„Trucicielka inne opowiadania” - Eric-Emmanuel Schmitt

Czasem jedna rzecz, a tak cieszy. Jednak może też zniszczyć całe życie. Ot, przez przypadek, a może intencjonalne działanie? Te opowiadania pokazały jak jedna decyzja, jedno niedopatrzenie może zmienić cały bieg życia. Nie zdarzenia, nie chwili, nie momentu. Tylko, naszego, wieloletniego, ciągnącego się utrapienia.

źr.

Tytuł oryginalny: Concerto a la memoire d'un ange

Tłumaczenie: Agata Sylwestrzak-Wszelaki

Wydawnictwo: Między słowami

Rok wydania: 2011

Ilość stron: 285

Marie Maurestier uważana jest przez całe miasteczko za trucicielkę swoich mężów oraz morderczynie kochanka. Mało przyjemne, prawda? Ale gdyby tego nie było koniec, wszystkie zarzuty oddalono, a mieszkańcy plotkują o niej całymi dniami roznosząc niesłychane wieści spragnionym nowinek turystom. Stała się legendą. Tylko, że taką negatywną. Wszystko toczyłoby się dalej gdyby nie nowy ksiądz w parafii. Młody, nie znającego jeszcze okrucieństwa swych owieczek, poznaje Marie. Ta pragnąc jego uwagi spowiada się ze wszystkich grzechów. Więź, która zaczyna ich łączyć staje się tragiczna w skutkach dla nich obojga.

To zaledwie przedsmak tego, co otrzymamy czytając tą jakże krótką książeczkę. Jedno opowiadanie jest mroźniejsze od drugiego. Oczywiście z nutką kryminału dostajemy porządną dawkę przemyśleń. I kto by się tego spodziewał? Cóż, ktoś kto już czytał opowiadania tego pana wie, czego się spodziewać. I tym razem mnie nie zawiódł. Otrzymałam silne emocje połączone z kłębiącymi się myślami. Dlaczego? Po co? Na co? Czemu? Jak to? 

Obsesja na punkcie księdza, niezrozumiała miłość do bliskich, niechęć i zazdrość. Te emocje odnajdujemy na łamach książki. Opowiadania są tak proste, a zarazem tak złożone abyśmy się czegoś z nich nauczyli. Ale głównie, co do mnie przemówiło to pokora. Bez niej daleko nie zajedziemy. Wszystkie złe uczucia możemy stłumić jeśli wiemy jak się zachować w danym momencie, jak stłumić w sobie zło.

Bohaterowie. Byli irytujący, wkurzający i chciałoby się ich wyrzucić za burtę. Ale ich niedoskonałości dają magię całemu opowiadaniu o nich samych. Bo gdyby byli idealnie niczego byśmy się nie nauczyli. A tak jak przypowieści otrzymujemy dawkę powątpiewania, niezrozumienia i karkołomnej walki z samym sobą. Cztery historie, czterech różnych bohaterów. Każdy na swój sposób niszczy sobie i innym życie. Mało przyjemne, ale tak się sprawy mają. Czyli źle.

Akcja. Ta toczy się naprawdę szybko, bo najzwyczajniej ograniczenia stronicowe tego wymagają. Nie można się zanudzić. Oczywiście trzeba czytać każdy fragmencik aby wczuć się w całą fabułę, ale to chyba normalne, że czytamy całość, a nie po łebkach? Miejsca są przeróżne, ale nawet nie do końca określone. A przynajmniej ja na to nie zwróciłam uwagi. Chyba Francja. I tyle by było na ten temat. To nie jest najważniejsze, lecz to co się dzieje na łamach stronic. A jest o czym czytać. Zapewniam Was.

Okładka mnie zauroczyła. Taka prosta, a taka wiele mówiąca. Wydaje mi się, że jest na niej młodsza wersja Marie. A takie tam domysły. Ale czy okładka nie kusi do kupna książki? Podobało mi się, że wydawca dał dużą czcionkę, przez co nagle mamy około trzysta stron. Tego mi brakuje w książce. Dużych liter, a nie malutkie czcionką dziewiątką. Nie wiem jak Wy, ale moje oczy wtedy cierpią! Tłumaczenie jest całkiem dobre. Na szczęście nie znalazłam żadnych rażących błędów, po których chciałabym wyrzucić do śmietniska całe to opakowanie.

Podsumowując: Jeśli już ktoś kiedyś czytał coś tego autora to się nie zawiedzie. Jakby nie był pewnym zapraszam do mojej ostatniej recenzji KLIK. To jedna z moich ulubionych opowiadań. Życie jest mętne jak brudna woda, a autor te życie nam przedstawia w szarych barwach. Refleksja. Tak to dobre słowo określające te opowiadania.