„Igrzyska śmierci” - Suzanne Collins

Sięgałam po to książkę z wielkimi obawami. Czy mi się spodoba? Czy podołam treści samej narracji? Czy się nie zanudzę nie docierając do chociażby połowy książki? Słyszałam wiele dobrego, oglądałam nawet film. Czy się rozczarowałam?

Tytuł oryginału: The hunger games

Tłumaczenie: Małgorzata Hesko-Kołodzińska, Piotr Budkiewicz

Wydawnictwo: Media Rodzina

Rok wydania: 2009

Ilość stron: 351

Katniss Everdeen to trubut dystryktu 12, która wraz z Peeta Mallark trafia na areny Głodowych Igrzysk. Tylko jedno wygra. Tylko przez zabijanie można przeżyć. Jak to się stało, że ta dziewczyna, co igra z ogniem stanęła na arenie gdzie śmierć wpatruje się ze wszystkich stron? Podczas zebrania w danym dystrykcie zostaje wybrana jedna dziewczyna i jeden chłopak w wieku 12 do 17. Tym razem trafia na młodszą siostrę Katniss, która ma aż jedną karteczkę na tysiące w szklanej kuli, przy czym sama nastolatka ma ich z 50! Zbieg okoliczności powoduje, że starsza siostra proponuje swoją kandydaturę jako ochotnika. I tak trafia do Kapitolu.

Cała ta idea Głodowych Igrzysk jest chora…. Wiadomo chodzi o strach i zakaz buntowania się. Ale ludzie…. Tylu Was jest, że spokojnie byście ich pozabijali jakbyście chcieli…. No co? <burczy pod nosem> Dałoby się prawda? Będe sarkastyczna, ironiczna i wredna. A co tam! Z tego, co wiem to sama idea tej tortury jest na podstawie japońskiej wersji Igrzysk. Więc chciałabym przeczytać i ją by móc porównać, ale moje możliwości językowe są jeszcze zbyt nikłe.

Bohaterowie. Ich kreacja jest bardzo charakterystyczna. Główna bohaterka nie jest idealna, ma swoje wady i walczy z nimi przez cały czas. Jej gra aktorska staje się coraz bardziej hmm dwuznaczna, ale czy w jej sercu zagości coś więcej niż żałość, złość nienawiść do Kapitolu? Peeta natomiast to dobry, miły, przyjazny chłopak, który nie chce zostać zniszczony przez Kapitol. Chce pokazać siebie, a nie to co z niego stworzono. Oryginalne podejście, ale czy Katniss mu zawtóruje?

Arena i całe to zajście dwudziestu czterech zawodników. Muszę przyznać, że jest krwawo. Baaardzo. Duuużo krwi, nienawiści, żądzy , morderstw i zagłady przeciwników. TAAAAAAAK. Idealnie gdy chce się i potrafi wyobrazić sobie te wszystkie efekty. To się zaczyna robić mroczna lektura przy takich akcjach. Czy podoba mi się ta jatka? O taaak. Dlaczego? Bo w końcu nie jest cukierkowato. Pokazany jest prawdziwy świat. Wizja okrucieństwa rządu. To trochę takie ostrzeżenie dla nas. A przynajmniej ja tak to widzę.

Chwiejnie:

„Wieczorem. Po dożynkach wszyscy powinni świętować. Mnóstwo ludzi rzeczywiście świętuje, z ulgi, że ich dzieci oszczędzono do następnego roku. Co najmniej dwie rodziny zamkną jednak okiennice, zaryglują drzwi i zatopią się w rozmyśleniach o tym, jak przetrwać ból najbliższych tygodni.”

Niewiarygodnie:

„Z pewnością nastąpiła pomyłka. To nie może być prawda. Karta Prim była jedna na wiele tysięcy! Prawdopodobieństwo jej wylosowania graniczyło z niemożliwością, więc nawet się nie martwiłam. Przecież o wszystko zadbłam. Wzięłam astragal, jej na to nie pozwoliłam, prawda? Jedna karteczka. Jeden jedyny wpis na wiele tysięcy. Prim powinna być całkowicie bezpieczna. To jednak nie miało znaczenia.”

Podsumowując: Czy się rozczarowałam? Nie. Czy było warto spędzić kilka godzin nad tą książką? Tak. Czy zachęcam do jej przeczytania. Tak i pomyślenia nad swoimi przemyśleniami. Tam jest więcej niżby się nam wydawało. Jestem ciekawa kolejnego tomu!