Kołysanka z Auschwitz – Mario Escobar

Ostatnimi czasy przeczytałam aż trzy książki, których akcja toczyła się w trakcie Drugiej Wojny Światowej. Dodatkowo obejrzałam bardzo dający do myślenia serial, co spowodowało w mojej głowie niezły mętlik. Myślałam, iż Kołysanka z Auschwitz jedynie mnie dobije. Jednakże stało się coś kompletnie innego. Książka jest idealnym zakończeniem serii o jakże trudnych czasach w historii świata. 

Tytuł oryginału: Canción de cuna de Auschwitz 

Tłumaczenie: Patrycja Zarawska 

Wydawnictwo: Kobiece 

Rok wydania: 2019 

Liczba stron: 2018 

Rasa aryjska jest jedyną, która powinna zostać wywyższona ponad pozostałe. Naziści opanowują Europę, a następnie cały świat. Walczą o lepsze jutro, o nieskazitelność ludzkiej rasy. Tylko najsilniejszy przeżyją. Naturalna selekcja to jedynie wymówka, ponieważ nie do końca spełnia wymagania nowych panów świata. Dlatego stworzono obozy, takie jak Birkenau. Właśnie tam trafiali głównie Cyganie, gdzie dzieci miały jakiekolwiek szanse na przetrwanie. Tam również, z własnej woli, znalazła się Helene Hannemann - Niemka idealnie wpasowująca się w aryjski opis kobiety. Zdecydowała się nie opuszczać męża oraz piątki dzieci. W ten oto sposób trafiła do machiny śmierci, gdzie została dyrektorką przedszkola. Czy była w stanie uratować więcej niż piątkę swoich pociech? 

Ta historia działa się naprawdę. Chociaż opisano ją w nieco bardziej przystępny sposób. O okrucieństwie Nazistów wiemy dość sporo, jednakże historie prosto z Birkenau są mniej znane. Głównie książki skupiają się o cierpieniu Żydów, w tej jednak poznajemy Cyganów. Jakże się zdziwiłam, gdy czytanie nie przysparzało mi żadnych trudności, lecz sprawiało przyjemność. Przecież tak być nie może! Powinnam cierpieć wraz z tymi ludźmi! Zasmucać się z każdą możliwą tragedią! Tylko skłamałabym, gdybym napisała, że właśnie tak było. Może z braku brutalnych szczegółów? Może po dwóch poprzednich książkach, ta nie robiła już takiego wrażenia? A może dlatego, iż już wiedziałam jak wygląda cały proces upodlenia niewinnych ludzi i zabrania im należnej godności? 

Może dlatego, że ta książka miała dać nadzieję zamiast nieograniczonego przygnębienia. 

Świat jest okrutny, pozbawiony złudzeń, lecz zawsze można w nim odnaleźć odrobinę światła. W Birkenau jedyny promyk znajdował się na ogrodzeniu obozu, gdy ktoś rzucił się na nie by zakończyć swe życie. Helene natomiast walczyła od początku do końca. Nawet stanęła twarzą w twarz z doktorem Mengele, aby wywalczyć choć chwilę radości dla najmłodszych. By dzieci mogły zapomnieć o wszach, ssącym żołądku czy przemarzniętym ciele. Jej wiara w dobroć nieraz była zachwiana. Wiedza jak wykorzystywana jest jej ciężka praca dobijała ją coraz bardziej. Lecz nie poddawała się. Liczyły na nią wszystkie dzieci oraz matki z obozu. 

W 1943 Wojna przechodziła swoje apogeum. Z dnia na dzień coraz więcej osób trafiało do obozów by stać się jedynie numerkiem. To był jednak jedynie początek upodlenia. I chociaż byli traktowani jak zwierzęta, to nadal pozostawali ludźmi. Ludźmi przerażonymi i dziękującymi Bogu za każdy kolejny świt. 

Prawda jest taka, że jeśli ktoś interesuje się tematyką nazistowskich obozów może być tą pozycją rozczarowany. Jest to zupełnie inna historia niż te poznane chociażby w szkole. Jednakże idealnie nadająca się dla młodzieży, która chciałaby zapoznać się z tragiczną historią w nieco lżejszy sposób.

Na końcu wspomnę o jednej zagadce, którą czytelnicy mogą rozwiązać. Prolog oraz epilog dotyczy 1953 roku. Jestem ciekawa ilu z Was odgadnie, kim jest osoba czytająca w samolocie. Podejmiecie te zadanie? 

Podsumowując: Odnajdziecie tu wiele okrucieństw, śmiercionośnych praktyk niemieckich żołnierzy, lecz ich opis jest przystępny na tyle, aby nie niszczyć młodej psychiki. Żałuję, że właśnie taka pozycja jak ta nie była moją pierwszą lekturą na języku polskim, w związku z przerabianiem tematyki wojennej. Może wielu uczniom nie śniłyby się koszmary, nie opuszczaliby zajęć i nie prosili o inne lektury. Sadzę, że jest to dosyć ciekawy temat warty rozpatrzenia. Co Wy o tym sądzicie?

*Cytat pochodzi z: M. Escobar, Kołysanka z Auschwitz, Wydawnictwo Kobiece 2019, s. 120 

Za możliwość przeczytania, dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.