Ostatnia walka – Rachel E. Carter

Historia dobiegła końca. Nadzwyczajnie żywiołowa Ryiah oraz zawsze stojący w cieniu Darren. Połączyli siły przechodząc z wielkim hukiem do historii literatury fantastycznej. Z nadzieją patrzę na przyszłość tej serii, ponieważ ma w sobie ogromny potencjał warty zapamiętania. Ostatnia walka pokazała na co stać autorkę oraz jak wiele ma nam jeszcze do zaoferowania. Skąd we mnie ta zmiana? Pierwszy rok zapowiadał ciekawą opowieść o dziewczynie, która marzy. Adeptka prezentowała w sobie szaleńczy pęd wraz z mgłą otaczającą pragnienia tejże dziewczyny. Kandydatka stała się nagrodą ukazaną po przeczekaniu oparów szaleństwa. Natomiast Ostatnia walka zaprezentowała kobietę, która poświęci spełnione marzenia, aby pozostać wierną sobie. Jakie więc zakończenie mogła otrzymać historia o dziewczynie i chłopcu? 

Tytuł: Ostatnia walka 

Tłumaczenie: Małgorzata Fabianowska

Wydawnictwo: Uroboros 

Seria: Czarny mag - tom IV 

Rok wydania: 2020 

Od zawsze walczy o to, co kocha. Wpierw o miejsce w Akademii Magii, następnie każdego dnia o swoje pozostanie w czołówce najlepszych magów bojowych, a teraz musi stawić czoło niebezpiecznej intrydze. Ryiah w końcu zrozumiała jak jej decyzje mogą mieć wpływ na przyszłe pokolenia Jeraru. Jako kobieta pochodząca z plebsu ma teraz władzę oraz wspaniałego męża, a także należy do elity Królestwa. Niestety jej świat jest zagrożony, rebelianci zamierzają stawić czoło piętrzącym się zagrożeniom. Lud zamierza wzniecić bunt, który zmieni dotychczasowe układy. Po której stronie stanie Ryiah? Wybierze koronę, miłość, rodzinę, czy ucieknie? Którą drogę uzna za właściwą? 

Powinnam zapewne zachować to na sam koniec, jednakże muszę to wykrzyknąć już teraz. O żeż Ty! To było najlepsze zakończenie od kilkudziesięciu książek! Właśnie czegoś takiego poszukiwałam od bardzo, bardzo dawna. Ogromna dawka intrygi, bezproblemowe wyjaśnienia, logiczna spójność i wielka moc więzi międzyludzkich, która przenosi wszelakie góry. Happy end? Otwarte zakończenie? Oj, autorka poleciała jeszcze dalej! Stworzyła niesamowitą możliwość, które jest połączeniem obu stylów. Czytelnik nie tylko może wyobrazić sobie dalsze losy głównych bohaterów, ale również poznać jego zakończenie. Niemożliwe? Nie w wykonaniu Carter! 

Rozpoczęłam z przytupem rzucając najlepszy kąsek na sam początek. Jednak samo zakończenie nie ułatwia sprawy, ponieważ nikt nie lubi dobrych ostatnich stron powieści. Wszyscy oczekujemy wyśmienitej lektury, której akcja doprowadza do czytelniczego szaleństwa. Moja euforia rozpoczęła się nieco później, jednakże czasem warto nieco poczekać. Czułam ogromną ekscytację poznając całą sieć intryg stworzoną przez prostych ludzi. Szarych myszek nikt nie podejrzewa o niecne zamiary. Ryiah jako osoba przebojowa z silną wolą i niesamowitą energią, szła na pierwszy ogień wszelkich złośliwości ze strony Korony. Jednakże ludzie roli, którzy ciężka pracą zdobyli dobrą posadę, raczej siedzą cichutko w swoich domach i wyłącznie wykonują polecenia. Kto spodziewałby się sprzeciwu ze strony osób, którym dano szansę na lepsze, bogatsze życie? 

„(…) Każdy z nas coś ukrywa. 

Każdy ma swoją szarą strefę. 

Czas niewinności minął bezpowrotnie.” 

W końcu otrzymałam pełniejszą charakterystykę postaci Ryiah oraz Darrena. Wcześniej ich działania oraz decyzje, choć podyktowane pewnymi wartościami, nie przemawiały do mnie. Postaciom brakowało tego czegoś, co przekonałoby mnie do ich polubienia. W trzecim tomie zmieniłam nieco zdanie i zaczęłam żywić o wiele pozytywniejsze uczucia do tej dwójki. Dopiero teraz, gdy Ostateczna walka otworzyła przed sobą swoją zawartość, wszelkie negatywne wrażenia zaczęły być zastępowane czymś o wiele przyjemniejszym. Nie tylko ich postępowanie zdominowało akcję, ale również myśli i uczucia. Milczące momenty miały swój jasno określony cel, a sens dialogów pobudzał moją pamięć do szperania w poznanej wcześniej fabule. Frustracja oraz niezrozumienie zostało zastąpione sympatią i zadowoleniem z rozwoju jaki został dokonany na przestrzeni czterech tomów. Zachowanie Ryiah od początku budziło we mnie podrażnienie. Teraz, rozumiejąc w pełni jej pobudki, mogłam poczuć ulgę oraz dostrzec troskę o bliskie jej osoby. Podobnie było z Darrenem. Oto mroczny książę, nienastępca (jakże irytujące określenie!), najlepszy i najwspanialszy! Raczej nie budowało to jakichkolwiek chęci poznania go choćby nieco bliżej, nie mówiąc już o jakiejkolwiek serdeczności z mojej strony. Jego ukryte intencje były odkrywane w Kandydatce, aby w końcu otrzymać pełny obraz jego duszy. Duszy chłopca uwikłanego w traumatyczne wydarzenia wywołujące bezsilność, zmęczenie oraz uwielbienie i miłość jednocześnie. Jednakże wszystkie te stany emocjonalne oraz uczucia mogą mieć dwojakie zakończenie. Złożona budowa psychologiczna głównych bohaterów ukazała, jak charakterystyka postaci może wpłynąć na odbiór całej serii. 

Podsumowując: Właśnie otrzymałam najbardziej oszałamiające zakończenie, jakiego nie mogłam się spodziewać. Chemia między Ryiah, a Darrenem wręcz (nareszcie!) kipiała jak przy erupcji wulkanu. Natomiast ich troski oraz zmartwienia były potęgowane przez tajemniczych sojuszników. Jak już zapewne wiecie, postacie drugoplanowe są moimi konikami, więc i tutaj odnalazłam swoich ulubieńców. Ale o tym cicho szaaa! Poszukujecie niesamowitej przygody? Chcecie przeczytać coś fantastycznie odmiennego niż dotychczasowo? Jesteście sfrustrowani ciągłym powtarzającym się schematem zakończeń? Czarny mag może zaserwować Wam wyśmienitą przygodę, natomiast Ostatnia walka zaprezentować jedno z najbardziej nieoczekiwanych rozwiązań dworskich intryg. Jesteście gotowi rozpocząć swój Pierwszy rok w Akademii w Jerarze? 

Cytat pochodzi z: R. E. Carter, Ostatnia walka, Uroboros 2020, s. 52 

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Uroboros!