„Szamanka od umarlaków” - Martyna Raduchowska

Polska fantastyka niestety kuleje. Wiele dobrych książek leży na dnie, a inne nawet nie otrzymały zielonego światła w drukarni. Jednak zdarza się, że do księgarń trafia książka, która podbija serca wielu fanów fantastyki. Połączmy to z niezłą fabuła, śmiesznymi kwestiami i logicznymi dialogami, a otrzymamy polski wyrób idealny na eksport. Tak, dobrze przeczytaliście.

Ida to zwykła dziewczyna, która chce studiować psychologię i wynieść się z rodzinnego domu. Rozpoczęcie dorosłego życia to najlepsze, co może się jej przydarzyć. Zero magi, zero wścibskich rodziców, zero namawiania na ślub z kimś z rodziny czarodziejów, aby uratować honor rodziny. Tradycja nie jest dla niej. Ona nie posiada żadnych umiejętności magicznych. Jest zwykłą, prostą dziewczyną. Tylko czasami rozmawia z duchami.

Trafienie pod skrzydła zmarłej ciotki ratuje Idzie życie. Powoli uczy się panować nad swoimi umiejętnościami. Oczywiście zostaje wplątana w pewną nieprzyjemną oraz śliską sprawę, ale to już sami doczytacie. Chcę zwrócić uwagę na sposób wykreowania głównej bohaterki. Przypomina ona nieco cnotliwą studentkę, która łamie swoje postanowienia pod wpływem żarliwych przekonań znajomych. Dużo sarkazmu, ironii, czystej wredoty oraz nieróbstwa. Z drugiej strony nie jest osobą fałszywą. Jak każda młoda kobieta: nie chce, nie potrafi, nie musi, narzeka, śpi i pije. Duchy ją nie interesują, a wszelkie nowinki przepuszcza drugim uchem. Szczerość z jaką olewa wszystko i wszystkich pasuje do współczesnego człowieka. Po co mam robić coś, za co nie mam kasy, ale się narobię?

Szamanka oczywiście jest niezwykłym zawodem, bo posiada wyjątkowe umiejętności. Natomiast Ida jest jak najbardziej pyskatą i niezainteresowaną osobą. Stąd te dwa przeciwieństwa pasują do siebie idealnie. A my możemy polubić bohaterkę. Chociaż w rzeczywistości trzymałabym się od niej z daleka, to w książce dzięki wyluzowaniu i podejściu staje się najlepszą przyjaciółką. Podobały mi się również wymyślone zawody. Nie ma jednej osoby, która potrafi wszystko, lecz są rożnego rodzaju profesje. Powoduje to, że zbudowany świat jest bardziej wiarygodny.

Pewnie zastanawiacie się, jakie zbiegi okoliczności stworzyły akcję. Otóż Pech bardzo lubi Idę. Chce za wszelką cenę urozmaicić szamance życie. Śmieje się i chichra do siebie. Sprawia, że wszystko, co mogłoby się zakończyć szybko i dobrze… kończy się (nie)spodziewanie źle. Jest to interesująca moc(?), zjawisko (?), które dodaje rozpędu akcji i podkręca fabułę. Wszystko co nie jasne, łatwo można uzasadnić celowością Pechu. Prosty zabieg, a jaki pomocny!

Zdaje sobie sprawę, że ta powieść nie jest idealna i raczej nie nadaje się dla każdego. Dlaczego? Ponieważ dla niektórych może to być coś przereklamowanego, bardzo młodzieżowego i pisanego raczej dla śmiechu. Jednakże czytając czułam się wspaniale, miałam dobry humor i z chęcią wracałam do przerywanej przez siły wyższe lektury. 

Podsumowując: Idealna lektura na jesień. Rozbawia, rozpogadza i dodaje otuchy. W końcu Pech nas nie prześladuje i nie widzimy duchów. Ida swoimi przygodami jako szamanka doda nam nieco kolorów. Dla każdego kto lubi fantastykę podaną na luzie. Dobra przygoda połączona z miło spędzonym czasem jest gwarantowana.

Za poznanie zawodu szamanki dziękuję: