„Dwór skrzydeł i zguby” - Sarah J. Maas

Czytałam sporo wzmianek na temat trzeciego tomu. Wyraźnie na jednym tle kontrastowały trzy obozy: nienawiści i uwielbienia jednocześnie, miłości do serii aż po kres oraz rozczarowania. Od pierwszej części tej hipnotyzującej przygody czułam, że będą podobać mi się inne aspekty. Zastanawiałam się nad tym, co stanie się na Dworze Skrzydeł i Zguby. Sens moich poszukiwań odpowiedzi odnalazłam mniej więcej w połowie czytania. 

Tytuł oryginału: A court of wings and ruin 

Tłumaczenie: Jakub Radzimiński 

Wydawnictwo: Uroboros 

Rok wydania: 2017 

Seria: Dwór Cierni i Róż 

Liczba stron: 842 

Interesujące jak miłość może przerodzić się w nienawiść. Jak więź godowa może być nierozerwalna, a zarazem tak krucha. Czy piękno, dobro i prawda mogą wygrać z bezwzględną zemstą, nienawiścią i czystym złem? Dlaczego to Rhys, Feyra oraz ich przyjaciele, a nawet sojusznicy, muszą walczyć o wszystko sami? Jak to się stało, że Dwór Nocy na nowo staje w szranki z Dworem Wiosny? Czy w Prythianie nie ma już miejsca na ciszę i pokój? Czemu Fae tak nie znoszą ludzi, a ludzie boją Fae? Tyle pytań, lecz odpowiedzi znajdują się między wierszami. 

UWAGA MOGĄ BYĆ SPOILERY (chociaż starałam się je omijać szerokim łukiem). 

Ileż to godzin spędziłam nad tą książką. Ile dni poświęciłam na rozmyślenia. Ile nocy wyobrażałam sobie dalsze losy. Trudno jest mi to wszystko zliczyć, lecz po co lub na co, zapytacie? Otóż po ogromnej dawce fantastyki, jaką otrzymałam od drugiego tomu, nie spodziewałam się niczego większego. Jednakże stało się. Stało się to, co dzieje się zawsze. Dostałam syndromu książkoholika, który chce czytać, a zarazem nie chce kończyć. Chciałabym, aby ten tom składał się z trzech innych. Chciałabym wiedzieć więcej i poznać więcej tajemnic. Jednocześnie pragnęłam zakończenia lektury, która przez pierwszą połowę doprowadzała mnie do niczego. 

To co stało się z Feyre jest dla mnie zrozumiałe, ale to w jaki sposób została ona przedstawiona, powodowała we mnie drgawki. Moje znielubienie tej postaci wniosło się na szczyty, a Rhys wcale nie odstępował jej o krok. Zapytacie: co z Tamlinem? Proszę, nie chcę wymawiać nawet jego imienia w myślach! Ugh, tak, tak. Kto czytał o poprzednich tomach wie, że nie przepadałam za tą trójką. Po prostu nie. Teraz nie lubię ich jeszcze bardziej, a zarazem irytuje się sama na siebie i autorkę, bo to co z nimi zrobiła to naprawdę dobry zabieg! Sarkazm i ironia nie oddadzą tego, co chciałabym Wam przekazać. Myślę jednak, iż po część ktoś, gdzieś mnie zrozumie. To coś na wzór toksycznego związku. Nienawidzisz i kochasz jednocześnie. 

Książki naprawdę są niebezpieczne! 

Trudno jest mi napisać cokolwiek o tej książce tak, aby nie przekazać najlepszych smaczków. Z drugiej strony to one sprawiają, że powieść jest fantastycznie apetyczna. Jednakże pozwolę sobie na wspomnienie paru ciekawych aspektów, które mnie spodobały się najbardziej. Jedną z nich jest tematyka wojny. Pomyślicie: wariatka, masochistka? Otóż pisać o konflikcie nie jest łatwo. Zwłaszcza jeśli chce się z tego zrobić bitwę tysiąclecia. Autorka postarała się stworzyć coś rzeczywistego, możliwego do zrealizowania w wykreowanym świecie. Owszem były pewne wpadki, lecz nie popsuły one zbyt wiele. Drugim atutem zdecydowanie jest intryga, którą zaplotła już w tomie pierwszym i ciągła do samego końca. Jest to jedna z najlepiej wymyślonych, a zarazem zagmatwanych i dobrze rozegranych niespodzianek, z jakimi miałam styczność. Niestety jak wiecie niektóre sposoby ich „odegrania” dawały mi niezłą dawkę irytacji. Cóż nie można mieć wszystkiego, tak samo jak nie można mieć odpowiedniego języka. To co wielu osobom się podoba, czyli: docinki i riposty, mnie średnio przypadły do gustu. Wolałam za to skupić się na psychologiczno-historyczno-geograficzno-religijnym aspekcie powieści. Dlaczego? Ponieważ trójkąciki i inne miłosne fragmenty zostawiam do osobistego odbioru czytelników. 

Podsumowując: Książki mają to do siebie, że zazwyczaj są po to, aby je przeczytać i odłożyć na półkę. Dwór Skrzydeł i Zguby zdecydowanie dołączy do swoich dwóch poprzedniczek. Będzie pięknie prezentował się na tle innych czarno-grzbietowców. Jednak różnica między nimi, a pozostałymi jest znacząca. Te powieści na pewno wkrótce do mnie powrócą. Odkryje je na nowo, polubię i znienawidzę. Będę krzyczeć, płakać i śmiać się jednocześnie. Bo takie książki, po prostu warto czytać. 

Za możliwość przeczytania tej niesamowitej historii do końca, dziękuję: