„Deszcz padający od środka?” - Krzysztof Szczyciński

Od czego by tu zacząć? Może od tego, że przeczytawszy fragment zaostrzyłam ząbki na ciąg dalszy. Ale gdybyście widzieli mój szok jak zobaczyłam książkę z pięćdziesięcioma pięcioma stronami. No pięknie. I co dalej? Aaaaaa psikus. Zobaczcie sami!

Soran, bo tak zwie się główny bohater, „zasypia”. Rozpoczyna wewnętrzna podróż po wspomnieniach, a także przemyśleniach towarzyszących mu od lat. Mamy do czynienia z dzieciństwem, ale i życiem dorosłym. To dość niecodzienne wspomnienia ze względu na to, co się w nich dzieje. Troszeczkę psychodeliczne i niezrozumiałe. Krótka opowieść o życiu Sorana doprowadza do pewnych przemyśleń. Raczej nad nim samym i osób, które go otaczały. Ale...

Przyznam, że obejrzałam ją dokładnie. Bardzo dokładnie. A następnie z herbatką na stoliku zabrałam za czytanie. Nie trwało to długo, ale skończyłam w mgnieniu oka i…. i siadłam na kanapie myśląc. Bo co innego mogłam zrobić po czymś takim? Tylko myśleć. I co tam w głowie mi wykiełkowało? Ano, że trochę szkoda, iż to takie krótkie. Mogłabym więcej pochłonąć. Ale żeby nie być gołosłownym uzasadnię dlaczego. Akurat tu trzeba przyznać, że autor ma swój styl. Jest dość ciekawy i czyta się prędko. Nie ma się problemów ze zrozumieniem, ale...Ale sprawia, iż wyobraźnia rusza swoje trybiki. Niestety rzeczą nad którą ubolewam to fakt nierozwinięcia niektórych możliwych fragmentów. Gdyby autor chciał, zrobiłby to na kolejne sto stron. Tak, widzę tu potencjał. I tak szkoda, że nie został wykorzystany. Trochę tu, trochę tam i byłoby coś. Z drugiej strony nie do końca rozumiem po co były tego rodzaju przemyślenia, skoro za bardzo niczego nie tworzyły dalej. Jak już pisałam , czegoś mi brakuje. Ale żeby nie było. Jest dobrze. Trochę to jak taka krótka przypowiastka. Czy można z niej coś wyciągnąć? Tak. Ale to raczej każdy po swojemu. Bo zależy to od interpretacji. Z drugiej strony zakończenie jest takie proste. Chodzi o to, że każdy mógłby na nie wpaść. Ale gdybym na przykład czytała dwieście stron miała wielkie oczy i nagle bach zakończenie. To bym się uśmiechnęła pod nosem. Ha! Cwaniak!

Podsumowując: Jest niewykorzystany potencjał, który przy dobrym rozwinięciu i znalezieniu jakiegoś koła ratunkowego w stylu ciekawej fabuły, mógłby zakończyć się niezłą lektura na dobrym poziomie. Póki co jest to zwykła książeczka, która wskazuje na możliwości autora. Dlatego czekam na coś więcej, a to sobie zachowam na pamiątkę, że ktoś taki już coś kiedyś napisał i może stworzyć coś nowego.