„Cinder” - Marissa Meyer

Nauczyłam się czytać na bajkach oraz baśniach. Dłuższe zdania oraz bardziej skomplikowane wyrazy spowodowały, że moja umiejętność odczytywania liter stała się doskonała. Jako dziecko uwielbiałam historię Kopciuszka. To jedyna powieść, którą mogłam wysłuchiwać z audiobooka czytanego przez Pana Tik-Taka. Czy Cinder jest wstanie przekonać mnie, że Kopciuszek wyjdzie z każdej opresji, bez względu na tę samą wersję wydarzeń, lecz inny świat?

Kliknij, aby odsłuchać PODCAST

Tytuł oryginału: Cinder

Tłumaczenie: Magdalena Grajcar

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Seria: Saga Księżycowa - Tom 1

Rok wydania: 2017

Liczba stron:  413

Bycie nastolatką jest strasznie dołujące. Wszyscy Ci rozkazują, wymagają niemożliwego i chcą byśmy były najgrzeczniejszymi dziewczynkami na całym świecie. Cinder ma utrudnione zadanie, bo jeszcze musi pracować na pełen etat dla swojej macochy, która preferuje wydawanie od oszczędzania. Gdyby tego było mało, uwiera ją stopa będąca złomem. Dosłownie. Ponieważ Cinder to cyborg. Nastoletni cyborg. A co za tym idzie, jest obywatelką Wschodniej Europy, gdzie bycie choć po części maszyną oznacza społeczne wykluczenie. Na dodatek panuje śmiertelna zaraza, która zabrała miliony ludzi. Na szczęście istnieją cyborgi, które idealnie nadają się na eksperymenty nad antidotum. W końcu nie należą do kategorii „człowieka”, prawda?

Początek niewiele wnosił w samą historyjkę o Kopciuszku, ponieważ autorka głównie skupiała się na bohaterce i jej trudach życia. Na me szczęście nie zanudziła mnie, lecz powoli wzbudzała większe zainteresowanie. Cyborgi, roboty, Wschodnia Wspólnota, Książę. Nic nie łączyło się w całość, a zarazem składało się w jedno – baśń znaną na całym świecie. W tym punkcie mojej pisaniny muszę szczerze przyznać, że zaczęłam kombinować: co dalej? Co z tym księciem? Na co te roboty? Czemu połowa miasta zrujnowana? O co chodzi z tym skróceniem imienia? Nie wiedziałam, lecz otrzymałam odpowiedzi między wierszami. Podobało mi się to, że baśń była tylko pretekstem do napisania czegoś nowego, świeżego, innego, a zarazem cudownie bajkowego. Mroczność historii ludzkości jest dobrze nakreślona przez autorkę. Zwłaszcza pomysł z ludźmi z Księżyca tym bardziej przypadł mi do gustu. Ciekawostką jest fakt, że został on zaczerpnięty z Sailor Moon – anime mojego dzieciństwa! Meyer pokazała, że marzenie o własnej książce to jedno, a moc wyobraźni to klucz do sukcesu. Bo chociażby nie wiem jak próbowano mi wmówić, że to zwykłe kopiuj – wklej plus durny dodatek cyborgowy, uznałabym rozmówcę za „mało czytającego”*. Dlaczego? Ponieważ nie liczy się skąd i gdzie narodził się pomysł, lecz jak potencjał został wykorzystywany. „Cinder” ma w sobie moc!

Nadszedł czas, abym przedstawiła Wam bohaterów. Chociaż jeśli zrobię to zbyt szczegółowo to w trakcie czytania będziecie wszystkie mentalne gromy walić we mnie. Zacznę więc od kobiecej sylwetki. Cinder jest sztampową postacią pt „jestem nieszczęśliwa, wykorzystywana i nie chcę litości”. Zdecydowanie pasuje do wizji Kopciuszka. Jednak w tej wersji baśni, po każdej decyzji podjętej samodzielnie, zmienia się w nieopierzonego łabędzia. Niestety daleko jej do prawdziwej i pięknej „Cinderella” z zakończenia. Skłamałabym mówiąc, że żałuję. Wręcz przeciwnie, taka bohaterka nadaje pewnego tonu oraz klimatu całej powieści. Bycie cyborgiem dodaje smaku, wyrazistości i pewnego rodzaju zrozumienia oraz współczucia. Świat jest okrutny, a ją los pokarał aż trzykrotnie. Poza Cinder jest również prawdziwa duszyczka o dziewczęcej urodzie i niewinności, która w filmie stałaby się symbolem dość ważnym dla całej historii. Dodam do tego robota starającego się mieć ludzkie uczucia. Czyż te trio nie jest interesujące? Jest! Jednakże mili państwo, proszę nie zapominać o księciu! Kai również jest nastolatkiem, przystojnym, czarującym, wręcz idealnym. Fanfary mogą grać na jego widok tak samo jak piszczące tłumy dziewcząt. Jest szarmancki, a jego zniewalający uśmiech… Już. Spokój. Wiem, że serduszka niektórych z Was zaczęły szaleć. Wyobraźcie sobie, że to młodzieniec mający kłopoty rodzinne, dylematy odnośnie panien oraz decyzji jakie powinien oraz musi podjąć. Zapewne nie jedną ucieszy fakt, iż Książę Kai to nie rozpuszczony dzieciak, a dojrzały na swój wiek młodzieniec (tylko średnio w to wierzy - kompleks Księcia, czy co?). Lecz jak to bywa w baśniach jaki książę, taka zła królowa. A ta niejednego doprowadziłaby do zawału. 

Ciiii. Cicho sza! To niespodzianka dla czytających!

Na koniec wspomnę o paru również przyjemnych rzeczach. Chociażby to, że cała powieść napisana jest przez wszędobylskiego narratora. Dzięki temu myśli księcia też nie są nam obce! Cała książka podzielona jest na Księgi z cytatami nawiązującymi do Kopciuszka. Intrygujące zagranie Pani Meyer! Poza tym, czy widzieliście środek? Jak pięknie dopracowana została każda strona? Aż chce się wąchać kartki!

Podsumowując: Gdyby świat przyszłości wyglądałby podobnie jak ten z „Cinder”, prawdopodobnie zamiłowanie do technologicznych nowinek w naszym ciele spadłaby drastycznie. Roboty byłyby wykorzystywane, a cyborgi traktowane jak najgorsza warstwa społeczna, której celem istnienia jest służba ludziom nieskalanym. Czy zaraza zniszczy ludzkość? Czy Cinder odszuka swojego Księcia? Czy Księżycowi wspomogą Ziemian w potrzebie? Dlaczego nasz świat upadł? Czy cyborg ma prawo kochać? Wiele pytań, lecz odpowiedź jest jedna: przeczytajcie sami.

* Chodziło mi o osoby, które pomimo czytania nie dostrzegają, że wiele historii się powtarza, ale sa napisane w innym, bardzo dobry sposób.

Za przejście do świata przyszłości pełnego pyłu, dziękuję: