Adeptka – Rachel E. Carter

Kojarzycie sławetna klątwę drugiego tomu? Otóż w ostatnim czasie to była zaledwie legenda w moich czytelniczych progach. Jednak jak to bywa w życiu, to co piękne musi się kiedyś skończyć. Miałam za duże oczekiwania? Zbyt wielkie wyobrażenie? Co stało się z moją wizją serii Czarnego Maga przez zaledwie czterysta stron? Otóż została pogrzebana… żywcem. 

Tytuł oryginału: Apprentice 

Tłumaczenie: Emilia Skowrońska 

Wydawnictwo: Uroboros 

Seria: Czarny Mag – tom II 

Rok wydania: 2019 

Liczba stron: 441 

Uwaga! Mogą być spoilery (informację, które mogą dla kogoś być zbyt szczegółowe) odgrodzone czerwoną czcionką!

Czasem musimy poświęcić więcej niż inni. Nie dlatego, że jesteśmy gorsi lub słabsi, lecz ze względu na naszą wyjątkowość. Choć w każdym z nas tkwi ziarno osobliwości, to zaledwie nieliczni muszą walczyć o jego przetrwanie. Ryiah po wielu miesiącach walk z samą sobą oraz niesprzyjającemu społeczeństwu, realizuje swoje drugie największe marzenie. W pełni poświęca się nauce, aby móc dumnie powiedzieć o sobie, iż jest adeptką elitarnej frakcji. Jej historia w Akademii Magii dopiero się zaczyna, lecz czy przetrwa do ukończenia ostatniego, piątego roku? Brak kontroli, samodyscypliny oraz porywczy charakter nie gwarantują jej promocji. Jak dokonać niemożliwego, Ryiah? Jak? 

Choćby poprzez płynność prozy jaką dają nam dobrze dobrane wyrazy. Prostota oraz nieskomplikowane zdania pozwalają na szybkie czytanie. Język dostosowany jest do nastoletniego czytelnika, dzięki czemu zrozumienie tekstu nie wymaga zbyt dużego wysiłku. Ponadto fabuła skupia się na życiu miłosnym bohaterów, niż (jak sam tytuł wskazuje) rozterkach ucznia Akademii Magii. Autorka postawiła na piedestale wrażliwość emocjonalną, która u Ryiah objawia się rumieńcami na twarzy oraz wybuchami niepohamowanej wściekłości. Nie można mieć tego za złe, ponieważ postacie są kreowane na typowych nastolatków, dla których pierwsze miłostki, uśmiech, dotyk lub pocałunek lubego to największe wydarzenie w ich życiu. Czasami sceny były urocze, innym razem śmieszne, a nawet wręcz przesłodzone. Do momentu gdy wkraczał bonus fabularny, czyli wprowadzenie akcji poprzez pozorowane bitwy. Jest to dla mnie coś nowego, wręcz wzbudzało pozytywne zainteresowanie. To właśnie wtedy Adepci musieli zapoznać się z rzeczywistością, jaka czeka ich po ukończeniu Akademii. Zadawanie bólu. Odnoszenie ran. Zachowanie zimnej krwi oraz czystego umysłu, gdy obok przyjaciel woła o pomoc. To właśnie był ten moment gdy młody umysł poznał prawdziwe piętno każdej wojny: zadawanie śmierci. Jak sobie z tym poradzić? Czy zabijanie może być proste? 

Pozorowane bitwy ogromnie wpłynęły na pozytywny odbiór powieści. Podobnie było z zaprezentowanymi problemami wynikającymi ze statusu społecznego adeptów. Któż nie uwielbia rozterek pomiędzy arystokracją, a pospólstwem? Jedni mają złota w bród i z nudów nie wiedzą, co począć. Drudzy nawet nie cerują sakiewki, bo i tak nie byłoby co wypaść. Autorka podeszła do tego tematu z nieco innej perspektywy. Nie skupiała się głównie na romansie, ale również podkreślała obowiązki wynikające ze statusu społecznego. Posiadanie bogactw oraz tytułu to jedynie dodatek to spełniania wygórowanych wymaganiach. Szlachta narzuca sobie pewne zachowania oraz działania, których nie można obejść. Owszem, masz wszystko, czego inni mogą pozazdrościć, ale musisz za to zapłacić. Doskwiera ci samotność, niezrozumienie oraz wykluczenie wśród osób, które mogłyby stać się prawdziwymi przyjaciółmi. Nie takimi sprzedajnymi za parę hektarów ziemi oraz milionowy posag. Choć przedstawiono również racje nisko urodzonych, to właściwie nie trzeba było ich zbytnio wyjaśniać. Znamy je z bajek, legend i mnóstwa innych książek. Ale czy ktokolwiek zainteresował się, co muszą poświęcić wysoko urodzeni? Ano właśnie... 

„Miłość jest dla głupców, którzy nie są wystarczająco inteligentni,
aby zobaczyć przed sobą drogę.” 

Jestem wręcz zdruzgotana swoimi pozostałymi myślami, pełzającymi po głowie jak wściekły wąż bez posiłku. Z ogromnymi oczekiwaniami rozpoczęłam czytanie drugiego tomu serii o Czarnym Magu. Jednakże wszystkie moje nadzieje zostały porzucone w otchłań obojętności. Chciałabym zrzucić wszystko na przeładowanie materiałem, albo beznadziejnych bohaterów. Chcę być jednak uczucia i przyznać, iż największym problemem była sama treść. Konstrukcja powieści jest w porządku. Podzielono rozdziały między pozostałe cztery lata w Akademii. Niestety moja głowa nie przyjmowała tłumaczenia, że to nie nauka jest najważniejszym elementem w tej części. To relacje między postaciami odgrywały kluczową rolę. Nie mogłam się z tym pogodzić. Stosunek między odbywanymi zajęciami, a rozmowami jest przeważający dla irytującej paplaniny. Skąd takie stwierdzenie? Choćby dialogi wymieniane pomiędzy Ryiah i Darrenem. Nie wnosiły one zbyt wiele poza kolejną kłótnią lub niedomówieniem. Dodajmy do tego przemyślenie głównej bohaterki o swoim lubym i można dostać wtedy kompletnego szału. Irracjonalne, bezwartościowe, nudne. Ile razy można się kłócić o to samo przez cztery lata?! Natomiast opis zajęć niewiele się zmienił. W ogóle nie miałam wrażenia, iż adepci muszą poświęcać mnóstwo czasu oraz wysiłku, aby osiągnąć wymagany poziom w Akademii. W głowie miałam wyłącznie szowinizm i kozaczenie szlachty. Przykro mi to pisać, ale ten świat nie był dla mnie wiarygodny. Cztery zmarnowane lata z życia adeptów na sprzeczki między księciuniem, a plebejuszką... Porażka. 

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło? Otóż jest to najprawdziwsza prawda. Choć musiałam przeboleć maltretując dialogi oraz ochy i achy Ryiah, to zakończenie powieści wszystko, ale to WSZYSTKO mi wynagradzało. Po otrzymanych turbulencjach nie oczekiwałam niczego. Z tyłu głowy majaczyła mi iskierka „a może jednak?”, lecz ignorowałam ją podczas całej lektury. Aż dotarłam na ostatnie strony i aż krzyknęłam z radości NARESZCIE! Właśnie tego brakowało. Wielkie bum, bach i bim, które pokazałoby, że w Adeptce jest jeszcze jakiś potencjał. Taki doprowadzający do szaleńczego biegu do kolejnego tomu. Bo moje frustracje zostały wynagrodzone. Moja książkoholikowa dusza chce się dowiedzieć, dlaczego autorka zdecydowała się na taki podział w powieści. Czy okrojenie nauk, miało jakikolwiek sens z fabularnego punktu dla dalszej historii o Ryiah? 

Podsumowując: Czy musiałam przeboleć swoje irytacje, aby móc zdobyć najwyższą nagrodę? Cóż, wybaczam klątwie drugiego tomu. Zdarza się. To żadna hańba. Przede mną jeszcze dwie powieści. Czy wciągnę się w wir życia magini? Nie wiem, ale moja nadzieja odżyła. Tak już mam. Płynność czytania oraz ogromna siła odprężająca przewyższyła moje obawy. Takie powieści też muszą być. Zwłaszcza, że Pierwszy rok był w porządku, a podczas lektury Adeptki czas płynął nieubłaganie szybko. Nie pozostało mi nic jak oczekiwać, iż Ryiah następnym razem mnie nie zawiedzie. 

Cytat pochodzi z: R.E. Carter, Adeptka, Wydawnictwo Uroboros 2019, s.336 

Za możliwość przeczytania książki, dziękuję Wydawnictwu Uroboros.