„Historia bez cenzury” - Wojciech Drewniak

Bum as! Wpadłam. Totalnie i niezaprzeczalnie (nie, nie jestem w ciąży). Niedawno mogliście poczytać recenzję o innej historii, a tutaj mamy do czynienia z mega, ekstra młodzieżową dawkę plejadowych królów Polski plus mały bonusik. Czy mi się podobało? Mam parę zastrzeżeń, ale… ale toć to nic w porównaniu z tym jaki miałam ubaw. Historia ze śmiechem? Ano możliwe!

O co tu tak naprawdę chodzi? Otóż autor prowadzi programik dokumentalno-eduakcyjny (hahaha nie wierzcie tym słowom) o historii. Łączy on miłe z pożytecznym, czyli nauka + zabawa. Czy to możliwe? Tak! I to czego nie mógł zawrzeć w piętnastominutowych filmikach zawarł w tej książce. I wiecie co? Strasznie mi się podobało! Dziesięć rozdziałów, każdy opatrzony w mega zdjęcie zwane często memem w internetach (hue!). 

Tekst. Ale jaki jest tekst? POWALAJĄCY! Pozytywnie zakręcony facet, który prosto z mostu wali jak było, jak być powinno, a jak nie wyszło. Szczerość do bólu bez podtekstów. Pikantne szczegóły? Są! Wielobarwne biografie? Są! Bitwy wszech czasów z idiotami generałami? Są! Rozwalenie Krzyżaków i Turków? JEST! (musiałam napisać jacy cudowni jesteśmy). Ale jak to się stało? Dlaczego tak, a nie inaczej? Czyja głupota sprawiła, że upadliśmy, a innym razem wznieśliśmy na wyżyny? Czy muszę tłumaczyć więcej? Oczywiście, że tak!

Żeby nie było – mam swoich faworytów. Są nimi: ciota na tronie oraz władca z jajami (tak, takie są tytuły w spisie treści!). Dlaczego oni? Bo… lubię Chrobrego, a nigdy nie ogarniałam Poniatowskiego. Jak można być takim człowiekiem. Wielkim, albo głupim jak… wiecie sami. Czytając bawiłam się niemiłosiernie, a dwie godziny czekania na moją Panią promotor (którą gorąco pozdrawiam, chociaż nigdy tego nie przeczyta ha!) spędziłam w miłym towarzystwie z królami Polski. Dziewczyny siedziały obok (tylko trzydzieści minut <łezka w oku>) rozmawiały, a ja rechotałam pod nosem i dumnie wypierałam pierś do przodu linijka po linijce. 

Więc, co z tą historią? Myślę, że naprawdę warto wykorzystać te teksty, aby zainteresować przedmiotem starszych uczniów w liceum/technikum. Toć to skarbnica wiedzy, po której będziemy szczęśliwymi nauczycielami historii. Uczniowie przeczytają, a nauczyciel przeprowadzi nudny wykład. Albo inaczej. Nic nie powie uczniom, a sam będzie sypać rękawami gorącymi ploteczkami i faktami sprzed lat! Chociaż jestem za tym, by jednak autorowi nie ujmować, to może jakiś filmiki „edukacyjne” podczas lekcji?

Podsumowując: TAK, TAK TAK! Jeśli pan Wojciech napisze jeszcze jedną książkę to biorę ją w ciemno! Uwielbiam czytać więc dla mnie to sto razy lepsze niż filmiki. Język… bardzo młodzieżowy z mini ordynaryjnymi słówkami (nie martwcie się: k…. i innych słówek tam nie znajdziecie). Mówię tu raczej o czymś w stylu: wpieprzył. Więc nie jest źle. To na pewno przemówi bardziej do młodzieży niż suche nudne fakty. Wiec co? CZYTAMY!