Anna Kańtoch – Niepełnia

Początki z powieściami Anny Kańtoch były dla mnie ogromnym, aczkolwiek pozytywnym zaskoczeniem. Historie o Domenicu Jordanie na długo pozostaną w mojej pamięci. Zdecydowanie jeszcze sięgnę po te książki i z równym zadowoleniem prześledzę ponownie losy tej oryginalnej postaci. Stąd gdy do mych rąk trafiła Niepełnia, poczułam dreszczyk emocji. O czym jest? Czy będę się bawić równie dobrze? Jak tym razem autorka poskręcała całą historię? Cóż… pierwsze wrażenia były kompletnie inne. 

Tytuł: Niepełnia  

Autor: Anna Kańtoch 

Wydawnictwo: Powergraph 

Seria: Kontrapunkty 

Rok wydania: 2017 

Liczba stron: 231 

Historia ta rozpoczyna się morderstwem. A może to jednak samobójstwo? Trudno stwierdzić, ponieważ narrator sam nie jest pewny kto umarł. Został przyłapany w kuchni, w zwyczajnym domku... wraz z trupem. Policjantka próbuje go przesłuchać, jednakże jedyne co z niego wyciąga to opowieść o zniknięciu. Tak rozpoczyna się historia o Marcie i Piotrku oraz pozostałych osobach będących wciągniętych w niezwykłe wydarzenia. Zima. Śnieg. Zabawa. Zaginięcie świątecznej dziewczyny. 

Seria Kontrapunkty została stworzona specjalnie na potrzeby Czytelników lubiących nietypowe, aczkolwiek niezwykłe opowiadania pobudzające do przemyśleń. Książki te zadziwiają swoją niekonwencjonalną fabułą, które w ogólnym rozrachunku są intrygującą przygodą pełną zagwozdek. To już druga powieść z tej serii, która trafiła w moje ksiażkoholikowe ręce. Początkowo nie byłam zbytnio zainteresowana tematem, ani nie dostrzegałam jakiejkolwiek w niej wyjątkowości. Dałam się zwieść zwyczajnym początkiem, prostym zagraniem w morderstwo, a potem ignorowałam ukryty przekaz. Chciałabym zrzucić to na zmęczenie, senność czy inną wymówkę godną wszelakiego wymigania się, jednak prawda jest zupełnie inna. Dałam się podejść, a dopiero po czasie zrozumieć swój błąd. Jaki? 

Zbagatelizowałam początkowo narratora, który wydawał się zwykłym, zagubionym facetem chcącym wygadać się przed policjantką. W późniejszych rozdziałach poznawałam kolejne postacie, mające ogromne znaczenie w późniejszych wydarzeniach. Jednakże ignorowałam celowość pojawienia się ich w konkretnych momentach. W danym momencie wydawało mi się, iż nie ma tam niczego nadzwyczajnego. Ot, prosta historia o tym dlaczego jakiś facet tłumaczy się z dziwnego zbiegu okoliczności. Dopiero gdy w pełnym skupieniu, po przetrawieniu paru opowieści w mojej głowie zrozumiałam. Zrozumiałam jak bardzo oddaliłam się od sensu tychże opowieści. Właśnie one są kluczem do odkrycia tajemnicy. 

Dwanaście opowieści skondensowanych na zaledwie dwustu trzydziestu stronach omiotły moją potrzebę zrozumienia podwójną siłą. Zdumiona opowieścią o Marcie i Piotrze, a także Marku, Anecie i Słoneczku poczułam się winna swojej początkowej postawy. Jak mogłam tak nieostrożnie podejść do tematu? Ach, bohaterowie mogliby się wręcz poczuć urażeni moją ignorancją! Albo… albo autorka teraz zaciera ręce z zadowolenia, bo dałam się podejść? Jakiekolwiek wytłumaczenie przygarnę dla swej osoby, nie będzie to miało znaczenia. Wszystko rozstrzygnęło się już w trakcie lektury, gdy strapiona zawiłością przedstawionej logiki zaczęłam przybliżać się do sedna sprawy. Zaczęłam rozmyślać nad symboliką liczby dwanaście. Akcja dzieje się w okresie zimowym, a konkretnie rozpoczyna się przed Bożym Narodzeniem. Liczba rozdziałów równa jest liczbie miesięcy w roku. Ponadto Święta kojarzą się nam z Biblią: 12 apostołów, 12 bram (dla osób, które będą po lekturze zaskoczy ta informacja!), 12 aniołów. To odkrycie zaskoczyło mnie niesamowicie. Moja potrzeba zrozumienia zaczęła falować, wić się i syczeć, ponieważ uczucie zdumienia zaczęło zastępować rodzącemu się we mnie zapałowi. Skąd takie nagłe zaangażowanie? Podczas czytania zrozumiałam, jak wiele elementów jest ze sobą powiązanych, jednakże bardzo dobrze ukrytych. Narracja wydawała się z każdej kolejnej opowieści coraz bardziej skomplikowana, niejasna i bardzo niepewna. W końcu szare komórki zaczęły należycie pracować. Byłam krok od poznania rozwiązania tajemnicy domku. Przynajmniej tak mi się zdawało… 

Podsumowując: Oj jakże to mały, cieniutki, aczkolwiek wyśmienity kawałek literatury! Seria Kontrapunkt zaczyna stawać się tą, obok której nie będę wstanie przejść obojętnie. Ponadto Anna Kańtoch pokazała, że potrafi napisać nie tylko wyśmienitą Serię o mężczyźnie owianym zagadkami, ale również spleść historię codzienną i niesamowicie oryginalną jednocześnie. Moje niezadowolenie, brak uwagi oraz roztrzepanie zostało ściśnięte, wyżymane do ostatniej kropli i nastawione na nowe, lepsze tory. I choć pociąg dawno uciekł, to radość oraz zadowolenie płynące z Niepełni pozostanie jeszcze na długo. W końcu gdzieś natrafię na rozwidlenie dróg i pewnego dnia ponownie sięgnę po książkę emanującą twórczością wartą zapoznania! 

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu Powergraph!