Nie pozwól mi odejść - Catherine Ryan-Hyde

Nasze uczucia lawirujące na granicy świadomości, potrafią doprowadzić do wewnętrznego zniewolenia. Gdy pragnienia nie są jednoznaczne z emocjami. Kiedy nasz organizm zaprzecza kłębiącym się myślom. Cóż może począć człowiek osamotniony ze swoim bólem, zamknięty w klatce strachu? Czy istnieje dla niego jakikolwiek ratunek? Co teraz pocznie Grace po tym, jak jej największe obawy się ziściły? Jaki kolejny krok postawi Billy, w związku z jego chorobą? Co wydarzy się po spotkaniu tych dwojga? 

Nie pozwól mi odejść to historia, która mogłaby się wydarzyć naprawdę. Gdzieś w amerykańskiej kamienicy, w dzielnicy przeznaczonej dla biedniejszych obywateli miasta. Gdzie zamknięte drzwi i okna, oznaczają również brak reakcji na ludzkie cierpienie. Mieszkańcy mają zbyt wiele własnych problemów, aby tracić czas na obce. Jednakże gdy cierpi dziecko, nawet w zgorzkniałym sąsiedzie może obudzić się iskierka współczucia. Czyżby nadchodził dzień zmian? 

Rezolutna dziewczynka, pełna energii - Grace zbyt wcześnie została zmuszona zapoznać się z ciemną stroną życia. Codziennie siedzi na zewnętrznych schodach, jakby na coś czekała. Na tajemniczy list? Niespodziewany prezent? Może dźwięki kształtujące się w słowa przepraszam? Jednego razu Billy odkrywa niecodzienny zwyczaj dziewczynki. Po zaledwie krótkiej wymianie zdań, tworzy się nowy początek… dla dwojga. 

"Nadmierna pewność siebie to cudowna cecha młodości"

Zachowanie Grace z początku powieści przypomina mi nieco film Złodziejaszki. Tam również dziecko przesiaduje całymi godzinami na balkonie, pomimo codziennie zmniejszającej się temperatury. Słyszy krzyki matki, wrzaski jej partnera oraz obserwuje okolicę. Co łączy te dwie dziewczynki? Cierpienie w ciszy. Emocje jakie towarzyszą podczas lektury również należą do tych spokojnych, choć niekoniecznie małostkowych. Ich eksplozja następuje po bliższym poznaniu prawdy, jaka kryje się za zachowaniem głównych bohaterów. 

Kamienica jako miejsce akcji, zamienia się w magiczną małą ojczyznę. Sąsiedzi odkrywają swoje karty, a Grace staje się zapalnikiem do ukazania swojego ukrytego oblicza. Piękno dusz buduje siłę, tworzy harmonię oraz uspokaja umysł. Obcy ludzie, nagle przez wzajemność stają się sobie bliscy niczym rodzina. Podzielenie się swoim bólem zmniejsza go dwukrotnie. Smutki zostają zastąpione chwilami radości. Gorycz oraz nienawiść, nagle stają się akceptacją oraz wdzięcznością. Jedyne, czego im było trzeba to…. Szczerej rozmowy. 

Podsumowując: Zdarzają się książki, które czytamy przez przypadek. Właśnie tym jest dla mnie Nie pozwól mi odejść, na które natrafiłam dzięki życzliwemu losowi. Lektura tej powieści pozwoliła mi na nowo odkryć miłość do tańca, skromność życia oraz uroków z radowania się małymi sukcesami. Wdzięczność za to, co się posiada przeplatana codziennym pozytywnym uśmiechem – taką reakcję wywołała we mnie książka Catherine Ryan-Hyde. Snucie historii o problemach życiowych kilkorga ludzi to zadanie już i tak nadzwyczaj trudne. Jednak opowiedzieć o więzi jaka ich połączyła podczas wspólnego trwania w najciemniejszych chwilach ich życia, to zupełnie inna umiejętność. Czy jesteś gotowy zapoznać się z zakamarkami życia, o których jako sąsiad zazwyczaj unikasz? 

Cytat pochodzi z: Ryan-Hyde C. Nie pozwól mi odejść, Jaguar 2014, s. 178

Tytuł oryginału: Don't Let Me Go 

Tłumaczenie: Małgorzata Żbikowska 

Wydawnictwo: Jaguar 

Rok wydania: 2014 

Liczba stron: 344