„Córka doskonała” - Amanda Prowse

„Jedno, co wiem na pewno, to że życie trzeba sobie samemu poukładać. Nikt tego za ciebie nie zrobi.”

Kiedy przeczytałam, co może mnie czekać po lekturze stwierdziłam, że to o kolejnym trudnym życiu kobiety pracującej w domu. Gospodyni domowa. Idealna żona. Cudowna matka. I… doskonała córka. Ale odkryłam, co tak naprawdę kryje się za tytułem.

Tytuł oryginału: Perfect Daughter

Tłumaczenie: Anna Sauvignion

Wydawnictwo: Kobiece

Rok wydania: 2017

Ilość stron: 408

Jacks to kobieta, która musi zdzierżyć dzwonek matki, wydzieranie się nastoletniej córki, wysłuchiwać próśb syna na ostatnią chwilę i patrzeć jak jej zatyrany mąż wraca do domu trzymając się za kręgosłup. Myślicie sobie: zwykłe życie szarej kobiety – matki Polki. Owszem. Gdyby nie fakt, że dzieje się to w Anglii, a Jacks to dość młoda kobieta, która nie osiągnęła w życiu nic. Dosłownie NIC. A bynajmniej nie potrafi tego dostrzec.

Jestem zaskoczona książką ponieważ spodziewałam się, że może być TAK jak było, a jednak otrzymałam ogromną dawkę emocji. Owszem nie ma tu oryginalności, ale jest wyjątkowość. Bo która powieść potrafi wzruszyć do łez? Właśnie ta! Pod koniec siedząc w busie i czytając ostatnie strony łzy skapywały mi ciurkiem. Widok pasażerów? Uśmiechali się dobrodusznie, bo zgadli, że ryczę przez książkę. W końcu jestem na jej końcu. Nawet miła kobieta zapytała o tytuł – też chciałą się wzruszyć. Gdy jej powiedziałam, że to po prostu historia jednej z wielu matek, żon i córek w jednym uznała, że na bank zakupi egzemplarz. Najlepsza promocja? Łzy! (Powinnam zostać marketingowcem!)

Idąc dalej, co mnie tak zauroczyło? Jacks to kobieta, która ma dosłownie DOSĆ życia. Takiego w jakim została zamkniętym. Beznadziejny, starym i nie wyremontowany dom (tak jak sobie wymarzyła). Dwójka dzieci, które sprawiają same problemy (ale to akurat norma). Mąż, co ciężko pracuje (owszem docenia to, ale nie może znieść widoku jak np. je płatki śniadaniowe) i zarabia zbyt mało. Na końcu matka chorująca na zanik pamięci i puszczająca to i owo (domyślacie się). Mało? A co powiecie na miłość życia, za którą wzdycha co noc leżąc obok zaobrączkowanego męża?

Przyznam, że to co się dzieje w jej głowie jest naturalne. Kto by wytrzymał w takiej rodzinie? Pewnie niewielu. Lecz prędzej czy później musi się ułożyć, prawda? Córka jedzie na studia (jest naprawdę mądra!), synek dobrze się rozwija, a do męża wróci (chyba) mięta. Nic mylnego. Córka robi niespodziankę, syn problematyczne historie, a Jacks nie może zapomnieć o byłym chłopaku. I wszystko jakoś by szło swoim torem gdyby się nie łączyło w jedną rzecz: w bycie DOSKONAŁĄ CÓRKĄ. Jacks taka chciała być, ale nie była. Jej młoda kobietka też by chciała, ale… właśnie nie wychodzi jej to. Matka staje się jak córka: nieidealna. I tak już trzecie pokolenie. 

Ale dlaczego były łzy?

Otóż gdyby tak na to popatrzeć, to życie Jacks jest takie samo jak wielu kobiet. Nawet n a nasze polskie realia. Było mi smutno, gdy czytałam jaki los ją spotkał. O tym jak bardzo chce aby jej więź z rodziną przetrwała najgorsze. Jak bardzo martwi się o dzieci, męża i matkę. Szkoda tylko, że choćby góry przeniosła nic by to nie dało. Walczy i przegrywa. Nie walczy też przegrywa. Robi dobrze, jest źle. Robi źle jest jeszcze gorzej. Mętne koło.

Podsumowując: To powieść, do której wrócę z przekorą. Zwłaszcza w bardzo nieprzyjemnych chwilach życia, gdy będę sądzić jak mi źle. To historia kobiety, która jednak postanowiła walczyć o swoje w taki sposób jaki potrafi. Popełniając błędy, mówiąc zbyt wiele i zbyt mało, idąc za głosem serca, a czasem rozumu. Po prostu jedna z nas. Czy jej córka podzieli jej los? Czy rodzina się nie rozpadnie? Czy odkryje w sobie coś, co pokaże jej jak cenne ma życie. Jak los ją wynagrodził?

Za tę mile chwilę z książką dziękuję:

Przepraszam za zmianę układu, ale zdjęcie nie chciało się inaczej ułożyć ;)