„Moja Mama jest aniołem” - Małgorzata Friedel

Temat choroby, jakiejkolwiek, nie jest mi obcy. Czy to angina, zapalenie pęcherza, rak, a może zwykła grypa. Tak samo fakt, że najczęściej to dzieci opiekują się rodzicami. W końcu kiedyś dorastają, są silni, niezależni i zrobią wszystko by pomóc. Przynajmniej taka jest teoria, bo niestety praktyka wygląda kompletnie inaczej. Ci, którzy nie byli w takiej sytuacji, nie mają pojęcia ile dziecko musi znieść. Ani tego, jak wszyscy wokół zedrą z Ciebie każdy dobry uczynek i zamienią go na grzech warty plotek.

Opisać niewypowiedziane. To podtytuł książki napisanej przez kobietę, która ze wszystkich sił starała się pomóc swojej mamie. Jej wspomnienia walki z chorobą są pełne bólu i tęsknoty, ale również miłości, radości i śmiechu. Cienka książeczka zawiera w sobie więcej uczuć i emocji niż nie jedno romansidło, tragedia historyczna, czy słodkie nowonarodzone szczenięta. Każdy krótki rozdział otrzymał tytuł mówiący wszystko. W pewnym sensie czytając sam spis treści wiedziałam, że weszłam w niezłe bagno. Ponieważ zatapiałam się w słowa autorki, brudząc się w swoich wspomnieniach. Wielu zastanawia się, co my byśmy zrobiły musząc przyjąć rolę córki dbającej o chora matkę. Jedni stanęliby na rzęsach, drudzy poszliby w drugą stronę życząc „idź do diabła”. Myślicie sobie, że jesteście inni? Lepsi? Ważniejsi? Inteligentniejsi? Bogatsi? Sami obronicie siebie i innych, bo jesteście doskonali?

Jesteście nikim, kiedy walczycie z rakiem. A Ci, którym zależy by pomóc, są niczym. Bo nowotwór nic sobie nie robi z Waszej więzi. Cieszy się każdym upadkiem oraz sukcesem, bo właśnie wtedy najbardziej boli gdy zaatakuje ze zdwojoną siłą. 

Tak, właśnie tak to wygląda. Autorka pokazuje jak ciężko być tym, który nie odwraca głowy. Nie poddaje się, chociaż płacze po kątach z bezsilności. Uśmiecha się, komplementując ogoloną głowę. Wyciera krew, chociaż wolałby bród. Odkleja plastry ze skórą, marząc aby była to nieznana część gazy. Przytula się, choć jest smutno. Kocha, chociaż wie, że Mama umiera.

Miłośc to chyba najważniejsze przesłanie jakie znalazłam w tej krótkiej książeczce. Jeśli nie kochamy, nie byliśmy kochani, wspierani i dobrze traktowani przez rodziców będąc dzieckiem… Skąd bierze się szacunek? Skąd bierze się chęć spędzania czasu z rodziną? Skąd bierze się siła by być, kiedy wszyscy odchodzą? Z miłości. Uczucia tak potężnego, że „obowiązek” może schować się w najciemniejszą otchłań. Jeśli nigdy nie czuliśmy miłości, cokolwiek będziemy robić względem drugiej osoby, nie można nazwać „chęcią”, lecz „musem”. Ponieważ by zrodziła się chęć, musi powstać szacunek, a on bierze się z dobrych wspomnień tworzonych przez miłość. „Robię, bo muszę. Bo to moi rodzice. Bo to moje dziecko.” To najgorsza, najgłupsza i najbardziej irytująca odpowiedź. Robię, bo chcę. Robię, bo kocham. Robię, bo tęsknię. Robię, bo…

A Ty? Czy Ty byłbyś wstanie chcieć?

Zostaniesz wyśmiany przez rodzinę i bliskich. Zostaniesz nikim. Wszyscy będą święci. Ty kimś, kto nie zasługuje na dobre słowo. Tylko Ci, którzy zobaczą Cię w akcji uwierzą Tobie na słowo. I tylko i wyłącznie wtedy, kiedy Mama potwierdzi.

Niestety taka jest rzeczywistość. A jest ona paskudna. Czy właśnie to próbowała przekazać autorka? Owszem, ale to dzięki tym faktom wielu z nas zrozumie, czym jest nowotwór. Jak każdy z nas inaczej z nim walczy. Na swój sposób. Bo nie ma jednego, lecz kilka. Jak długo się umiera? Nie godzinę, ani dzień. Można nawet rok. Ostatni tydzień to koszmar w piekle (jeśli w ogóle to możliwe?). Jakie uczucia w tobie są, gdy masz wiarę w zwycięstwo? Jakie gdy w końcu pojmujesz, że będzie tylko gorzej?

Podsumowując: Co powiesz swojej mamie, która jak anioł otoczona jest światłem życia? Kiedy walcząc z przeciwnościami potrafi się do Ciebie uśmiechnąć i skomplementować? Kiedy ze wstydu zamyka oczy, gdy zmieniasz jej opatrunek? Gdy godzi się ze śmiercią, a jej jedyną prośbą jest abyś z nią została do końca? 

Kochaj

Pamiętaj

Ufaj

Dbaj

Nie odwracaj się wobec tych, do których czujesz miłość. Najwspanialsze uczucie może pokonać nawet śmierć. Bo daje nam piękno wspomnień, których nikt Ci nie zabierze.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję:

Wybaczcie nieco nietypowy wpis pełen pytań i gorzkich słów, ale nie da się opieki nad osobą chorą na raka, ani sam nowotwór ot tak opisać. Dużo słyszałam, widziałam i musiałam przecierpieć. Wszystkim, którzy przechodzą przez te trudne chwile ślę moc energii :)