

Cytaty pochodzą z: M.Ziółkowska, Szukaj wiatru w polu, Wydawnictwo Nasza Ksiegarnia, 1974 r.

Podsumowując: Śmiało mogę polecić tą książkę każdemu młodemu molikowi książkowemu. Tym mniej zakochanym w papierowych powieściach mogę tylko rzec, że nie czytając wiele stracą. Więc drogie dzieci: do biblioteki marsz i bez książki mi nie wracać! Hi hi.