„Harry Potter i kamień filozoficzny” - J.K. Rowling

Magia i czary. Dwa odwiecznie uzupełniające się słowa. A gdyby tak napisać powieść, gdzie byłyby one głównym tematem, idealną rozrywką w dzień i noc, a świat z nimi był ciekawszy niż dotychczas nam znany z życia? Ano traf w dziesiątkę dla każdego młodzieńca poszukującego przygód w świecie czarodziei.

Tytuł oryginału: Harry Potter and the philosopher's stone

Wydawnictwo: Media Rodzina

Tłumaczenie: Andrzej Polykowski

Rok wydania: 2000

Ilość stron: 319

Harry Potter to jedenastoletni chłopiec mieszkający na Privet Drive 4 w komórce pod schodami. Jego wujostwo ledwo go toleruje, a kuzyn traktuje jak worek treningowy. Państwo Dursley'owie są rodziną mugoli sprawiający pozory tej najdoskonalszej. Otóż to, nie przejęzyczyliście się – mugoli. Osobnik poza magiczny – taki jak ja, czy ty. I tak się okazuje, że pewnego letniego dnia do skrzynki na listy wujostwa Harrego przychodzi list. Z pieczęcią z wosku, a na nim herb z czterema zwierzętami: krukiem, borsukiem, lwem i wężem. Dziwne co nie? A najlepsze dopiero przed nami!

W dniu jedenastych urodzin, Harry zostaje zabrany przez Hagrida, gajowego Hogwartu, na ulice Pokątną. Czy ktoś z Was kiedyś pukał we wszystkie napotkane mury w Londynie? Miłe rozwiązanie problemu dostarczenia listu, czyż nie? I tu się rozpoczyna nowy, cudownie magiczny świat. Jedna ulica z wieloma sklepami, tylko i wyłącznie dla ludzi takiego pokroju co Potter. Kolorowe wystawy, latające miotły, sowy jako kurierzy, różki jako łączniki z magią, nietoperze i bank jedyny w swoim rodzaju, bo zarządcami jest nie kto inny jak małe, dziwaczne i wredne gobliny. Mówię tu tylko o ulicy, a nawet nie wspomniałam o Hogwarcie - szkoły dla czarodziei, gdzie magia przelewa się na każdym korytarzu: eliksiry, chodzące zbroje, ruszające się schody i wiele, wiele innych nadzwyczajnych zjawisk. Tło toczącej się akcji powieści jest pełne magicznych przedmiotów, istot i sytuacji, które sprawiają, że książkę chłonie się w przeciągu paru godzin.

Bohaterami są Harry, Ron i Hermiona. Troje pierwszoroczniaków różniąca się od siebie całkowicie. Ona inteligentna zawsze z burzą włosów. Harry to chudzielec w okularach i blizna w kształcie pioruna na czole, a Ron wysoki rudzielec z piegami na całej twarzy, przy tym dokonały strateg. Pomimo kłótni i nieporozumień szybko zaczęli w kółko wpadać we wspólne kłopoty. No, bo co lepiej łączy trojkę tak różniących się od siebie dzieciaków? Wspólne tarapaty oraz wróg! Najgorsze w tym wszystkim, że niestety, ale zazwyczaj ich przygody kończą się utratą punktów. Nie byłoby tak źle, gdyby te punkty nie były tak ważne. W dość prosty sposób autorka pokazała jak można zachęcić uczniów do nauki i poprawnego zachowania – karać i nagradzać punktami, a kto ma najwięcej wygrywa. Łatwe do wykorzystania w praktyce. Jednak te ich eskapady mają sens, kiedy natrafiają na pewien trop – kamień filozoficzny. Tytułowy przedmiot robi ogromną aferę. Idealny przytyk do zagłębienia się przez młodzież w tajemnice okrytą mgłą. Co to jest? Kto to stworzył? Na co to komu? Wtedy następuje rozłam moralny: szukać i zdobywać wiedzę, czy zostać i nie stracić punktów. Wewnętrzna walka pomiędzy tym, co uznawane jest przez nich za dobre oraz złe. Uczenie się tego, kiedy dany postępek jest słuszny i warty ryzyka. Pokazanie, że tam gdzie dorosły nie potrafi rozwiązać problemu, dziecko jeśli chce może to zrobić prosto i sprawnie.

Powieść ta opowiada o tym jak warto jest zrozumieć innych, ich postępowanie oraz słabości. Spróbować otworzyć się na inność i zdobyć przyjaciela wartego więcej niż niejedne ślizgońskie słowa. Przecież ni liczy się wygląd ani pochodzenie, lecz to co mamy w sercach. Pokazuje ile warta jest lojalność wobec drugiego człowieka. Jak dobrze jest zdobywać wiedzę i umiejętności oraz, że nowe doświadczenia, te przykre też, jeśli się postaramy mają swoje pozytywne odzwierciedlenie w przyszłości. Uczy również odwagi, dzięki której pokonamy nasze lęki.

Kilka cytatów:

Smutnie:

„- A mówią -naciskała profesor McGonagall – że zeszłej nocy Voldemort pojawił się w Dolinie Godrika. Chciał odnaleźć Potterów. Krążą pogłoski, że Lily i James Potter...że oni...nie żyją.

Dumbledore pokiwał głową. Profesor McGonagall westchnęła głęboko.

- Lily i James...Nie mogę w to uwierzyć...Nie chciałam w to uwierzyć...Och, Albusie…

Dumbledore wyciągnął rękę i poklepał ją po ramieniu.

-Wiem...wiem… - pocieszał ją cicho.”

Sennie:

Magicznie:

„Kiedyś ciotka Petunia wściekła się na niego, bo wrócił od fryzjera, wyglądając tak, jakby w ogóle u niego nie był, więc złapała nożyce kuchenne i obcięła mu włosy tuż przy głowie, pozostawiając tylko grzywkę, <<żeby przykryć tę okropną bliznę>>. Dudley pękał ze śmiechu na jego widok, a Harry spędził bezsenną noc wyobrażając sobie, co się będzie działo w szkole. Następnego ranka stwierdził jednak, że włosy całkowicie mu odrosły, jakby ciotka petunia wcale ich nie obcinała. Za karę przesiedział przez tydzień w komórce, chociaż próbował im wytłumaczyć, że nie potrafi wyjaśnić, w jaki sposób tak szybko odrosły.”

Smacznie:

„Mieszkając u Dursleyów, nigdy nie miał pieniędzy na słodycze, a teraz w kieszeniach brzęczały mu złote i srebrne monety, więc zamierzał kupić tyle marsów, ile zdoła unieść – ale na wózku nie było marsów. A co było? Fasolki wszystkich smaków Bertiego Botta, najlepsze balonówki Drooblego, czekoladowe żaby, paszteciki z dyni, beczułki, lukrowane pałeczki i wiele innych dziwnych rzeczy, które Harry zobaczył po raz pierwszy w życiu. Nie chcąc czegoś pominąć, kupił po trochu wszystkiego i zapłacił za to jedenaście srebrnych syklów i siedem brązowych knutów.”

Ostrzegawczo:

„- Wiem, o czym myślisz, Harry. O tym lustrze. Nie idź tam dziś w nocy.

- Dlaczego?

-Nie wiem, mam jakieś złe przeczucie...Za dużo osób się tam kręci. Filch, Snape, a teraz Pani Norris. Nie widzą cię, ale w każdej chwili mogą tam wejść. A jak na coś wpadniesz?

- Mówisz zupełnie jak Hermiona.

- Mówię poważnie, Harry, nie chodź.

Ale Harry myślał tylko o jednym: o powrocie przed zaczarowane zwierciadło. Ron nie był w stanie go powstrzymać.”

Cytaty pochodzą z: J.K.Rowling, Harry Potter i kamień filozoficzny, Media Rodzina, 2000 r.

Podsumowując: Książkę polecam młodemu jak i dorosłemu. Sądzę, że każdy odnajdzie w niej coś ciekawego. W końcu to pierwsza przygoda w świecie magii, która prawdopodobnie zakończy się dopiero na siódmym tomie. Warto spróbować i odlecieć do zaczarowanego świata pełnego magii i czarów.