Paradoks - Artur Urbanowicz

 

Perfekcjonizm jest chorobą – tak Artur Urbanowicz rozpoczyna swoją najnowszą powieść. Maksymilian to student matematyki na prestiżowej uczelni w Polsce. Wiedzie typowe życie kujona – bez imprez, dziewczyn, koksu oraz kaca. Zdaje się być idealnym reprezentantem młodzieży. Pilnie uczy się do każdego egzaminu, brzydzi się ściąganiem, dyskutuje z prowadzącymi, opłaca rachunki, spłaca należycie kredyt oraz dba o domowe sprawunki. Jednakże pozostali studenci są nieco innego zdania, zwłaszcza gdy wygarnia im najdrobniejsze błędy i wywyższa się na każdym możliwym polu życia. Aż pewnego dnia, gdy rzeczywistość zaczyna zbyt mocno przytłaczać Maksa, dostrzega pewną anomalię… jakby paradoks. 

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne to bardzo złożona choroba. Wieloletni stres, postrzępione nerwy oraz brak umiejętności radzenia sobie z targającymi nas emocjami są jej czynnikami składowymi. Doprowadza to do powstania zachowań, które początkowo mogą wydawać się niegroźne. Maksymilian uwielbiam rutynę, ponieważ pozwala mu ona zaoszczędzić mnóstwo cennego czasu, który woli poświecić na naukę. Zawsze utrzymuje tę samą kolejność wykonywanych ruchów podczas porannej toalety. Również nie odejdzie od lustra, dopóki jego fryzura nie będzie idealna. Powtórzy dwieście razy te samo zadanie matematyczne, choć już za dziesiątym razem mógłby je rozwiązać w pamięci i to po niespodziewanej nocnej pobudce. Jego życie jest takie jak on – perfekcyjnie idealne. 

Profil psychologiczny Maksa zadziwił mnie swoją szczegółowością, a jednocześnie przeraził autentycznością. Młody chłopak pochodzi z warmińsko-mazurkiego odludzia znanego Czytelnikom z poprzednich książek autora. Chcąc wyrwać się z zadupia rozpoczyna studia w Gdańsku. Kochany z całego serca przez ojca nieudacznika, niechciany przez matkę. Inteligentny, całkowicie samodzielny, stypendysta. Wzgardza miłością ojca, kpi z kumpli z roku, klnie na płacących czynsz współlokatorów, a jednocześnie znęcający się nad sobą fizycznie - osamotniony w bólu Maks Okrągły. Ulubione hobby? Hejtowanie wypowiedzi durnych ludzi na Facebooku, zabierających swym oddechem cenne pokłady powietrza. Brzmi ponuro, niczym jesienna mgła o poranku. 

„Maks jęknął z bólu, ale jednocześnie z rozkoszy. 

Ból go oczyszczał, zmywał poczucie winy, jak chrzest zmywający grzechy z grzeszników.” 

Do czego może doprowadzić udręczony umysł? Przepracowanie, brak snu, niemożność zrelaksowania się i ciągły pęd ku maksymalizacji wyników, wydaje się być receptą na spowodowanie drastycznych następstw. Niebezpieczeństwo łakomie zaczęło skubać życie Maksa, szukając wszelkich okazji do uszczknięcia choćby grama jego nieszczęścia. Pojawia się apatia połączona z wściekłością oraz paniką. W odbiciu, Maks dostrzega dziwne, rozmyte kontury. Na ulicy napotyka ludzi ze zdeformowanymi głowami, które mają jakby znajomą twarz. Ponadto niespodziewanie Maks Okrągły zostaje oskarżony o popełnienie przestępstwa… Tylko że to jest niemożliwe. On jest perfekcjonistą. W skali prawdopodobieństwa na popełnienie błędu, przez który zostałby złapany wynosi… zero. 

Paradoks łączy ze sobą nutę kryminału z grozą oraz elementami fantastyki. Rozwiązania nieścisłości są równie różnorodne. Akcja toczy się stabilnie przeplatając emocjonujące biegi z dręczącymi przemyśleniami bohatera. Niewielkie zajawki z perspektywy pozostałych postaci są dla Czytelnika oszałamiającym prezentem. Z jednej strony dowiadujesz się rzeczy istotnych, z drugiej nie masz bladego pojęcia, dlaczego akurat ten fragment został okraszony tyloma informacjami. Warto również wspomnieć o easter eggs, o których pisałam w poprzednich wpisach o książkach autora. To takie niespodzianki dla wytrwałych Czytelników. Ich sens może zrozumieć tylko ktoś, kto uważnie zapoznał się ze wszystkimi częściami, bądź choćby kojarzy podstawowe, lecz często zapominane, fakty. Przy tak sporych rozmiarów literaturze jest co szukać! 

Początkowo odczuwałam żal. Życie studenta nie jest proste, jednak sposób w jaki zachowywał się Maksymilian powodował silne uczucie empatii. Jednakże gdy poznałam jego mocne i słabe strony, możliwości jakie się przed nim otwierają, drzwi, które już są otwarte oraz posiadające umiejętności – natychmiast uczucia przeobraziły się w troskę, by bardzo szybko przejść w stan podrażnienia. Maksymiliana nie da się lubić. Posiada wiele cech charakteru spaczone w wyniku pogłębiającej się choroby. Jednocześnie to, co autor serwuje nam później jest jak oberwaniem obuchem w łeb. Zaczynamy od zaskoczenia, by przejść w stan zdziwienia, a zakończyć na dyskomforcie złożonych emocji. 

Podsumowując: Paradoks od początku miał być częścią polskiego uniwersum grozy. Autora stara się go stworzyć bardzo skrupulatnie. Dobiera osoby oraz miejsca odpowiednio do poruszanej tematyki. Nie wciska bezczelnie scen, które mamy utożsamiać z konkretną książką. Wręcz przeciwnie – pokazuje kolejny obraz historii nieprawdopodobnej. Zwłaszcza w ostatnich fragmentach Paradoksu przechodzimy do świata całkowicie wyimaginowanego. Świata który z naukowego punktu widzenia, mógłby być prawdziwy… Czyżby następny paradoks życia?

Tytuł: Paradoks

Autor: Artur Urbanowicz

Wydawnictwo: Vesper

Rok wydania: 2020

Liczba stron: 592

Cytat pochodzi z: A. Urbanowicz, Paradoks, Wydawnictwo Vesper 2020, s. 126