„Pustynna włócznia – tom 1” - Peter V. Brett

Przyznam, że czekałam z utęsknieniem wołając od progu biblioteki, że chce kolejne części. I udało się. Czy bałam się, że stanie się coś złego? Troszkę. I na dodatek moje obawy spełniły się. Co dokładnie? Zapraszam do czytania!

źródło

Tytuł oryginału: The Desert Spear

Tłumaczenie: Marcin Mortka

Wydawnictwo: Fabryka Snów

Rok wydania: 2010

Ilość stron: 515

Arlen i jego dwójka przyjaciół są tak naprawdę odstawieni na tor boczny. Prawdziwa wartość tej książki znajduje się na pierwszych kilkuset stronicach. Poznajemy Ahmanna Jardira. Jest on dopiero dzieckiem i zostaje zesłany na specjalne szkolenie, aby przywrócić w przyszłości chwałę jego rodzinie. Od samego początku przyjaźni się z chłopcem, któremu nie jest dane życie wojownika. Od najmłodszych lat Jardir uczy się być dzielnym, nie sprzeciwiający się rozkazom, lojalnym i walecznym. Do momentu, gdy zdobywa coś, co sprawia, że nazywa siebie Wybawicielem świata.

Przyznam, że akcent arabsko-muzułmański najzwyczajniej mi się nie podoba. Nie lubię tych klimatów i nie potrafię najzwyczajniej się w nie wczuć. Wiem, jak to jest strasznie oraz jak wygląda struktura społeczna. Ale żeby o tym pisać? Narzekałabym dalej gdyby nie fakt, że naprawdę ale to naprawdę Brett się postarał. Napisał to tak, że ich kultura nie może poczuć się zrównana z ziemią. Czyta się przyjemnie i bez zgrzytów. Przyznam jednak, że potrzebowałam co najmniej stu pięćdziesięciu stron by wczuć się w klimat.

Historia Jardira jest irytująca. Bardzo. Ta ciągła nauka, bicie się, nauka i znów bicie po mordach. Ale jest na pewno dobrze opisana. Może w normalnych okolicznościach jest to nudne, ale nie tym razem. Jednym słowem chyba tylko umiejętności pisarskie autora uratowały całą książkę. Bo jeśli się czyta coś na co nie ma się ochoty, a jest to ważna część całej serii, to trzeba mieć głowę by coś takiego stworzyć. 

Ogólnikowo nie jest źle. Jest dobrze. Nie sądziłam, że się wciągnę. Ja, nie lubiąca tematów tego typu czytam o demonach, walce i wielkim Wybawicielu z plemienia najmniej lubianego w całym mieście. Takie tam, stereotypy... Tak czy siak są one wykorzystane w tle, ale nie o to chodzi. Są też pokazane losy kobiet, dama'ting, które potrafią rządzić nawet władcą.

Podsumowując: Jest trochę Arlena, Rojera i Leeshy, ale tak w pełni skupiamy się na Jardirze. Dlaczego? Sądzę, że to było bardzo dobre posunięcie, bo dzięki temu poznajemy prawdziwy świat Bretta. Czy trzeba przejść przez tę księgę, by zrozumieć całą historię o Wybawicielu? Oj tak trzeba, i to bardzo!. Polecam!