Kandydatka – Racher E. Carter

Uwielbiam być zaskakiwana. Zwłaszcza w sensie pozytywnym, gdy moje oczekiwania nie są zbyt wygórowane. Lektura serii Czarnego Maga była dla mnie czymś nowym, a zarazem kojarzyła się z wyczerpaną baterią. Zawsze coś mi w niej brakowało. Posiadała wszelakie elementy powieści fantasy, a równocześnie jakieś zgrzyty wbijały się w moją czytelniczą świadomość. Tym razem moje odczucia otrzymały dawkę dobrej energii. Jak to się stało, że moja wiara w Ryiah odżyła? 

Tytuł oryginału: Candidate 

Tłumaczenie: Emilia Skowrońska 

Wydawnictwo: Uroboros 

Rok wydania: 2019 

Liczba stron: 410 

Ukończenie Akademii Magii to zaledwie początek drogi, jaka ukazuje się przed Ryiah. Choć trudy zdobycia upragnionego miejsca w wojskowych koszarach wydają się wystarczająco ją satysfakcjonować, to w rzeczywistości czeka na Ten Dzień. Dzień w którym będzie mogła wziąć udział w prestiżowym naborze kandydatów na Czarnego Maga. Może być ich tylko trzech: Mag Uzdrawiania, Alchemii oraz Bojowy. Zadanie jest bardzo proste. Należy zwyciężyć ze wszystkimi kandydatami ze swojej frakcji. Jednakże dla Ryiah to nie jest wyłącznie próba sił. To również wewnętrzna walka z samym Darrenem, tragicznie niebezpiecznym księciem. 

Trzeci tom był nieco łagodniejszy dla przeskoków czasowych. Choć nadal miałam małe problemy w orientacji czasowej, to przy uważnej lekturze udawało się załatać, powstałej w wyniku tego zagubienia, dziury. Miejsce akcji zaledwie dryfowało wraz z marzeniami bohaterki. Przenosiliśmy się głównie między bazą wojskową a zamkiem królewskim, co nie wymagał większego dyskomfortu. Natomiast pozwalało skupić się na Ryiah i jej życiu w aspekcie zawodowo-społecznym. Fabuła stała się bardziej wyraźna. Konkretne sceny, niebezpieczne walki oraz gry słowne pojawiały się jedno za drugim, nie pozwalając wytchnąć Czytelnikowi. Fragmenty mające uspokoić szaleńczą lekturę pojawiały się w idealnym momencie, gdy można było stracić skupienie. Rozkojarzenie czasowe oraz brak logiki nie występowało w takich ilościach jak w Adeptce. Natomiast końcowa intryga stała się już charakterystycznym punktem dla Carter. Ponownie dała czadu zmuszając swoich Czytelników do sięgnięcie po Ostatnią walkę. 

„» Nie mam zamiaru przepraszać za prawo, 
które przysługuje mi od urodzenia.« ” 

Zazwyczaj lubię skupiać się na postaciach drugoplanowych. Zapewne oddałabym cześć Ianowi, który jest zdecydowanie za mało doceniony. Choć jego zachowanie oraz słowa mają swój cel, to brakowało mi jego osoby. W Adeptce stał się dość ważnym pionkiem, który budował napięcie oraz wzbudzał emocje. Tym razem stał w cieniu i skupiał swoje działania na nieco innych elementach gry. Jednakże to Ryiah wygrała w tym starciu. Otóż poznajemy ją w Pierwszym roku, jako jeszcze nastolatkę, która chce spełnić swoje największe marzenie. Poznaje wielki świat pełen okrutnych arystokratów, bezwzględnych kobiet i szowinistycznych mężczyzn. W Kandydatce jest już młodą kobietą, dojrzałą do pełnienia swoich obowiązków oraz szczerego i oddanego wyrażania swoich uczuć. Jest lojalna i posiada w sobie iskrę starożytnego herosa. To twarda sztuka, która wyłącznie postawiona przed wyborem złym lub złym, staje się bezbronną panną wymagającą miłości, czułości oraz mentalnego wsparcia. W końcu udało mi się na nią spojrzeć z innej perspektywy. Tej dojrzalszej, bardziej realistycznej, wiernej. 

Skoro więc dotarłam do tej części o cząstce życia Ryiah, to będę równie bezwzględna w temacie uwielbianym przez kobiety. Miłości. To był praktycznie jedyny aspekt, jaki mogłabym określić mianem niepasującego. Choć tych dwoje jest szaleńczo w sobie zakochanych, to nie czuję tego. Przez wszystkie strony powieści, ani razu nie miałam wrażenia, iż są sobie przeznaczeni. Mnóstwo aluzji, niedopowiedzeń, szeptów, szpilek… tylko po to by nagle wypalić z szaleńczym obściskiwaniem się i wychrypieniem słów Kocham Cię. Osobiście nie odczuwałam napięcia jakie im towarzyszyło. Ich smutku wywołanego rozłąką. Ich żalu z powodu kłótni. Chciałabym to zwalić na ich charaktery. Mocne, twardo stąpające po ziemi, nieustępliwe. Niestety ta wymówka nie pomogła. Cóż, ale za to cała reszta otrzymała stosowny (dla mnie) progres. 

Podsumowując: Czasem obniżanie oczekiwań może zmniejszyć skale rozczarowań. Na tym etapie seria Czarnego Maga otrzymała świeże spojrzenie, które może rozprzestrzenić się na całość. Prostota języka oraz płynność akcji stała się motorem do dalszego czytania. Wzbudzała większe pozytywne emocje i miała wpływ na motywację do czytania. Jestem usatysfakcjonowana, ponieważ dzięki temu, iż uwierzyłam w historię opowiedzianą przez Carter, mogę zauważyć jasne i ciemne strony tworzenia powieści. Wraz z ukończeniem Kandydatki, dostrzegłam intencjonalność wyboru tejże formy czasowej w Adeptce i zaprzestania jej w Kandydatce. Elementy układanki zaczęły pojawiać się nieco bardziej intensywniej. Jak widać w chaosie również może być pewien porządek. 

Cytat pochodzi z: R.E. Carter, Kandydatka, Wydawnictwo Uroboros 2019, s. 198 

Za możliwość przeczytania, dziękuję Wydawnictwu Uroboros!