[PATRONAT - PRZEDPREMIEROWO] „Pieśni dawnej Jonki” - Michał Kamiński

Kiedy napotykam na fantasy ciesze się, że mam możliwość przeczytania czegoś nowego. Lecz jeśli cała akcja odbywa się w ala Średniowieczu, moje czujniki radości wzrastają. Gdy okazuje się, że powieść napisana została przez Polaka, na mojej twarzy rośnie banan. Jak zakończyła się ta historia?

Tytuł: Pieśni dawnej Jonki

Wydawnictwo: Novae Res

Seria: Pieśni dawnej Jonki - Tom I

Ilość stron: 422

Wojna to najokrutniejszy sposób przekazywania swoich racji. Jednakże Henryk z Lirwelii radzi sobie z nią całkiem dobrze. Potrafi świetnie walczyć, zna się na strategii, a co najważniejszy - nie jest w ciemię bity. Niestety kiedy król Jonki postanawia pokazać jaki jest dzielny i najważniejszy, staje się najgorsze z możliwych. Umiera przez swoją głupotę, pychę oraz samolubstwo. Henryk wykorzystuje moment rozbicia politycznego. Proponuje zająć się Królestwem dopóki jego syn, następca tronu, podrośnie do bycia godnym oraz gotowym do podjęcia urzędu. Jak się okazuje, bycie królem jest trudniejsze niżby się nie jednemu wydawało. Dlaczego? Ponieważ nikt zbytnio się nie sprzeciwia. Henryk zostaje tymczasowym królem, a Jonka zamienia się w pole dla politycznej wojny. Kto wygra w tych szrankach? 

Zdecydowałam, że podejdę do tego tak możliwie neutralnie jak tylko potrafię. To chyba uratowało mnie przed niepotrzebnym i małostkowym odczuwaniu, które mogłoby skończyć się źle. Postanowiłam zagłębić się w powieść na spokojnie czytając całościowo, czyli trzymając się rozdziałów. Dlaczego? Ponieważ już po pierwszym przejrzeniu środka zauważyłam, że poza rozdziałami są podziały na czas i miejsce. To powoduje jedną wielką i nie dla każdego dobrą możliwość zatrzymania się w każdym momencie. Tylko tutaj mamy do czynienia z krótkimi fragmentami, które bez przeczytania większej całości, czyli rozdziału, nie zrozumiemy zbyt wiele. Musiałam więc poznać wszystkie wątki, aby zacząć przygodę, a nie zwykłe rozeznanie w terenie. Tak więc oddałam się na 98 stron w miejsce zwane kanapą, a potem odcięłam się od świata realnego. 

Jak zakończyła się moja pierwsza namiastka tej powieści fantastycznej?

Wielkim, ogromnym, tragicznym, niefortunnym jękiem zawodzenia. Dlaczego? Bo musiałam zabrać się za inne „ważne” rzeczy, a tak bardzo chciałam czytać dalej! Byłam zachwycona prostotą a zarazem rozmachem. Tym jak niewielka ilość opisów w połączeniu z dialogami wystarczyła, aby wyrazić uczucia oraz wszelkie drzemiące w bohaterach emocje. Im dalej zagłębiałam się w Królestwo Jonki tym bardziej chciałam w nim pozostać. Czytanie było machinalne i sprawiało ogromną przyjemność. Poznawanie losów bohaterów z perspektywy pierwszoplanowej pozwoliło na lepsze zapoznanie się z ich potrzebami oraz motywami. Są młodzi, starsi oraz dzieci. Głupi, przemądrzali, pełni pychy, a także życzliwi oraz wspaniałomyślni. Nie braknie psychologicznych gierek oraz zachowań, które zaczynają dominować u niektórych postaci w wyniku tragicznych zdarzeń. Wierzenia oraz struktura społeczeństwa są na tyle wyjaśnione, że bardzo łatwo wchodzi się w ten świat fantasy. Nie razi on dziwnymi, wręcz wydumanymi rzeczami, które psują kompozycję. Są raczej dobrze wpasowane pozwalając na zatopienie się w historii. 

Największym grzechem całości jest brak mapki. Niestety bez niej trudno jest się zorientować w przedstawionym świecie. Jednakże znalazłam na to patent. Jaki? Miałam ogromne podejrzenia, że „mapa” to tak naprawdę Polska oraz jej sąsiedzi (chociaż jeśli dobrze pamiętam wody były na południu ale to można sobie wyobrazić). Tak więc dość szybko poradziłam sobie z brakiem mapki, aby móc ustrukturyzować sobie całość. Akcja jest rozległa na lata, miejsca się zbytnio nie zmieniają, lecz nadal poczuwałam jakiś brak. Dlatego gdyby była możliwość chciałabym taki mini dodatek otrzymać. 

Podsumowując: Nie mogłabym narzekać na nic więcej jak brak kolejnych tomów. Pieśni dawnej Jonki to na pewno tytuł, który będę mieć w przyszłości na uwadze. Książka oddaje idealnie klimat średniowiecznego świata pełnego nieznanych miejsc, zwyczajów i religii. Ilość wplecionych intryg zachwyca swoją zawiłością , a czasami po prostu prostotą. Każdy na pewno znajdzie swojego ulubionego bohatera, romans, czy spisek. Wielorakość w połączeniu z ogromnie wykorzystanym potencjałem jednoznacznie zachwyca. U niektórych tytuł może budzić kontrowersje, jednak wedle mnie to jedna z tych pozycji, która mogłaby być idealnym scenariuszem do świetnego przedstawienia. Czyżby czekał nas kolejny serial z królami w roli głównej?

PS: Język dostosowany jest do realiów. Jednakowoż, azaliż, tuszę, dziewka i wiele innych znajdziecie w środku ;)