„Ever” - Alyson Noel

W zeszłe lato czytałam o nieśmiertelnych, jednakże ci tutaj są nieco inni. Przyznaje, że ich wizja jest całkiem ciekawa, wręcz interesująca i powodująca, iż chce się o nich wiedzieć coraz więcej. Jak na pierwszy tom jestem naprawdę zadowolona, bo czytało mi się szybko i przyjemnie. Czyli idealny odmóżdżacz. A o takie czasem czasem ciężko!

źródło

Tytuł oryginału: Ever

Tłumaczenie: Dobromiła Jankowska

Wydawnictwo: Dolnośląskie

Rok wydania: 2010

Ilość stron:298

Ever to nastolatka, którą spotkało wielkie nieszczęście. W wypadku samochodowym umierają jej rodzice, siostra i pies Maślanka. Kiedy mają przejść prze most do drugiego świata, ona zatrzymuje się i powraca do ciała. Jej siostra wróciła się po nią, lecz utknęła pomiędzy dwoma światami. Obie zostają tam gdzie nie chcą być. Ever po przebudzeniu odkrywa w sobie pewien dar widzenia aur wokół ludzi, a także możliwość widzenia duchów i czytania w myślach. Chociaż tego ostatniego nie potrafi ograniczyć przez co w kółko słyszy, to co siedzi w głowie innych osób. Aż pewnego zwykłego (choć mało normalnego) dnia przybywa do klasy nowy uczeń. Boski Damen. I wszystko byłoby w porządku gdyby nie jeden fakt: woli blond dziewczynę pod kapturem i słuchawkami w uszach od ipada niż inne piękności z klasy. Przypadek? Nie sądzę.

Sama akcja toczy się raz powoli raz mega szybko i tak w kółko, więc nie da się przynudzać. Nie narzekam na ogólny rozkład sił w całej powieści, bo jest normalnie, czyli trochę tragedii, romansu, kłuni, mini sprzeczki i wielkie wyznania. Jest tam dosłownie wszystko czego potrzeba. Wiec czy podobało mi się to, co znalazłam w tej powieści? Owszem. Jak już wspomniałam dobry odmóżdżacz musi mieć pewne coś, co powoduje, że szybko się czyta, chce się czytać i miło spędza czas.

Co z bohaterami? Mamy ich kilkoro: od prawnej opiekunki Ever, przez jej przyjaciół, wrogów i nie wiadomo czy obecnego chłopaka. Więc trochę tego jest, ale nie na tyle by się pogubić. Czyli idealnie. Przyznam, że czasami Ever jest irytująca bardzo drażniąca i wręcz mozolnie wkurzająca. Damen natomiast to ideał, który próbuje różnych sztuczek niszcząc swoje starania. On też potrafi być zbyt doskonały w swej doskonałości. Ale czy to niszczy całą wizję powieści o nieśmiertelnych? Nie. Otóż dzięki temu mamy szare odcienie charakteru, a nie prostolinijnych nudności.

Podsumowując: Jak to wygląda całościowo? Jest dobrze! Jeśli ktoś lubi mroczne tajemnice, niezrozumiałe zachowania, zawieje w przyjaźniach to spokojnie wie po co sięgnąć. Nie czuje się rozczarowana. Na dodatek tulipany to jedne z moich ulubionych kwiatów i nagle są wszędzie w tej powieści. To takie słodkie. Hihi