„Pamiętnik Zuzy-łobuzy. Wycieczka nad Bałtyk” - A. Pantermuller, D. Kohl

O Zuzie pisałam jakiś czas temu. Pomimo pierwszego zaskoczenia byłam naprawdę zadowolona całością. Tym razem przedstawiam Wam kolejną część, gdzie szalona dziewczynka z przyjaciółmi podbija Bałtyk. Jak skończy się ta przygoda?

Tytuł oryginału: Mein Lotta-Leben. Kein Drama Ohne Lama

Tłumaczenie: Ewa Spirydowicz

Wydawnictwo: Jaguar

Rok wydania: 2017

Ilość stron: 159

We wrześniu wiele klas wybiera się na wycieczki. Wściekłe Króliki (paczka Zuzy) jest bardzo szczęśliwa, ponieważ będą mogli zobaczyć morze. Niestety Lamerki i Twardziele (wrogowie) również jadą. Kiedy docierają do pięknej Kliniki nad Morzem nie mogą przestać rozglądać się na wszystkie strony. Okolica jest cudowna zwłaszcza, że niedaleko są sklepy z pamiątkami. Jak się okazuje wszystko zaczyna się psuć, gdy napotykają na starszych uczniów, którzy robią wszystko by popsuć im radość z wycieczki. Gdyby tego było mało, atrakcje zaproponowane przez nauczycieli nie są wcale takie fajne. 

Byłam bardzo ciekawa, co tym razem autorka będzie próbowała przekazać dzieciom. Tak naprawdę morał jest długi i jednoznaczny. Walka między grupami jest tu głównym tematem, jednakże sposób rozwiązania konfliktu jest jeszcze ważniejszy. Bardzo szybko można zrozumieć, że w grupie siła. Cała klasa zawsze poradzi sobie ze wspólnym przeciwnikiem. Słuchanie siebie pozwala na lepsze zrozumienie. Pójście na kompromis staje się tutaj idealnym rozwiązaniem, bo każdy da z siebie tyle ile może. Pokazane są również różnice między uczniami. Każdy jest inny, nawet jeśli są w tej samej grupie. Jednak prawdziwa przyjaźń polega na tym, aby zaakceptować siebie oraz innych. Lubić za to kim się jest. A co najważniejsze: pomagać sobie nawzajem! Przykładem może być pożyczenie ubrań dla Zośki nie tylko od Zuzy ale i Lamerek. Tutaj można przejść do relacji międzyludzkich. Wspólny wróg zbliża, ale zawieść się na przyjaciółce, to jak przegrać najważniejszą bitwę w wojnie. Dopiero wtedy zaczynamy się zastanawiać, czy naprawdę znaliśmy prawdziwe oblicze danej osoby. Z drugiej strony, co to się z nami nie dzieje w wyniku pierwszej-lepszej miłostki? Inną ważną rzeczą jest brak porozumienia między młodszymi i starszymi. Znane jest nam to z autopsji, że starsi często wyżywają się na młodszych. Wyśmiewają i dokuczają. To odrażające zachowanie zasługuje tylko na potępienie! Dlatego Zuza wraz z innymi uczniami z jej klasy postanawia dać im nauczkę! Cóż ciekawa „metafora” radzenia sobie z wrednymi dzieciakami. Bardzo dobrze zorganizowana akcja przypominała te z filmów przeznaczonych dla całej rodziny. Śmiech gwarantowany! Poza tym sposoby radzenia sobie z atrakcjami, nie zawsze trafionymi przez dorosłych, również nadają się jako ciekawa lekcja dla dzieci jak i ich rodziców. 

Oczywiście rysunków jest bardzo dużo. Są proste ale jednoznaczne. Idealnie komponują się w całą historię. Prawdopodobnie bez nich książeczka nie byłaby tak atrakcyjna dla dzieci. Pamiętam, że gdy powoli przechodziłam z książek z rysunkami na te bez, potrzebowałam nieco czasu. Myślę, że gdyby tak autorka napisała kolejne przygody Zuzy gdy jest już nastolatką w liceum z małą ilością rysunków, wielu dość szybko przyzwyczaiłoby się do tego, że książki to głównie strony pełne tekstu. Chociaż nie wiem jak Wy, ale ja się cieszę jak małe dziecko, kiedy do książki dodadzą piękne ilustracje. Nawet dwie na czterysta stron sprawiają radość!!

Podsumowując: Kolejna książka dla dzieci warta uwagi. Rozbawi i zaskoczy czytelnika, a przy okazji pokaże prawidłowości między grupami. Poprzez zabawę pozna czym jest współpraca, czy jak zatopić topory wojenne. Ilustracje w najprostszej postaci nadają nieco mieszanego stylu, jednakże są wyjątkowym atutem książki. Warto zapoznać się nieco bliżej z Zuzą i jej przyjaciółmi!

Za ten powrót do lat z dzieciństwa dziękuję: