[PRZEDPREMIEROWO] „Czerwone dziewczyny” - Kazuki Sakuraba

źródło

Tak to już ze mną jest, że gdy wychodzi coś z kraju Kwitnącej Wiśni, jestem skuszona by przeczytać książkę. Tym razem trafiła do mnie dość osobliwa pozycja. Jednakże ze względu na znajomość literatury ze wschodu, dałam ponieść się pięknu Legendy Rodu Akakuchibów.

Tytuł oryginału: Akakuchiba-ke no densetsu

Tłumaczenie: Łukasz Małecki

Wydawnictwo: Literackie

Rok wydania: 2017

Ilość stron: 483

Premiera: 27 kwietnia 2017

Zastanawialiście się kiedyś, co by się stało, gdybyście przewidywali przyszłość i nic z tym nie zrobili? Nikogo nie ostrzelali, niczyjego życia nie uratowali, nikomu nie wspomnieli o wypadku. Nie, bo wszyscy inni by się Ciebie bali, a może jednak szanowali? Trudno określić jaka jest prawda. Manyo nie miała szczęścia, ot co, zwykły los uśmiechnął się do niej po wielu latach trudów. Jednak okrzyknięto ją wieszczką, po tym jak okazało się, że przewidziała wypadek, jeden, drugi… a pozostałe zostawiła dla siebie. Następnie została żoną, matką, babką. Tylko dlaczego jej ostateczna wizja się nie spełnia?

Tytuł brzmi Czerwone dziewczyny. Wyjaśniam iż jest to tłumaczenie dowolne związane z oryginałem, w którym znajduje się kolor czerwony. Dziewczyny ponieważ tak naprawdę historia na poważnie dotyczy kobiet rodu Akakuchibów. Każda z nich jest inna. Czy wyjątkowa? Trudno orzec. Dla Japończyków może tak, dla mnie to po prostu bajanie, głupie szczeniackie zachowanie i współczesna wizja nicości pętająca młode społeczeństwo. Jednak idąc dalej tym tłumaczeniem: dlaczego dziewczyny? Otóż wszystkie trzy: Manyo, Kemari i Toko są z różnych pokoleń. Oznacza to, że ich życie toczy się wedle prawideł tego, co dzieje się w danych latach ich młodości. Na losy ma wpływ zmieniająca się gospodarka, polityka i kultura. Tak naprawdę mamy do czynienia z reprezentantami trzech pokoleń w przeciągu pięćdziesięciu lat. Manyo: posłuszna matka i córka (lata po wojnie), Kemari: buntowniczka (kto nie pamięta historii o skórzanych kurtkach i motocyklach robiących szumu co niemiara?) oraz Toko: pogubiona duszyczka (chociaż jestem nieco młodsza od niej, tak naprawdę doskonale pamiętam czasy, gdy młodzi nie potrafili znaleźć swojego miejsca w świecie). Podobało mi się to, co zostano z nimi przedstawione. Duch tamtych lat. W końcu nie każdy może być taki „idealny”. Postacie z powieści są różnorodnie zbudowane. Od prostym, szarych, do skomplikowanych, tajemniczych i pełnych pasji. Ale czy tak nie jest w każdej książce? Nie możemy mieć samych herosów, bo byłoby to nudne. Dlatego osobiście jestem zadowolona z takiej kreacji bohaterów jaką otrzymałam.

Sam klimat powieści jest dość specyficzny. Wynika to z tego, że jest napisany przez Japonkę. Oni po prostu tak piszą. Inaczej. Tajemniczo, skrycie, magicznie, z użyciem mitów i legend w historii. Można podobny styl wyczuć chociażby u Murakami. Dlatego osoby nie przyzwyczajone mogą mieć trudności z odbiorem. Jednakże, jeśli ktoś jest otwarty na coś różniącego się od amerykańskich treści może być pewny, że to dostanie. Owszem jest parę słów o zachodzie, ale skoro akcja dzieje się od końca drugiej wojny aż do początków dwudziestego wieku, to normalny jest fakt, iż będzie nieco o jankesach. Trzeba też zwrócić uwagę na to jak na przestrzeni tych kilkudziesięciu lat zmieniało się życie przeciętnego Japończyka. Od skromnych i posłusznych, nic nie rozumiejących, nie znających słowa „miłość, poprzez buntowników na motocyklach nie potrafiących dorosnąć do roli odpowiedzialnego obywatela, aż po młodych, którzy wraz z nowym wiekiem stracili zapał do życia. Zdanie było bardzo długie, nieco skomplikowane, ale właśnie tak wygląda otoczka całej powieści o czerwonych dziewczynach.

Jest to saga. Opowiada o losach jednego rodu, jednakże są też treści osób pomniejszych, które również mają swój udział. Może nie są tacy wyraziści, wręcz pospolici, lecz jak już wspomniałam, mi to nie przeszkadza. Tak naprawdę miałam ogrom uczuć podczas lektury. Zastanawiałam się dlaczego tak to wyglądało? Dlaczego tak się działo? Dlaczego… dlaczego jesteśmy do nich tacy podobni? Uważam, że możemy spokojnie się z nimi utożsamiać. Zawsze znajdzie się ktoś, kto przypadnie nam do gustu.

Na samym końcu opowiem po krótce o magii, legendach i innych nadzwyczajnych mocach. Otóż jak na Japonkę przystało, autorka nie zapomniała stworzyć legend. Jedną z nich są ludzie z lasu. Niewiele jest o religii, i w pewnym sensie dobrze, bo jedyne co otrzymaliśmy to ciekawy obraz ceremonii pogrzebowej oraz ślubnej (my utożsamiamy z religia, oni bardziej po prostu ze zwykłym obrządkiem). Moce jakie posiada Manyo to dar jasnowidzenia. Gubi się często w tym co jest prawdą, a co wizją. Nie dziwie się. Każdy by prędzej, czy później zwariował. Trafiają się w różnych okolicznościach. Sama wystraszona i nieco nie rozumiejąca do końca swojego daru, wiele rzeczy ukrywa. Najbardziej irytujący był fakt, iż nie starała się coś z tym zrobić. Dlaczego? Tego również dowiecie się podczas czytania. Kolejną magią jest sam klimat wsi zamieniającej się w miasteczko. Piękno przyrody również ukazuje nam pewnego rodzaju czarujące treści.

Ponadto aby Was zachęcić i nie zanurzyć tym, że to zwykła obyczajówka z szalonymi kobietami, dopowiem o dodatkowym bonusie na końcu książki. Dzieli się ona na trzy części. Ostatnia zawiera wątek detektywistyczny. Pytanie brzmi: kogo zabiła? Kto zabił? Czemu? A może to tylko zwykła plotka?

Podsumowując: Jestem bardzo, bardzo uradowana faktem możliwości przeczytania tej pięknej książki. Klimaty rozwijającej się w Japonii małego, zapomnianego, miejsca na wyspie, są tym co bardzo cenie w literaturze. Umiejętność pokazania zmian, różnic, wpływu wielkiego świata na prostych ludzi jest cenną lekcją dla czytelnika. Wydaje mi się, że pewna wiedza o Kraju Kwitnącej Wiśni została usystematyzowana, a sama powieść wprowadziła wiele ciekawych wątków, które chciałabym kiedyś odkryć na nowo. Zdecydowanie kiedyś powrócę do Czerwonych dziewczyn, by tym razem zrozumieć lepiej wiadomości pomiędzy wierszami i z radością spędzić miło czas. Gorąco polecam!

Za tę magiczną podróż do świata Japonii serdecznie dziękuję: