Imperium Burz – Sarah J. Maas

Spoglądając na Szklany Tron, rzuciły mi się w oczy pozostałe serie na pólkach. Praktycznie każda rozpoczyna się tak samo. Pierwsze tomy są cienkie, następne wręcz olbrzymie. Ba, nawet się znajdzie taki 900 stronicowy grubas! I tak się zastanawiam, czy autorzy nie mieli na początku tak rozbudowanego pomysłu? Może wydawnictwo zmusiło ich do skrócenia powieści? Albo najzwyczajniej nie chciano się od razu dzielić tak obszernym światem, bo przecież i tak nie wydadzą? Czy kolejny tom Szklanego Tronu może być wciągający? Po odpowiedzi zapraszam poniżej!

Tytuł oryginału: Empire of Storms

Tłumaczenie: Marcin Mortka

Wydawnictwo: Uroboros

Seria: Szklany tron – tom piąty 

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 860

Gra o władzę dopiero się rozpoczęła. Cealena postanawia dostosować się do reguł jakie wywrzeszczano jej prosto w twarz. Decyduje się postawić każdemu, kto jest przeciw objęciu nowej władzy w Terrasenie. Dwór Królowej przychodzi z pomocą. Stają ramie w ramię organizując wojnę przeciw Morath. Trudno jest jednak stwierdzić, czy mają jakiekolwiek szanse na realizacje swoich planów. Zło jest na tyle ponure, że znajdzie wszędzie drogę dla swoich szpiegów. Natomiast Cealena i jej przyjaciela są całkowicie osamotnieni. Nie mają sojuszników, wrogowie czają się na każdym kroku, a zdrajcy rzucają ich prosto w ramiona śmierci. Czy Dwór Terrasenu powstanie i wskrzesi wokół siebie byłą chwałę? Jak potoczą się dalsze losy Wiedźm oraz zbłąkanej Eldie? Czy tylko nieśmiertelni mają szansę na przetrwanie w tej wojnie? 

Tym razem najwięcej miejsca w fabule obejmują trzy narracje: Manon, Elide oraz Cealeny. Trzy kobiety, trzy odrębne historie. Jednakże ich losy są powiązane nicią przeznaczenia. Szczegółowo poznajemy ich uczucia, targające nimi emocje oraz dość rozwlekłe przemyślenia. Każda z postaci opowiada o swoim dzieciństwie lub złych wspomnieniach, jednocześnie analizując swoje środowisko lub sytuację polityczną kraju. Ponadto ich historie miłosne są dość zróżnicowane. Autorka przedstawiła całkiem interesujące obrazy namiętności, przyjaźni, wierność oraz cielesnej przyjemności. Zaskakujące jak w prosty sposób potwierdziła, iż „każda potwora znajdzie swojego amatora”. Myślę, że wielu Czytelników przyznałoby tutaj rację. W końcu wszystkie trzy panny są nieźle pokręcone i niekoniecznie spełniające standardy piękna. 

Zdecydowanie obawiałam się długości ciągnącej się fabuły na ponad osiemset stron! Jej obszerność oraz ilość kulminacyjnych punktów jest zatrważająco duża. W pewnych momentach znużenia, nagle rozpoczyna się dialog nie mający możliwości zaistnienia. Jednak stało się, akcja mknie jak szalona, a ja nawet nie zarejestrowałam przeczytania pięćdziesięciu stron! Niektóre wątki przez swoją rozległość mogły być nieco zwężone, jednakże w późniejszych etapach są gdzieś, choćby w minimalnym stopniu, wykorzystywane fabularnie. Do końca tomu musiałam przypominać sobie sytuacje sprzed kilku poprzednich, aby móc załapać kontekst rozmowy. Brakowało tylko przypisu, do której strony mam powrócić. 

Jak możecie przeczytać, póki co jestem bardzo zadowolona z Imperium Burz. Rozwój postaci oraz wymyślne zbiegi okoliczności zostały dobrze dopracowane. Wierni fani powinni być zadowoleni, iż ich ulubieni bohaterowie dojrzewają, przetrawiają kompleksy i rozwiązują problemy z przeszłości. Jest natomiast jeden, niestety dość ogromny, szczegół wpływający negatywnie na cały odbiór książki. Zdecydowanie jest to zbyt duża porównywalność z Dworami. Owszem, autorka zaczęła pisać tę część zdecydowanie później niż pierwszą, jednakże naleciałości jej drugiej serii są zbyt wielkie. Mężczyźni Fae stali się wręcz seks bogami. Idealni, piękni, cudowni, dżentelmeni z jadem na językach i kłami wysysającymi z kobiety wszelaką namiętność. Żeby nie było, Fae są całkiem w porządku. Mają swoje emocjonalne rozterki, problemy z władzą i niewielkie ograniczenia z ogarnięciem swojej dzikości. Tylko czytając widziałam przed oczami tych samych Fae z Dworów. Dialogi oraz sceny romantyczne również były zbyt podobne. Czy Wy też macie takie wrażenie?

Podsumowując: Pod względem fabularnym Imperium Burz osiągnęło wspaniałe apogeum. Akcja stała się równie ważna, jak istotne były przeżycia wszystkich bohaterów. Jedynie wątki romantyczne otrzymały miano zbyt oczywistych, zbyt heroicznych oraz niemożliwych. Jestem ciekawa czy Wy również to zauważycie? Może już ktoś jest po lekturze i ma podobne lub odmienne zdanie? Bez znaczenia, czy jest się na tak lub nie w tej sprawie, to samo Imperium Burz zasłużyło na ogromne oklaski. Teraz pozostało mi poznanie finału tej nadzwyczajnej historii o kobiecie z ognistym sercem! 

PS: Panie Marcinie, tłumaczenie tej serii jest obłędne! :)

Za możliwość przeczytania Imperium Burz, dziękuję Wydawnictwu Uroboros!